Lesbók Morgunblaðsins - 11.08.1968, Blaðsíða 7

9
v: : J jái UI M - r 1 ^l
SMÁSACA etfir Jacki Ritehie
„Ég er heiðarlegnr borgari og greiði
mína skatta,“ sagði ég önuglega. „Þegar
þið hafið lokið þessari ruddalegu inn-
rás á lóð mína, krefst ég þess, að það
verði gengið frá öllu eins og það var
áður.“
„Hafið engar áhyggjur af því, Hr.
Warren“, sagði Littler leynilögreglu-
maður. „Borgaryfirvöld munu setja allt
á sinn stað aftur.“ Hann brosti. „Hvort
sem leitin ber éinhvern árangur eða
ekki.“
Hann átti hér auðvitað við lík konu
minnar.
Enn höfðu þeir ekkert fundið.
„Það verður ekki vandalaust, for-
ingi. Menn yðar hafa bókstaflega rót-
að upp öllum garðinum. Það er eins og
garðurinn fyrir framan húsið hafi ver-
ið plægður. Þér ætlið yður auðsjáan-
lega að rífa niður hús mitt smátt og
smátt. Og nú sé ég, að menn yðar eru
að bera bor inn í kjallarann.“
Við vorum inni í. eldhúsi og Littler
sötraði kaffi.
Hann var enn sigurviss. „Bandariki
Ameríku eru 3.026, 789 fermílur að
stöðuvötnum meðtöldum."
Littler hafði gneinilega liagt á siig
töluna til þess að geta slegið um sig
á augnablikum sem þessum.
„Er þá Hawai og Alaska talin með?“
spurði ég.
Hann lét ekki setja sig út af laiginu:
„Ég held Oikkur sé óhætt að sleppa
þeim. Eins og ég sagði eru Bandaríki
Ameríku 3.026,789 fermílur. Þar eru tal
in með fjöll og sléttur, borgir og sveita-
setw, eyðiimerkur og stöðuvötn. En
samt sem áður er það ófrávíkjanleg
regla, að þegar maður myrðir konu
sína, grefur hann hana á sinni eigin
landareign.“
Það er líka eini öruggi staðurinn,
hugsaði ég. Ef maður færi að grafa
konu sína úti í skógi, þá væri aldrei
að vita nema einhver skátadrengur ræk
ist á hana, þegar hann væri að grafa
eftir örvarendum.
Littler brosti aftur. „Hvað er lóð yð-
ar stór?“
„Sextíu sinnum hundrað og fimmtíu
fet. Gerið þér yður ljóst, að ég vann
að því árum saman að slétta túnið í
garðinum mínum? Menn yðar hafa
grafið svo djúpt, að þeir eru komnir
niður á harða klÖppina?“
Hann var búinn að vera hér í tvær
klukkustundir, og var enn vongóður
um árangur. „Ég er hræddur um, að
það verði eitthvað annað en garðurinn
yðar, sem þér hafið áhyggjur af, herra
Wairren".
Ég sá út í bakgarðinn gegnum eld-
húsgluggann. Átta eða tíu verkamenn
borgarinnar voru að tæta upp garð-
inn minn undir eftirliti lögreglunnar.
Littler harfði á þá. „Við erum mjög
vandvirkir. Við ætlum að rannsaka ösk
una úr skorsteininum, og við ætlum að
efnagreina öskuna í arninum."
„Það er kynt með olíu hér,“ ég hellti
meira kaffi í bolilan,n hans. „Ég drap
ekki konu mína. Ég veit satt að segja
ekki, hvar hún er.“
Littler fékk sér sykur. Hvaða skýr-
ingu gefið þér á fjarveru hennar?“
„Ég ber enga ábyrgð á fjarveru
hennar. Emily pakkaði saman eina nótt
ina og fór. Þér tókuð etftir þvi, að sumt
af fötum hennar var horfið.“
„Hvað veit ég um, hvaða föt hún
átti?“ Littler leit sem snöggvast á ljós
mynd af konu minni, sem ég hafði fund
ið fyrir hann. Ég ætla ekki að vera
nærgöngull, en hvers vegna genguð þér
að eiga hana?“
„Af ást, auðvitað."
En þetta var auðvitað hlálegt svar,
og jafnvel lögregluforinginn trúði því
ekki.
„Var ekki kona yðar tryggð fyrir tíu
þúsund dollara? Og eruð þér ekki við-
takandinn?“
„Jú“. Tryggingin hafði vissiulega átt
sinn þátt í ódæði mínu, en hún hafði
ekki verið aðalástæðan. Ég losaði mig
við Emelíu einfaldlega vegna þess að
ég gat ekki þolað hana lengur.
