Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1968, Blaðsíða 13

kl. iz—1,30, og lienr £>á tntielSsIutlm-
inn haldizt hinn sami hjá lærisvein-
um Nichirens í sex aldir. — En dag-
blöðin eru líka full af trúarlegu efni,
svo sem sagt var áður.
Einnig eru aðrir tímar og önnur form
tilbeiðslu. Útvarp og sjónvarp virðist
engin áhrif hafa á aðsóknina. Við mið-
næturtilbeiðsluna er notuð gohonzou
bænin — og er þá úrvalslið safnaðarins
saman komið. Örfáir vestrænir menn
hafa hlýtt á miðnæturbænina, en einn
þeirra segir að hún minni á brimgný
við úthafsströnd í sterkum stormi.
Fimm þúsund talnabönd renna á milli
fingra hinna viðstöddu, tíu þúsund
hendur lyftast í senn til himins í á-
köllun hins eilífa, og allir sem einn
varpa sér flötum á gólfið i senn, og
ákalla sinn guð. Þessir fáu drættir gefa
þó aðeins daufa hugmynd um það, sem
gerist í miðnæturbæninni.
Kraftaverk, einkum læknir.gar, fylgja
átrúnaði þessum, en talsverð mistök urðu
framan af sökum rangra sjúkdóms-
greininga, og aðgerða, sem fremur
sæma djöflum en mönnum, svo sem að
hoppa á kviðarholi sjúklinga o.s.frv. En
Soka gakkai kunna vel að meta vís-
indin og hafa snúið sér að skynsam-
legum rekstri sjúkrahúsa, sem sagt er
að séu jafn vel rekin og ör.nur.
Aðferðir til boðunar trúarinnar eru
fyrst og fremst samræður, mjög þolin-
móðar og rökfastar, með ríkulegum
fyrirheitum til þeirra, sem við vilja
taka, en aðvörunum til vantrúaðra,
ekki aðeins um illa vist annars heims,
heldur alls konar ógæfu í þessu lífi.
Reyndir menn segja líka að æskulýð-
urinn beiti hnúum og hnefum, slái
menn í rot, og ræði svo við þá, þegar
þeir rakna við. Þó mun þetta ekki vera
algeng aðferð, því lögreglunni er ekki
um hana gefið, og ónáðar þá, sem beita
henni. En samræður á götum úti eru
mjög algengar. Þeir sem í flokkinn
ganga verða að heita blindri hlýðni
og vinna eið að stefnu flokksins.
Um fórnfýsi Soka gakkai ganga hin-
ar furðulegustu sögur, meðal annars
segir í blaðafréttum að það hafi ekki
tekið flokksmenn nema þrjá daga að
safna sem svarar þrjú hundruð og sjö-
tíu milljónum íslenzkra króna til að
byggja einn af helgidómum sínum. Þótt
hér mætti draga nokkuð' frá, þá er all-
ur hugsanagangurinn gjörólíkur vorum,
sem vel getum unað því að heil borgar-
hverfi séu kirkjulaus í hálfan manns-
aldur. Þegar að verkum kemur, er
munurinn á sofandi mönnum og vak-
andi afar mikill.
Framandi trúarbrögð þekkja þeir,
enda verður ekki hjá því komizt í
landi, sem telur á þriðja hundrað trú-
arflokka, nýja og gamla. Þeir kunna að
riota einstaka ritningarstaði, og ekki
sízt ýms siðferðileg frumatriði úr
kristni, en þeir líta á kristindóm og öll
önnur trúarbrögð reginvillur, er aðeins
leiði til glötunar. Því ber að forða mönn
um frá þeim og vinna gegn þeim á
allan hátt.. Nú hafa tugir þúsunda Vest-
urheimsbúa tekið þessa trú á allra síð-
ustu árum, og verður fróðlegt að sjá
hvað út úr því kemur. Hin harða af-
staða Soka gakkai hindrar ekki út-
breiðslu þeirra í nútímanum, því þeir
hafa, sem kunnugt er, farið fram úr
öllum hinum nýju samblöndunarflokk-
um. En ef að líkum lætur, líða ekki
mörg ár unz þeir knýja dyra hjá oss.
