Lesbók Morgunblaðsins - 04.08.1968, Qupperneq 1

BRENDAN BEHAN:
ÆVINTÝRI
í ÖLPUNUM
Ég kleif upp Alpana í nokkra þreyt-
andi klukkutíma, unz sólin gekk undir,
og ég var einn í myrkrinu uppi í fjöll-
unum.
Ég minntist þess, að í skólanum lásum
við bók, sem nefndist Seilg i measc na
nAilp, eða Veiðiferð í Ölpunum, og þeg-
ar ég sá skært ljós birtast og hverfa og
birtast aftur á veginum framundan, fór
ég að brjóta heilann um það — með
vaxandi skelfingu — eins og sagt er í
bókum, hvort því væri beint gegn mér.
Grimmdarlegt gelt, eins og sprottið af
reiði, sem væri haldið í skefjum, en þó
ógnandi, barst að eyrum mér. Og þá tók
ég til fótanna. En það var gagnslaust
að hlaupa, því að ljósið birtist á stígn-
um, og grimmdarlegt geltið varð æ há-
værara, og allavega gæfist ég upp á
hlaupunum áður en ég kæmist í „Höfr-
unginn.“
Ég segi ekki, að allar syndir lífs míns
hafi flogið í huga minn, en allavega
þær, sem gátu rúmazt þar í biðröð. Eg
hef aldrei orðið jafnhræddur, síðan ég
svaf í hlöðu á stað nokkrum í Frakk-
landi, sem kallast Rambouilleit, og hinu-
megin við þilið var ólmur gæðingur að
sparka alla nóttina.
Ég hljóp og hljóp í dauðans ofboði
og hugsaði um örlög Daithi konungs
sem þeir drápu við rætur Alpanna.
Hvers vegna í ósköpunum varð ekki ein
hver til að stöðva okkur báða, áður en
við fórum þangað?
Ljósið birtist á ný, og geltið færðist
nær, og það var áhrifameira en trúboð.
Ég hafði létzt um sjö pund, þegar bíll
kom fram úr beygju, og kastljósið féll
á mig.
Ég nam staðar, og aldrei hef _ég heyrt
bil hemla með meiri ánægju. Ég á við,
að ég hef aldrei orðið glaðari, þegar ég
hef heyrt bíl hemla. Á þessu andartaki
var ég ekki í neinu skapi til að hafa
áhyggjur af prósastílnum mínum. Og
mér stóð nákvæmlega á sama, þó að
Dracula sjálfur sæti við stýrið á þessu
skrapatóii, aðeins ef ég heyrði þó ekki
væri nema hálfmennska rödd og kæm-
ist að raun um, að til væri annar tján-
ingarmáti en þetta hræðilega gelt.
Mynd-
skreyting
Beatrice
Behan.
Þýðing:
Cuðmundur
Arnfinsson
Þetta var ekki Dracula — ef svo var,
var hann að minnsta kosti óeinkennis-
búinn — heldur maður á heimleið úr
vinnu.
„C’est le route á Montcolin?" spurði
ég.
Hann kvað svo vera, og það sem
betra var. Hann bauð mér að sitja í,
unz kippkorn væri eftir til Montcolin.
„Megi allar hollvættir blessa yður,
vagnstjóri,“ sagði ég hrærður og steig
upp í.
I birtingu um morguninn dróst ég inn
á írska skálann, stórhýsi lengst uppi í
fjöllunum. Mér var borinn matur og
drvkkur, og ég sagði sögu mína. Ég
sagði frá ljósinu og hundgánni.
Gestgjafi minn hló.
„Ljósin voru lýsandi flugur. Og gelt-
ið, sem þú heyrðir var vælið í frosk-
unum.“
„O, já, auðvitað," sagði ég: „en sú
heimska úr mér.“ En ég hafði heldur
aldrei kynnzt öðru eins á ferðum mín-
um.
