Lesbók Morgunblaðsins - 28.01.1968, Blaðsíða 6

ATHAFNAMENN
Jón Pétursson og í baksýn innréttingaverksmiðjan.
Vestast í Sogamýrinni hefur á síðustu árum risið sérstakt
hverfi verksmiðjuhúsa og blasir það við á vinstri hönd, þegar
ekið er niður eftir Suðurlandsbrautinni. Eitt húsið sker sig
nokkuð úr, því það er meira gler í því og léttara yfir því
en öðrum húsum þar í kring. Á þessu húsi stendur með stór-
um stöfum J. P. Innréttingar og sá, sem ræður þarna ríkjum
bg á þetta fyrirtæki er Jón Pétursson, húsgagnasmiður. Hann
er aðeins 28 ára og er það athyglisvert framtak hjá svo ung-
um manni, að vera búinn að koma á fót stóru fyrirtæki.
Jón Pétursson er Reykvíkingur og hóf 16 ára nám í húsgagna-
smíði hjá Jónasi Sólmundssyni. Hann lauk sveinsprófi í iðninni
1960 og var hálft ár eftir það hjá Jónasi og einnig í vinnu hjá
föður sínum, Pétri Daníelssyni, sem rekið hefur Hótel Borg um
árabil.
En atvinnurekandi varð Jón fyrst í apríl 1962, þegar hann
keypti lítið verkstæði á Vesturgötu 53. Þar hafði hann tvo
menn í vinnu fyrsta árið og fór þá að taka að sér verk, m.a.
innréttaði hann salinn og barinn á Hótel Borg, tvær rakara-
stofur og fleira þessháttar. Fljótlega sótti hann um lóð fyrir
verksmiðjuhús og fékk hana árið 1964 í hinu nýja verkstæðis-
Iiúsahverfi sem áður er sagt frá.
— Byrjaðir þú fljótlega á framkvæmdum, eftir að lóðin var fengin?
— Já, najög fljótlega. Ég fékk Guðmund Kr. Kristinsson, arkitekt,
til að teikna húsið og það hefur tekizt vel og ég er ánægður með það.
Samtals má ég byggja þarna hús á tveim hæðum, 3.200 fermetra, en
ég fór gætilega af stað og byggði í fyrstu kjallara á þriðjungi hins
leyfilega grunnfiatar. Þangað flutti ég fyrst með starfsemina, en 1966
byggöi ég svo hæðina ofan á.
— Og þetta er timburhús að mestu?
— Að nokkru leyti. Kjallarinn er steyptur, en hæðin er úr stól-
grind, timbri og gleri og gluggarnir stórir. Það er bjart þarna og mjög
vistlegur vmnustaður, parket á gólfinu og aðstaða til þeas að koma
HUGSANLEGT AÐ SELJA
ELDHÚSINNRÉTTINGAR
TIL AMERÍKU
Rœtt við Jón Pétursson, innréttingaframleiðenda í Reykjavík
við góðu skipulagi. Efri
hæðina tók ég í notkun í
ársbyrjun í fyrra.
— Er það leyndarmól,
hvað svona vandað verk-
smiðju'hús kostar?
— Nei, það kostaði sam-
tals um fjórar milljónir
króna.
— Og þú hefur senni-
lega fleiri menn en tvo í
vinnu nú orðið?
— Þeir voru 22 fyrir jól-
in, en að jafnaði vinna hjá
mér 20 manns og þar af
4 lærlingar.
— Er erfitt að fá góða
smiði og eru þeir ekki
talsvert yfirborgaðir eins
og allur góður vinnukraft-
ur?
— Það er erfitt að fó
góða smiði; það er reynt
að halda í þá með yfir-
borgunum, en núna í
þessum mánuði hefur
talsvert borið á því, að
menn hringdu og spyrðu
um vinnu. Fiest stóru
húsgagnaverkstæðin eru
líka með ófagiærða menn
og að jafnaði hafa þeir
lægra kaup, en þó eru
ntundum svo góðir menn
þar innan um, að þeir fá
sama kaup og hinir.