Verður þá fróðlegt að sjá þau fagnaðar-
læti, sem hljóta að verða hjá vorum
frjáíslyndu bræðrum hér á landi.
Jóhann Hannesson.
MANNÚÐIN
Framhald af bls. 11
Mundi þá lögunum verða beitt! Varla.
Mundi ekki frekar sá verða uppi,
að þeir krefðust fjárhagsaðstoðar af
hendi ríkisins — þ.e. allra íslenzkra
gjaldenda — og að hún yrði þeim
veitt í krafti atkvæða þeirra?!!
Þannig er þá ástandið í hinu
kristna menningar- og velferðarríki
íslandi það herrans ár 1967 eftir
burð Krists, sem lagði áherzlu á, að
faðir hans á himnum bæri umhyggju
fyrir hverjum fugli loftsiris, og forn
biblíuhandrit herma, að sagt hafi, að
dýrin megni að bera sig upp við
skapara sinn. Það var og hann, sem
sagði: „Sælir eru miskunnsamir, því
að þeim mun miskunnað verða.“. . . .
Hvað svo um hina?
Ef til vill mundu sumir sannir
vinir dýranna segja, að til lítils komi
að minnast á allt þetta. En ég vil
ekki láta það liggja ósagt, — ég vil,
að Dýraverndarinn sé raunhæf heim-
ild í framtíðinni um þá ævarandi for-
smán, hvert misræmi er á milli laga-
setningar um dýravernd og krist-
inna játninga annars vegar og sið-
ræns þroska og mannúðar hins vegar
nú á þessum dögum velsældar og bí-
lífis hjá þeirri þjóð, sem aðeins fyrir
fáum mannsöldrum lifði við öryggis-
leysi um alla sína hagi og þoldi
hungur, kúgun og kvöl um aldir.
LAUNSÁTIN
Framhald af bls. 9
var allstaðar — þessi höfugi, þungi r>g
áfengi ilmur. Og himinninn sjálfur nálg-
aðist gegnum fíngert laufnetið, sem
gældi við vanga hennar og augnalok,
flæktist í röknuðum fléttunum og kast-
aði skugga yfir augun, varð nærri, skilj
anlegri, annað fegurra tjald bak við
grasblæjuna.
Þetta var þyrnitréð þar sem þau
höfðu hitzt mörg önnur kvöld. Jafnvel
þótt ekki hefði verið ilmurinn af bæld-
um burknunum og tælandi angan villi-
jurtanna, hefði það vakið hjá henni
minningar, æstar og ástríðukenndar. En
nú var hún treg til og reyndi að finna
leið til að losa sig. Því hún hafði neitað
kafteininum og útlaganum og nú fannst
henni sem hún myndi vera að svíkja
þá ef hún gæfi sig á vald liðþjálfanum.
Þetta var ekki nótt ásta eða fórna, en
það hafði enginn þeirra og ekki heldur
maður hennar skilið.
„Það var illt að heyra! Hver veit
hvenær við fáum annað eins tækifæri,"
nöldraði liðþjálfinn á leiðinni.
Er þau komu að þyrnitrénu, réðst lið-
þjálfinn að henni með stóra holduga
vömbina, kyssti hana bak við eyrun,
framstæðum rökum vörum með stuttu,
stríðu yfirskeggi, sem kitlaði hana, Hún
hörfaði undan, en hann kreisti hana svo
fast upp að kvistóttum trjábolnum, að
henni fannst hún myndi ekki ná and-
anum.
„Nei, hættu! Menn þínir eru þarna
niðurfrá og maðurinn minn gæti komið,“
andmælti hún.
En liðþjálfinn vildi ekki hætta, „Hvers
konar leikur er þetta hjá þér?“ spurði
hann reiður og reyndi enn að þvinga
hana niður á bakið.
Þannig fór hann alltaf að, án forleiks
eða fínna bragða, og þó án þess að
beita illu, naut hennar með grófu og
klúru orðbragði, sem hann neyddi hana
til að nota líka, af æ meiri ofsa þar til
ástríðan hafði algerlega gagntekið hann.
Á slíkum augnablikum tóku þessi orð
á sig annan blæ og skilning. Allt
gróft og blygðunarkennt hvarf af þeim
og eftir varð aðeins ómenguð girnd.
