Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1967, Blaðsíða 4

HÚN situr í stólnum sem Phil'ip
sat í og heklar lítinn dúk
handa ungri frsenku sdnni, sem
er að koma í heimsókn til henn-
ar. Hún hefur ekki séð hana í
mörg ár, ekki síðan hún var
lítil telpa með varla meira en
þrjár eða fjórar fullorðinstenn-
ur.
Hún hlustar með öðru eyr-
anu eftir dynabjöllunni, þetta
er gömul bjalla og það heyrðist
ósköp lágt í henni. Hún fékk
hana um þær mundir sem
Kristján X. var á ferðinni.
Matarstellið og kaffistellið
hafði hún keypt um líkt leyti.
Það er enginn bolli brotinn,
þeir eru ennþá tólf að tölu
einsog postularnir. Afturámóti
hafði einn diskur brotnað af
matarstellinu, og hún man ekki
betur en hún litla frænka
hennar hafi kastað honuin í
gólfið. Þetta var svoddan óláta-
belgur! Hún minnist þess enn-
þá hvað hún hafði orðdð reið
við barnið og fyrirverð-ur sig
dálítið, því að einn diskur er
nú ekki nema einn disfcur þó
aldnei nema hann sé fceyptur
í sérstöku tilefni. En hann var
l'íka úr postulíni, og postulín
er nú einusinni postulín. Hún
finnur sjálf að henni hefur
aukizt víðsýni með aldrinum,
og það er útaf fyrir sig gott og
blessað. Hún ætlar meira að
segja að leyfa litlu frænku
sinni að borða af „kóngsstell-
inu“. Hún er búin að leggja
tvo diska á borðið handa þeim,
og undir er dúfcur sem henni
var sendur frá Þýzkalandi. A
borðinu miðju er vasi úr Fen-
eyjagleri (sem er ámóta fínt og
kristall, en miklu sterkara), og
í vasanum eru stjúpmæður,
sem hún tíndi sjálf úr garðin-
um sínum. Philip hafði dáðst
mikið að garðinum hennar.
„Wonderful“ hafði hann sagt.
Þetta er svo indæll maður, hár
og myndarlegur. Hún hefði vel
getað orðið hrifin af honum
sem ung stúlka, og henni hitn-
ar svolítið í framan.
— Hvað er blessað barnið að
hugsa að vera ekki komið,
hugsar hún. Hún hlakkaði til
að sjá hana, þetta var svo
dæmalaus fjörkálfur! Svo létt
á fæti! Og augun svo blá og
skær! Hún hhistar. Hún heyrir
efckert nema tikkið í klukk-
unni, sem hún erfði eftir for-
eldra sína. Hún stendur á hiliu,
útskorin, rókókómynstur, gull-
húðað. Hún gekk aldrei vit-
laust. í raun og veru mátti það
furðulegt heita að hún skyldi
yfir höfuð ganga. Hún hefur
ekki þurft að fara með hana
nema tvisvar sinnum til úr-
simiðs. Það er ekta skel í skíf-
unni, og gull í vísunum. Philip
hafði einmitt haft orð á því
hvað þetta væri failegur grip-
ur, „very baautiful indeed“,
sagði hann. Hann var svo lif-
andi ósköp alúðlegur maður, og
hafði svo fallegar tennur. Þær
voru allar ekta. Og hún með
sínar fölsku tennur. Auðvitað
hafði hún ekta tenmur sem ung
stúlka, og þær voru svo hvítar
og jafnar að þær litu út einsog
falskar tennur. „Mikið Lifandis
ósköp hefur stúlkan fallegar
tennur, þær eru bara alveg
eins og falskar“, sagði fólk.
Auðvitað voru þær ekki einsog
falskar, ekki ef þær voru at-
hugaðar gaumgæfilega, enda
eru falskar tennur í sjálfu sér
ekki faltegar. Þær líta aðeins
út fyrir að vera það, ef svo
mætti að orði kveða. Því falskt
er falskt og ekta er ekta. Hún
hafði undireins séð að Philip
hafði ekta tennur, og þó voru
þær svo jafnar og hvítar. Hann
hefði bara átt að sjá hana þeg-
ar hún var ung. Og henni hitn-
ar aftur í framan.
— Hvernig stendur á því að
barnið kemur ekki? segir hún
hálfhátt við sjálfa sig. Klukk-
an er að verða sjö. Hún sem á
von á ljósmyndara, sem hún
þekkir. Hún ætlar að láta
hann taka mynd af þeim. Það
er gaman fyrir litlu frænku
hennar. Það er gaman fyrir
þær báðar. Hún ætlar að láta
stækka hana handa litlu
frænku sinni, svo hún geti
hengt hana á vegg eða haft
hana á kommóðunni sinni. Og
nú er hún svo gott sem búin
með dúkinn, og barnið lætur
akki sjá sig. Þannig er þetta
unga fólk. Philip kom á slag-
inu hálf-sjö, en Bxetar eru nú
svo sérstakir. Hún getur ekki
gleymt því hvað hann var hár
og --------
Nú hringir dyrabjallan. Hún
stendur á fætur, leggur frá sér
dúkinn og fer fram í forstofu,
glöð í bragði. Hún ætlar ekki
að ávíta hana. Þetta var ekki
nema unglingur, og unglingar
eru nú einusinni ekki fullorðið
fólk.
Hún opnar dyrnar — og
stendur ekki stelpan þarna:
löng og mjó og freknótt, í allt-
of þröngum jakka og pilsið,
það nær varla niðurundan
honum! Hún er kolsvörit um
augun, blessað barnið, og þessi
líka augu — næstum því eins
og undirskálar! Hún hefur
aldrei séð svona augu fyrr, og
þau mæna á hana þunglyndis-
leg og sakleysisleg. — Nei,
þetta er einhver önnur, hugsar
hún o.g virðir fyrir sér stuttar
flétturnar, sem standa út í loft-
ið, og síðan mjóa og kalda fót-
leggina, sem eru dálítið hjól-
beinóttir. Og hún stendur
þarna innskeif og mænir á hana
þessum þunglyndu augum, og
nábleikur munnurinn minnkar
stöðugt þangaðtil hann verð-
ur næstumþví að engu — þá
rifnar hann skyndilega upp á
gátt og þessi makalausu augu
fara allt í einu að skellihlæja!
— Halló frænka, þekkirðu
mig ekki? Þetta er ég!
— Er þetta þú? verður henni
að orði.
— Já. Ertu ekki hissa?
— Mig minnti bara þú værir
öðruvísi, segir hún og kyssir
litlu frænku sína, sem reyndar
er ekki svo lítil lengur.
— Maður breytist náttúru-
lega með aldrinum, segir stelp-
an kotroskin.
Og svo ganga þær innfyrir,
og barnið fer úr jakkanum og
stendur síðan frammi fyrir
henni í þessari rósóttu flík, sem
nær ekki niður á mið læri.
— Hvað ósköp er að sjá
þetta, verður henni að orði.
— Hvað er að sjá hvað? svar-
ar stelpan.
— Hverskonar flík er þetta,
sem þú ert í?
— Kjóll, svarar stelpan. —
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
10. september 1967