— Verður þú sjálfur að
líta eftir mannskapnum?
— Nei, það get ég ekki
og hef verkstjóra sitt á
hvorri hæð og þeir hafa
það hlutverk. Ég tek hins
vegar á móti pöntunum
og þá kemur oft fyrir, þeg
ar um innréttingasmíði
er að ræða, að ég verð að
fara á staðinn og taka
mál, ræða um útlit, viðar-
tegundir og liti og mjög
oft geri ég líka teikning-
ar. Að því búnu hefst
smíðin á neðri hæðinmi
með því að efnið er snið-
ið til og kantlímt.
— Vinna smiðirnir þá í
ákvæðisvinnu hjá þér?
— Það er ekki alltaf
hægt að koma ákvæðis-
skipulaginu við og þannig
er það á neðri hæðinni.
Þar vinna þeir fyrir tíma-
kaup og þar er lokið um
það bil 35% af verkinu.
Á efri hæðánni vinna svo
til allir ákvæðisvinnu og
reynslan hefur orðið sú,
að það er hagkvæmara fyr
ir alla aðila. Smiðirnir
bera meira úr býtum fyr-
ir sjálfa sig, en framleiðsl
an eykst og afkoma fyr-
irtækisins batnar. Þarna
er . smíði innréttinganna
lokið að öðru leyti en því,
að þær eru óuppsettar.
Sumir villja sjá um þá hlið
málsins sjálfír, en aðrir
eru fegnir að geta fengið
þá þjónustu og þess vegna
hef ég þrjá tveggja manna flokka, sem einungds vinna við upp-
setningu.
— Eru þessar innréttingar einungis seldar í Reykjavík?
— Nei, ég tek að mér verk utan Reykjavíkur. Smíðin fer þá
fram á verkstæðinu eins og venjulega, en síðan eru innrétting-
arnar sendar með bílum eða skipum og mannskapur með, sé þess
óskað.
— Þú hefur sérhæft þig í eldihúsinnréttingum?
— Ekki algerlega. Að vísu smíðum við mest af þeim, en einn-
íg mikið af fataskápum, sólbekkjum og þiljum. Mörgum hús-
byggjendum finnst þægilegt að geta fengið þetta al.lt á sama stað.
— En hefurðu framlleitt húsgögn?
— Nei, mjög lítið. Við framleiddum hjónarúm á tímabili, en
ég hef ekki hugsað mér að halda því áfram. Það borgar siig bet-
ur aö einbeita sér að eldhúsinnréttingunum, þvi til þess hef ég
véiar og verkfæri. Samt er ó’líkt rólegra að framleiða húsgögn;
þá taka nokkrar verzlanir við framleiðslunni, en í innéttinga-
smíðinni verður að verzla við svo marga og ólíka aðila. Hver
hefur fram að færa sínar sérstöku óiskir og konurnar vilja helzt
hafa eldhúsinnréttinguna sína eitthvað fnábrugðna.
— Varla er nú hægt að sjá þann mun með berum augum, Mér
sýnist öll ný eldihús, mikið til eins. Það eTu alls staðar renni-
hurðir og svo er harðplast í bak og fyrir. Mér sýnist munur-
inn kannski helzt liggja í því, að sumir nota eik og aðrir tekk.
— Já það er satt, þetta er hvað öðru 'Mkt og það sama grípur
urn sig hjá öllum. Það er ekki langt síðan allir vildu hafa sams-
konax smáskorna miósaík ofan við vinnuborðin. Nú hedd ég að
margir séu 'leiðir á henni og nú eru notaðar stærri flísar. Og
það er heldur ekki langt síðan það var alltaf tekk í efri hurðun-
A innréttingaverkstæði Jóns og að neðan ný eldhúsinnrétting.
6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
28. janúar 1968