Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1968, Blaðsíða 3

Ilann dró hana til hliðar inn í þykknið.
þykknið, svo félagar hans tveir í laun-
sátrinu gætu ekki séð til þeirra.
„Ég kom með mat handa þér“, sagði
hún þegar hann nam staðar. „Það var
ágætt,“ tók útlaginn frammí fyrir henni
„En hvað varð af honum?“
„Hann kom við hjá okkur fyrir
skammri stundu og hélt svo áfram eitt
hvað. Við hlustuðum og hlustuðum en
heyrðum engin skot svo ég kom til að
segja þér að vera ekki að eyða tíman-
um í að bíða lengur."
„En ekki er nein önnur brú yfir ána?
„Svo sem brú yfir svo sem á!“ sagði
konan með fyrirlitningu. „Nú er hægt
að fara yfir hana hvar sem er með
því að stikla milli steina".
Utlaginn, sem mátti heita illa að sér
um flest nema manndráp, tvísteig óró-
legur. „Satt er það. Og hann er slæg-
ari refur en nokkur, sem við höfum
áður átt við.“
Þau þögðu.
Malarakonan vissi að útlaginn
treysti henni ekki fullkomlega og
manni hennar enn síður, En hún vissi
einnig að útlaganum voru allar kring-
umstæður ljósar og að maður hennar
yrði, að minnsta kosti hvað kaftein-
inn áhrærði, að halda sér saman og
hjálpa þeim, annaðhvort af ótta eða
vegna eigin hagsmuna.
Það var nú bersýnilegt að útlaginn
var að velta fyrir sér grunsemdum
sínum og hún hafði þegar hugsað sér
hvernig ætti að leiða hann í gildru:
henni væri nóg að segja honum að fara
ekki til þorpsins eða til kafteinsins,
því á þeim slóðum hefðu fjáithirðam-
ir komið auga á eftirlitsflokka í dag.
Útlagarnir hefðu ekki um annað að
velja en fara niður með ánni.
Útlaginn, sem enn hélt um úlflið
hennar, dró hana nú skyndilega að sér.
Skikkjulöf hans vöfðust um hana,litla,
seiga og óviðbúna og hún fann lyktina
af svita og gras- og moldarilminn af
breiðu brjósti hans.
Jú — hann var það.
A hinum strjálu samfundum þeirra
hafði hún elskað hann, og hún þekkti
hinn hrjúfa, skyndilega ofsa hans. Hún
gat ekki séð augu hans en skynjaði
•að græni hörkuglampinn í þeim hafði
mýkzt og mildast af ástríðu. Ástríðan
ein var þess umkomin að leggja bönd
á villimennsku hans, bæla ofbeldis-
kennda árásarhneigð karlmannsins, að
minnsta kosti um stund, og gera hann
undirgefinn, bljúgan eins og barn. Hún
elskaði jafnvel niðurbældan hrottaskap
inn og augnablikin þegar hann gleymdi
sjálfum sér og gaf sig á vald veik-
byggðum líkama hennar. En öllu óaf-
máanlegri var þó nálaagð dauðans, sem
ávallt fylgdi honum: allt héraðið óttað-
ist hann og hann gat verið drepinn
hvenær sem vera skyldi. Sérhvert
stefnumót við hann var hræðileg hinzta
skilnaðarstund.
Einnig nú yfirbugaði hann hana í
ófullnægðri og vaxandi ástríðu: hann
kreisti hana í sterkum faðminum og
kyssti hana hvar sem hann náði til,
á hálsinn, andlitið, augun, með þykk-
um heitum og þurrum vörunum, sem
voru hálfhuldar unglingslegu yfirskegg
inu. „Hættu, brjálæðingurinn þinn!
Hafðu stjórn á þér!“ andmælti hún með
uppgerðar reiði. „Félagar þínir eru hér
og svo er líka maðurinn minn.“
En hann sefaðist ekki að heldur svo
hún lét körfuna frá sér, lagði vinstri
handlegginn um háls hans og stakk
hægri hendinni innundir skyrtuna og
gældi við stælta hárlausa bringu hans.
