Lesbók Morgunblaðsins - 16.06.1968, Síða 1

Matthías Johannessen
Hann skín þér enn við augum dagur sá,
sem öllurn dögum fegri rís úr sjá.
Og ennþá kemur hann á móti mér,
og morgunbjört vor ættjörð færir þér
sín himingnæfu fjöll — þú fylgir þeim
sem fugl er snýr á nýju vori heim,
þér fagnar ávallt heiðin hrjósturgrá
og himnesk nótt með stjörnuaugu blá.
Ávarp Fjallkonunnar 17. júní 7967
Og fjöllin rísa björt í brjósti þér,
þau benda heim svo langt sem auga sér,
Og moldin vakir, mold og gróin tún
— og máttug rís þín sól við fjallabrún.
sem lýsi enn af sól er seig í mar
og sefur undir fjallsins rauðu eggjum.
Hans orð sem fræ í barnsins brjóst vér leggjum,
að blómgíst það og vaxi einnig þar —
Þú kemur heim, þín sól við sund og vík
er seiður dags og engri stjörnu lík,
hún bræðir hrím og vekur vor sem er
svo vængblá kyrrð og þögn í brjósti mér,
til skjóls og trausts í timans hreggi og byl.
Þá tengja gamlar rætur nýju Ijóði
þann draum, sem enn rís upp í voru blóði
af orðum þess, er sárast finnur til.
Og skáldið sat hér áður, orti mér
svo yndisfagurt ljóð um þröst og spóa,
hann þekkti lyngið, birki og blóm sem
í blárri hlíð, ó land — hans kvæði er
Og vorið kemur, gistir gömul tún
með gras og dögg og spor sem átti hún
er tók í hönd þér, leiddi lítinn dreng —
þú leitar burt úr hversdagsgráum streng
þess lífs sem merkt er feigð, þú fylgir mér
við förum saman hvert sem tímann ber.
Enn vaknar sól á vonarhýrri brá
og vorið fyllir dalinn nýrri þrá.
Og sjá. Vort land er sól við efsta tind
og seitl við stein og þögn við tæra lind
og kvak í mó — sá kliður dags sem er
mitt kveðjuljóð, mín ást í hjarta þér.