Tíminn græðir öll sár, og ég vaknaði
eftir tólf stunda svefn, hress og end-
urnærður.
Við tókum bíl niður til Cannes og
syntum í Miðjarðarhafinu. í næturklúbb
með Hollywoodsniði á Juan les Prins
sýndi Sugar Ray Robinson hnefaleika.
Bjórinn þar kostaði þig of fjár, ef þú
fengir nokkurn bjór. En þú fengir
hann, ef þú værir nógu ríkur.
Venjulega drekka menn kampavín, en
mér var sagt frá Ameríkana, sem bjó á
hóteli nokkru og langaði til að fá kók
með matnum.
Kók er mjög vinsæll drykkur í Frakk
landi, en þeir höfðu hann ekki á þessu
hóteli, svo að þjónn var sendur eftir
honum yfir í búðina á horninu, og þar
kostaði hann fimmtíu franka og tuttugu
flaskan.
Kókflaskan var keypt og hátíðlega
framborin á bakka, ásamt ís og serviettu
brugðið um stútinn. Hinn vellríki Am-
eríkani teygaði innihaldið og lét í ljós
ánægju sína með gæði þess og borgaði
með glöðu geði áttahundruð franka fyr-
ir drykkinn (sextán shillinga), plús tvö
hundruðí aukaþóknun.
Maðurinn, sem seldi þjóninum kók-
flöskuna, sagði mér þessa sögu, en
þjónninn sagði honum hana, þegar hann
kom til að greiða tuttugu frankana, sem
hann fékk lánaða.
Við fórum á okkar stað niðri á strönd-
inni, sem var kölluð Río, og þar var
hægt að fá leigðan stól og sólhlíf til
að sitja undir fyrir fáeins shillinga yf-
ir daginn, sem kom sér vel, eftir að
hafa verið í sjónum.
Þar var líka hægt að fá sér væna
flösku af ísköldum bjór á shilling og
níu pence, og það sem var bezt af öllu,
allt hið sóiblikandi haf yfir að strönd-
um Afríku blasti við augum, og útsýn-
ið var ókeypis.
Þeir höfðu einnig til leigu hjólabáta,
sem menn sitja í og stíga áfram eins og
hjólhesta. Ég hef heyrt, að fólk hafi
reynt að hjóla á þeim til Korsíku, en
eftir hverju það var að sækjast þang-
að umfram það, sem það hafði hér, hef
ég aldrei skilið.
Sjálfur óð ég út í sjóinn ásamt
krakkahóp, írskum, ensk-írskum, holl-
enzk-írskum og rússnesk-írskum, og
það hefði þurft drjúgan hluta af heilu
herfylki til að reka okkur í land.
Enginn veit, hvað það er að synda,
fyrr en hann hefur synt í sjó eins og
hér, því að hann er ekki kaldur, og
öldungis óþarft að stinga sér „til að
yfirvinna óttann við kuldann,“ eins og
við segjum í Dollymount. Þú veður að-
eins rólega frá landi, eftir að hafa mókt
værðarlega í glóðheitum sandinum, unz
þú rankar við þér og grípur sundtök-
in._
Ég hef aldrei skilið, af hverju smá-
krílunum hugkvæmist ekki að halda
sér í axlir manns, þegar synt er með
þau, fremur en grípa þessum smáu hönd
um þéttingsfast um hálsinn, svo að
manni liggur við köfnun. Og samt er
okkur nautn að því.
Mér var rikulega umbunað, eftir að
hafa lent í slíkri glæfraför, þegar ein-
hver á ströndinni spurði einn minnsta
og forhertasta snáðann, hvort hann
langaði ekki til að reyna hjólabátinn,
og ég heyrði hann svara. „Við viljum
ekki hjólabát. Við höfum Bwendan.“
En það var ekki honum að þakka, að
ég komst lifandi í land til að segja þessa
shgu.
Hold your hour
and have anotlier.
•#