Henni var jafnvel ánægja að opin-
skáu blygðunarleysi hans. Þegar þau
voru einsömul eða ef hann leit á hana
að öðrum viðstöddum, fann hún greini-
lega hina óseðjandi kynferðislöngun
hans. Hann var reyndur, veraldarvan-
ur í því að finna upp örvandi og æs-
andi tilbrigði: bóndinn í honum, grófur
og durgslegur hafði óþrjótandi kynorku.
Vald hans í mörgum þorpum og karl-
mannlegur ofsi hans höfðu runnið sam-
an og orðið hluti af honum og þessi
samsteypa hafði óumflýjanlega heillað
malarakonuna.
En í þetta skipti tók hún að streitast
á móti, allt að því harkalega. „Gerðu
svo vel að hætta — ég er öll á nálum
í kvöld.“
En þar sem liðþjálfinn hélt áfram eins
og hann hefði ekki heyrt til hennar,
beygði hún sig áfram líkt og hún ætlaði
að falla á kné eða leggjast niður, vatt
sig úr holdugum mjúkum höndum hans,
þaut af stað yfir burknana og kallaði:
„Kvöldverðurinn bíður — við fáum pita
— pita! Maðurinn minn bíður eftirykk
ur!“
Liðþjálfinn hraðaði sér á eftir henni
og traðkaði niður burknana. „Bíddu,
bíddu! Ertu gengin af vitinu?“
Hún var þegar að komast í hvarf nið-
ur stíginn. Hún heyrði hann koma más-
andi og blásandi á eftir sér, bölvandi.
Svo nam hann staðar og blés í hljóð-
pípu sína.
Hún linnti.á sprettinum og brátt heyrði
hún að baki sér glamur í vopnum og
skelli í trésóluðum skóm.
Liðþjálfinn og lögreglumennirnir
gerðu sér gott af pitanu og plómu-
brennivíninu, sem malarakonan bar þeim
Þeir minntust ekki á útlagana, þar sem
liðþjálfinn hafði haldið því leyndu fyrir
lögregluliðunum að malarinn og kona
hans væru viðriðin fyrirætlanir hans,
enda þótt þeir kynnu að hafa getið sér
þess til. Þeir fóru allir eftir þeirrireglu
að stundum er ýmislegt gert, sem allir
vita um en enginn talar um. Þessvegna
ræddu þeir um daglega viðburði, upp-
skeruna og veðrið.
Engu að síðum mættust oft dökk og
áköf augu liðþjálfans og blítt og auð-
nijúkt augnaráð malarakonunnar og
henni var ljóst að hann hafði fyrirgefið
henni þrákelknina um kvöldið en hann
skildi aftur á móti að hún myndi taka
fúslega á móti honum einhvern tíma síð
ar.
Liðþjálfinn hafði staðið upp frá borð-
um og var að bursta brauðmola af bux-
um sínum, þegar skothvellirnir heyrðust
frá húsi kafteinsins. Þá rifjaðist það upp
að hundur kafteinsins hafði gelt af sí-
vaxandi ákefð fyrir nokkurri stundu, en
enginn hafði veitt því athygli.
„Kafteinninn er byrjaður aftur,“ sagði
malarinn.
„Ah, já, kafteinninn,“ svaraði liðþjálf-
inn, eins og hann væri að samsinna ein-
hverju, sem malarinn hafði ekki sagt og
hafði ef til vill ekki óskað eftir eða get-
að sagt. „Einkennilegur maður: stór
menni og gáfaður en svo þverúðarfull-
ur og einþykkur.“
Framkv.stj.: Stgíús Jónsson
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur KonráS Jónsson.
Ritstj. fltr.: Gísli Sigurðsson
Auglýsingar: Arm Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6 Símí 22480.
Útgefandi: H f Arvakur, Reykjavik
skak
Hvítur leikur og mátar
Hvtur mátar í 2 leikjum
Hvtur mátar í 2 leikjum
Hvtur mátar í 2 leikjum
Að þessu sinni birtum við fjögur skák-
dæmi og veröur lausn á >eim í næsta
blaði.
24. marz 1968
LEoBÓK MORGUNBLAÐSINS 13