Slík blíðuhót vöktu alltaf viðkvæmni
og auðmýkt hjá honum. Hann beygði
sig niður og reyndi að koma hendinni
undir hné hennar til að lyfta henni
upp og bera hana á brott. En það var
eins og hún hefði búizt við þessu og
hún hvíslaði að honum, varðist slóttug
lega, ofsalaust en með festu: „Óði mað-
ur. Veiztu ekki að ég gæti misst þig,
og það jafnvel í kvöld? Farðu ekki
niður með ánni! Heyrirðu það, heyr-
irðu það, farðu ekki niður með ánni!“
„Hversvegna ekki?“ spurði hann og
kom til sjálfs sín, herti takið um mitti
hennar.
„Spurðu einskis! En farðu ekki!“
„Hversvegna? Hversvegna?“ Hrjúft
eðli hans kom aftur upp á yfirborðið
og þoldi enga mótspyrnu.
Hún notfærði sér augnabliks ringl-
un hans, tók upp matinn lagði hann í
dökkan klút og fékk honum síðan, til
þess að óstýrilátar hendur hans hefðu
eitthvað að fást við, svo sveiflaði hún
körfunni uppá handlegg sér.
„Ég sé að ég verð að segja þér allt!
Bændurnir sáu þar lögreglúliðsmenn
núna undir kvöldið," og áður en hann
hafði gert sér grein fyrir þessu, var
hún horfin hægt og hljóðalaust inn
í kjarrið.
Eiginmaður hennar kom framundan
húshorninu og stöðvaði hana úrillur:
„Ertu búin að koma þessu í kring?“
„Það er ég ekki,“ svaraði hún kulda-
lega og ótvírætt.
„Gerðirðu það ekki, hrópaði hann
og elti hana uppað húsinu.
„Þú ert þá farin að draga þig eftir
útlögunum! Gerðir það ekki, svo já.
Um hvað sömdum við?“
„Jæja, ég gerði það ekki, “ sagði
malarakonan og gekk inn í húsið. Svo
sagði hún til skýringar, er hún hafði
lagt körfuna frá sér á hillu í stofunni,
sem þau notuðu einnig sem eldhús:
„Þeir vildu ekki fara þá leið. Þeir
vilja ná sér niðri á kafteininum."
Hún var komin að þeirri niðurstöðu
að útlagarnir myndu ekki fara til þorps
ins nú þegar þeir hefðu frétt af lög-
regluflokknum, og stígurinn upp með
ánni var allavega ófær í myrkri.
„Á kafteininum? Þeir eru óðir. Vita
þeir ekki hverskonar fjallaúlfur hann
er og að húsið hans er óvinnandi virki?
Jæja — látum þá súpa seyðið af því.
Og hvað þig snertir, letibikkjan þín
— ég er búinn að ganga frá öllu og
ég hef dálítinn höfuðverk — farðu og
segðu lögregluforingjanaum frá þessu,
svo hann sé ekki að hanga þarna i
alla nótt. Og bjóddu þeim til kvöld-
verðar. En vertu ekki að vingsa þetta
utaní lögregluforingjanum eins og þú
gerir venjulega — megi hundarnir
naga hræ hans, í Guðs nafni!“
„Ég gef honum bara eitthvað að
drekka," sagði konan friðsamlega og
þurrkaði sér um ennið á skýluhorninu.
„Af hverju ertu sveitt?" spurði mað-
ur hennar, nærri illkvittnislega.
„Hví ætti ég ekki að vera sveitt,“
svaraði konan, aftur vör um sig.
„Hlaupandi úr einum stað í annan
— og svo getur einhver maður látið
lífið á hverri stundu."
„Já en svona er það. Hvað getum
við gert í því? Að hjálpa kafteininum
kostar illindi við útlagana: að hjálpa
útlögunum kostar útistöður við lög-
regluna."
„Ég veit það,“ samsinnti konan, en
var strax aftur komin í mótsögn: „En
við ættum ekki að láta okkur það vel
líka.“
„Mér líkar það heldur ekkert vel.
