Lesbók Morgunblaðsins - 04.02.1968, Blaðsíða 16
Lausn á síðustu krossgátu
m vr. 5 ^ 1 iMii <3 % % 5 3 ~ » 5 rr * Zr j?Z=i m
< vT 71 33 F - 2. 73 3 E - 35 X m 70
- 70 2) x> n\ ff ? ?lf O O j) S> d' -i i''u A 33 O' r ■£.3>
73 in þ 2 - 7* 73 n\ 3 r 35 - -V ö 0( 1—, • 3 E X o E £ z s -r
JH 2 £ 3 C- H 7> m 2 | ú 70 íA' c. H W' - 7> X O E z 2
.<o
•z » Tt ? * f 2 C H < * Lr. £?§ 73 - ■Z. 31 3 r 35' -4 3> í Z 3» X
SC i» C o M tr> w 7> E 'a O: < tA C- X - S*5 7> 31 H r « iO 11? * C v» ?£
33 -t 7* 3> * vr» IfH 7> E H -t 3J X ? ?| 3J -i o' V 35- fþ c < C' Tl fil
Íií »74 'l X 7» * 7! 3 E -t A E 70 c V 2 m -t o I
31 < * e> 1 5 9 -b o X V* í?! 3 C 70 H kr> Or 3 f 3 7» - *. 3l' xb r. — H
*> - X -E o §£ £ - o 3! u* 5 i » 31 r X O; ÉS 2 Síf 75 A ■< H 3» 7» iLj
- ■ tf J>' W Y 2 5 31 r X £ 7» 31 71 ■n o* -H <7 C' 31 : - 2 £í A. ?B
r r JO* H vn 3» 2 -- * V\ ‘M ? 15 70 r- ■z. ■Z. z. r -c. 7^ JO s> cn ^
- r H 7 - 70 O' X ON % tr 1” T~ - % 70 2 2 - li
SAGNHAFI getur oft notfært sér upp-
lýsingar, sem hann fær með sögnum
andstæðinganna. Er eftirfarandi spil
gott dæmi um þetta.
Sagnir gengu þannig:
Austur — Suður — Vestur — Norður
1 lauf Dobl 3 spaðar 4 tíglar
Pass 4 hjörtu Allir Pass
Norður
A G
V 8 1
♦ K
4 K
Vestur
♦ KD 9 8 6 3
V 3
♦ 764
♦ 543
’ 6
D G 9 5
10 7 6
Austur
A 10
V G 10 2
♦ Á 8 3 2
* A D G 9 2
Suður
A A 7 5 4 2
V Á K D 9 5 4
♦ 10
4 8
RIDGE
Su'ður var sagnhafi í 4 hjörtum og
Vestur lét úr laufa 5. Austur fékk slag-
inn á laufa 9 og lét næst út spaða 10.
Þar sem Vestur sagði 3 spaða, bendir
allt til að spaða 10 sé einspil og ákvað
sagnhafi því að haga útspilinu sam-
kvæmt því.
Hann drap með spaða ási, tók ás,
kóng og drottningu í trompi, lét út tíg-
ul 10 og drap í borði með gosanum.
Austur drap með ásnum, lét út laufa
ás, en sagnhafi gaf. Nú er sama hvað
Austur gerir, hann á eingöngu tígul og
lauf og sagnhafi getur losnað við spað-
ana heima í tígulkóng og drottningu og
laufakóng í bor'ði.
Sést á þessu að sagnhafi vinnur spil-
ið með því að reikna með að Austur
eigi tígulás og einspil í spaða.
SÚ kynslóð, sem nú ber hita og
þunga dagsins, mun án efa fá sœmi
lega einkunn fyrir dugnað og ósér-
hlífni við þá uppbyggingu, sem
allsstaðar má sjá og ævintýri er
líkust. En mig grunar, að eftirkom
endurnir muni sjá, og það með
nokkrum biturleik stundum, að
foreldrar af þessari kynslóð voru
að jafnaði lélegir uppalendur.
