Lesbók Morgunblaðsins - 04.02.1968, Síða 3

BARINN
B arinn var þéttskipaður mönnum
og konum sem ýmist hölluðu sér fram
á borðin eða sátu meðfram veggjunum
og dreyptu á háum glösum með sítrónu-
sneiðum í eða glösum sem féllu í greip-
arnar væru mjóir fæturnir látnir milli
löngutangar og baugfingurs. Nokkrir
báru sólgleraugu til að dyljast, til að
sýnast dularfullir eða til að verja augu
sín fyrir reyknum sem mettaði andrúms-
loftið og gerði það eins og mistur á
vorkvöldi. Músik, sem engan truflaði
veitti þeim orðum skjól sem ekki skyldu
berast nema í eitt eyra og auk þess
gaf hún tilefni til þess að snertast á
dansgólfinu sem var lítið og úti í horni
þar sem nánast var myrkur. Við hljóð-
færið sat maður sem þurrkað hafði allan
svip af andliti sínu og virtist ekkert
sjá utan fingur sína sem liðu örugg-
lega og rólega yfir nótnaborðið. Ein-
stöku sinnum lék hann fjörugan polka
eins og til þess að vekja gestina af
dvala, ef kliður raddanna lækkaði, ef
menn fóru að horfa á ekki neitt, geispa
og líta á armbandsúrið, eða snúa glös-
unum annars hugar. Þá hallaði hann
sér yfir nótnaborðið og fólk varð að
hækka róminn ef það vildi láta heyra
til sín. Þegar ösin við barinn var orðin
mátulega mikil á ný og menn skáluðu
einbeitt hallaði hann sér aftur á stólnum
og fingurnir snertu nóturnar svo létt
að veikustu tónarnir heyrðust varla.
í horninu að baki hans sátu tvenn
hjón og spiluðu bridge rétt eins og
það væri eðlilegast af öllu eðlilegu og
sjálfsagðast af öllu sjálfsögðu að spila
bridge á slíkum stað. Hann greindi sagn
ir þeirra og langar þagnir, þægilegar
bridgeþagnir. Þótt hann sæi þau ekki
skynjaði hann látbragð þeirra að baki
sér og heyrði allt sem fram fór. Mað-
urinn með bassaröddina vildi spila upp
á peninga.
,,Magnús, það er óleyfilegt“ sagði konan
gegnt honum.
„Það þarf ekki að sjást góða mín, þarf
ekki að sjóst. Við gerum upp í bílnum
á eftir. Hvað leggurðu undir Kalli?“
„Hvert stig gildir krónu“ var svarið
og frúrnar þögðu.
„Hvað segirðu?"
„Fjögur grönd“
Þögn
„Fimm hjörtu“
„Fimm spaða“
„Pass“
Þögn
„Sex spaðar“
,.Pass“
„Pass“
„Pass“
„Kallaðu á þjóninn og pantaðu annan
umgang af því sama.“
Lagið sem hann lék var „La vie en
rose“ og fjórar manneskjur liðu um gólf-
ið, hjón á fimmtugsaldri sem héldu eins
langt utan um hvort annað og þau náðu.
Hún slétt í framan og lagleg, hann
með stórt nef og mikið dökkt hár. Þau
skröfuðu saman. Yngra fólk þétt sam-
vafið í vangadansi syngjandi eins og
raddböndin leyfðu 1-a-v-í-a-n-r-ó-s.
Hann lék lagið aftur án þess að gera
hlé og fleira fólk steig út á dansgólfið.
„Firnrn hundruð stig, fimm hundruð
kall“ muldraði bassaröddin.
„Gefðu"
„Hvað segirðu?"
„Eitt lauf“
„Eitt hjarta“
Þögn
„Eitt grand“
„Ja hver skrattinn ... látum oss sjá ...
tveir spaðar."
Hann mátti ekki sofna við flygilinn,
bezt að leika vals. Menn lögðu glösin
á barborðið og buðu konum og stúlkum
í dans og gólfið var of lítið fyrir þau
öll svo að sumir urðu að dansa fyrir
utan á dökkrauðu teppinu. Blandaður
kór yfirgnæfði allt annað ... útivið
svalansæinnsyngégmittástarljóð . . . Sum
ir sungu hærra en röddin leyfði svo
að þeir urðu að hætta í miðju lagi.
Miðaldra maður setti sig í stellingar
óperusöngvara og stúlkan hans var í
vandræðum með hendurnar á sér.
Hann söng vel og hætti ekki fyrr en
hún tók utan um hann og sveiflaði
Framhald á bls. 13.
POUL P. M. PEDERSEN
Hörfandi sjónhringur
Aldrei varð ég þreyttur
á hinni votu sléttu.
Vetrarhaf. Sumarhaf.
Heiðblátt haf, svart haf.
Ekkert fullnægir
þrá eftir hörfandi
sjónbaug.
Þögult haf. Stormahaf.
Frumskógur vatns.
Leita ég þess sem ei finnst
til þögullar, síðustu kveðju?
Heimahaf. Heimislaust haf.
Ég er í ætt við Ismael.
ísþokuhaf. Sólarhaf.
Sól og tungl koma — og hverfa.
Blikandi norðurljós nóvemberkvölda.
Blánandi stjörnur í vetrarnótt,
líkt og brot úr eilífð?
Karlsvagninn og Pólstjarnan blikuðu
í milljónir ára yfir vatnsauðn,
þar sem jörð reis — og sökk.
Aldrei rak að landi
öndvegissúlur mínar
á ferðum yfir víðáttur tíma og vatns.
Ég er í ætt við
Ismael,
Fljúgandi Hollendinginn,
Ahasverus,
Kristofer Kólumbus,
alla sem áttu vökudraum,
alla sem fengu ei frið,
fundu ekki samastað.
Grænt haf. Kóbaltblátt haf.
Hafblik. Stormahaf.
V atnafrumskógur.
Hörfandi sjónhringar.
Matthías Johannessen þýddi.
Poul P. M. Petersen hefur verið
staddur hér á landi að undanförnu.
Eins og kunnugt er hefur hann þýtt
ljóð á dönsku eftir ýmis íslenzk
skáld, en nú licfur hann vent sínu
kvæði í kross og hirt eftir sig nokk-
ur ljóð í dönskum blöðum. Hyggst
hann gefa út ljóðabók að tilefni
sjötugsafmælis síns að hausti. Ljóð
það sem hér fer á eftir birtist í
Kristelig Dagblad í Kaupmannahöfn.
4. febrúar 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3