En illindin steðja að á allar hliðar —
maður lifir ekki án illinda.“
Á þennan hátt var malarinn vanur
að réttlæta sig ef eitthvað fór ekki
eins og til var ætlazt eða hann vissi
á sig eitthvert ódæði. Malarakonan
þurrkaði gremjulega af skeggi hans og
vörum, sem svitinn draup úr, meðhorn-
inu á skýluklút sínum og hvarf síðan
hröðum, berum fótum út í bjart tungls-
ljósið.
Á meðan þessu fór fram læddist kaft-
einninn gegnum kjarrið og komst auð-
veldlega út á bersvæði og að húsi
sínu.
Svo sem vandi hans var, nálgaðist
hann húsið með varfærni. Fyrst fór
hann til hundsins, sem fagnaði honum
með glaðlegu gelti og flaðri, ofsakátur
af að sjá hann. Síðan kallaði hannlágt
fyrir hornið á konu sína. Hún svaraði
strax og opnaði dyrnar eins og hún
hefði staðið bakvið þær. Er hann var
kominn inn, tvílæsti hún hurðinni og
fylgdi honum inn í stofuna þar sem
þau borðuðu og sváfu þegar engir
gestir voru. Synir kafteinsins voru þeg-
ar sofnaðir á dýnum, sem lagðar voru
á gólfið. Venjulega svaf kona hans
einnig á dýnu á gólfinu, en kafteinn-
inn svaf undir fiðursæng í rúmi með
háum höfðagafli, sem á voru málaðir
fjóluvendir — slíkt rúm var virðingar
og veldistákn kafteinsins í vanþróuðu
og siðlausu landi.
Hann settist niður á beykistól, óbrot-
inn og harðan, en með örmum og baki
ólíkt því sem gerðist í þorpinu, og
teygði fram vinstri fótinn, en kona hans
sem sneri í hann bakinu, skrefaði yfir
fótinn og greip höndunum um sóla og
h'æl stígvélsins. Kafteinninn ýtti með
hinu stígvélinu glettnislega í bakhlut-
ann á konu sinni — þannig hafði hann
farið að við skósvein sinn í hernum —
og konan og stígvélið runnu af fætin-
um í einu. Hægri fóturinn var síðan af-
greiddur á sama hátt. Loks teygði kaft-
einninn úr sér, án þess að fara úr
gráum baðmullarsokkunum, og skipaði
konu sinni að bera fram kvöldverð.
Úr eldhúsinu færði konan honum
skál með þykkri kjötsúpu, barmafulla
af kjötbitum, en það var einn eftir-
lætisréttur kafteinsins, og síðan, er
hann var byrjaður að borða, spurði
hún hæglátlega, þar eð hún þekkti
skrafhreifni hans við máltíðir: „Hvers
vegna eru stígvélin þín blaut?“
Kafteinninn svaraði ekki undireins
og þóttist vera önnum kafinn við bein-
in, en tautaði síðan eins hirðuleysis-
lega og honum var unnt: „Þeir lágu
fyrir mér“.
„Hverjir? Hvar? Hvernig vissirðu
- það?“ spurði kona hans með ákefð.
Kafteinninn sagði reiðilega: „Eins og
þú vitir það ekki? Útlagarnir! Hjá
brúnni!" Hann varð aftur þögull, sötr-
aði í sig súpuna og tuggði kjöttægiur-
nar af beinunum með velþóknun. Kona
hans fór út og kom aftur með disk
af súrmjólk og rjóma.
„Þú minntist ekki á hvernig þú hefð-
ir vitað það,“ sagði hún og lét disk-
inn á borðið.
Kafteinninn tók sér munnfylli til
þess að þurfa ekki að svara strax. Síð-
Framhald á bls. 7
Nína Björk Árnadóftir:
LJÓÐ
Næturblóm
og feimið regn
hafa setzt að á glugga mínum
Hver varnar mér svefns
ert það þú
sem leiddir mig yfir engi fullt af óskum.
1 garðinum tjörnin
sefið
og undarleg fiðrildi
Hver varnar mér svefns
ert það þú
24. marz 1068
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3