Margir sjá þetta að að vísu sjálf-
ir, en það er erfitt fyrir einn og
einn að koma áleiðis jákvœðri
breytingu. —
Skólunum er
stundum
kennt um það
sem miður
fer, en sé
ekki hœgt að
ráða við börn
in á heimilun
um, þá
mundu heims
ins beztu skól
ar engu
breyta þar um.
Yfirleitt er börnum of lítið sinnt,
vegna þess að fólk má ekki vera
að því. Foreldrarnir eru ýmist að
skemmta sér, vinna, spila bridge,
í dansskóla eða kunningjaheim-
soknum og allt er það gott og bless
að, sumt hvíld og afþreying og
sumt uppbyggilegt. En börnin hafa
nú einusinni komið í heiminn og
þau eru þarna, hálfpartinn utan-
gátta. Það vantar eðlilega samteng
ingu kynslóðanna; afi og amma
eru ef til vill ekki á heimilinu og
enginn má vera að því að tala við
börnin í nœði eða segja þeim sög-
ur. Þess í stað hefur sjónvarpið
komið eins og frelsandi engill; nú
er farið út og sagt um leið: „Horf-
ið þið bara á sjónvarpið krakkar
mínir og farið þið svo að sofa.“
Flintstone og Denni dœmalausi
eru teknir við barnfóstruhlutverk-
unum.
Þó er kannski uggvœnlegast það
ábyrgðarleysi í peningamálum,
sem börnum er innrœtt. Alltof
mörg börn ganga með fullar hend-
ur fjár og fá kornung þá staðföstu
hugmynd, að allt sé til einskis ut-
an peningar. Stundum eru þessi
peningaráð vegna þess að móðirin
kaupir sér augnabliksfrið að deg-
inum og segir: „Farðu nú út í
sjoppu og kauptu þér eitthvað og
vertu svo úti“. Sum börn fá að því
er virðist þá peninga, sem þau
biðja um, vegna þess að foreldr-
ar þeirra hafa meiri auraráð en
skilning á vandamálinu. 1 tíu ára
bekk eins barnaskólans í Reykja-
vík er mér sagt að strákarnir hafi
ekki minna en tvö eða þrjú hundr
uð krónur í vösunum í einu og allt
fer það vitaskuld í sœlgœtiskaup.
Þriðja ástœðan fyrir óeðlileg-
um fjárráðum barna er sú, að
mœður geyma heimilispeninga í
eldhússkúffum eða öðrum álíka
stöðum og fylgjast ekki með því,
þótt krakkarnir hnupli af þeim.
Sannast þar enn, að á mjóum
þvengjum lœra hvolparnir að stela.
Hér á samanburðurinn mikinn
hlut að máli. Þeir sem ganga með
þrjá hundraðkalla upp á vasann
til sœlgœtiskaupa eru auðvitað
wÁklir menn í augum jafnaldranna
og þá kann svo að fara, að grín
sé gert að þeim, sem aðeins hefur
túkall. Þeir freistast þá til að
hnupla til að líta skár út í aug-
um hinna, en allt þetta fjármagn
hafnar á einum og sama stað; í
sjoppunum. Það er alkunna, að
börn verða þeim mun áfjáðari í
sœlgœti sem þau hafa það oftar og
meira um hönd. Að geta aldrei
neitað barni um peninga fyrir
sœlgœti vegna ímyndaðrar góð-
semi, er að gera því vafasaman
greiða. Fyrr eða síðar í lífinu
hljóta þessi blessuð börn að reka
sig á það, að þau fá ekki hlutina
fyrirhafnarlaust með því einu að
rétta út höndina.
Það dugnaðarfólk, sem nú bygg-
ir landið, er betur menntað en fyrri
kynslóðir; að minnsta kosti hefur
það setið lengur á skólabekkjum.
Af þeirri setu hefur áreiðanlega
ekki leitt aukin hœfni til að ala
upp eftirkomendurna, nema síður
sé. Börn eru líka ótrúlega nœm
á það sem máli skiptir og þau
skynja auðveldlega, að fornar
dyggðir eiga ekki alltaf upp á
pallborðið hjá foreldrunum, nema
þá í orði.
Gísli Sigurðsson.