Það verðuT ekki sagt, að éig hafi log-
að af ástríðum, þegar ég gekk að eiga
Emely. Ég er ekki þannig skapi farinn.
Ég held ég hafi gifzt aðallega vegna
einhverrar sektartilfinningar, sem gríp
ur oft um sig meðal piparkarla.
Við Emely unnum bæði hjá sama fyr-
irtækinu — Marshall pappírsvörufyrir
tækinu — ég var miðaldra gjaldkeri
og Emely dugandi vélritunarstúlka, sem
var ekki líkleg til að eignast nokkru
sinni eiginmann.
Hún var hversdagsleg, hljóðlát og
hlédræg. Hún hafði engan smekk fyrir
fallegum fötum, hún lét sig fátt annað
skipta en veðúrfarið, og hún hélt sér
við andléga með því að lesa dagblöðin
annan hvern dag.
f stuttu máli, þá var hún kjörin eigin
kona handa manni, sem litur á hjóna-
bandið sem samkomulagsatriði en ekki
rómantík.
En það er aldeilis furðulegt, hvern-
ig svona hversdagsleg, hljóðlát og hlé-
dræg kona getur ummyndazt í hávaða-
saman hvenvarg, jafnskjótt og hinir
traustu veggir hjónabandsins umlykja
hana.
Konan hefði í það minnsta getað ver
ið þakklát.
„Hvernig kom yður og konu yðar sam
an?“
„Ömurlega. En ég sagði bara: „Við
höfðum skiptar skoðanir á ýmsu. En
hver hefur það ekki?“
En lögregluforinginn hefði fengið nán
ari upplýsingar. „Eftir því sem ná-
grannar yðar segja, rifust þið svo að
segja endalaust.“
Hann átti eflaust við Fred og Wilmu
Treeber. Þar sem ég á hornlóð, er
húsið þeirra eiginlega eina húsið, sem
stendiur við hliðina á mínu. Ég veit
ekiki hvort rödd Emelíu heyrðist yfir
garðinn og götuna til Morrison hjón-
anna. En það gat auðvitað verið. Eftir
því sem henni bættiist þyhgd, jókst radd-
stynkurinn.
„Treebershjónin heyrðu ykkur rifast
næstum því á hverju kvöldi."
„Það var nú bara þegar þau hættu
að rífast sjáif og fóxu að leggja við
hlustirnar. Og það er ekki satt, að
þau hafi heyrt í okkur báðum. Ég
beitti aldrei röddinni."
„Það sást síðást til kon;u yðar á
föstudagskvöldið, þegar hún fór inn í
húsið klukkan hálf sjö.“
„Já hún var að koma úr kjörverzlun-
inni með djúpfx-ystan mat og rjómaís.
Það var naéstum eina framtag hennar
til matargerðarinnar. Ég tók sjálfur til
morguinverðinn, borðaði hádegisverð í
imatstofu fyrirtækiisins, og' á kvöldin
bjó ég annaðhvort sjálfur til matinn
handa mér eða borðaði pakkamat, sem
aðeins þurfti að hita upp í ofninum.
„Það var í síðasta simn,. sem -,sást til
hennar.“ sagði ég. „En ég sá hana um
kvöldið, þegar við vorum bæði komin
heim. Og þegar ég vaknaði um morgun-
inn, hafði hún pakkað saman og .var
farin.“
Nú var borinn farinn að brjóta kjall
aragólfið. að bai-st slíkur hávaði neð-
an úr kjallara, að ég neyddist til þess
að loka eldhúshurðinni. „En hver var
það, sem sá Emelíu seinast? Fyrir utan
sjálfan mig,auðvitað.“
„Treebers hjónin.“
Þær voru likar að sumu leyti Emelía
og Wiilma Treeber. Þær höfðu báðar
gildnað með aldrinum. Höfðu báðar
skapsmuni valkyx-junnar en hugarfar
dvergsins. Fred Treeber er smávaxinn
maður, voteygur annaðhvort samkvæmt
eðli eða hjónabandserfiðleikum. En
hann er góður taflmaður og ber lotn-
íngu fyri.r mér, vegna þess að honum
finnst ég búa yfir þeirri einbeitni, sem
hann skortir.
„Um miðnœtti þetta sam-a kvöld; sagði
Littler lögregluforingi, „heyrði Fred
Treeber skaðræðisvein berast úr þessu
húsi.“
„Skaðræðis?"
„Það voru hans orð.“
„Fred Treeber lýgur,“ sagði ég kalt.
„Ég geri ráð fyrir, að kona hans hafi
heyrt það lika.“
„Nei. Hún sefur mjög fást. En það
vakti hann.“
„Vakti þetta svokallaða skaðræðis-
vein Morrison hjónin líka?“
„Nei. Þau voru einnig sofandi, og svo
er talsverð fjarlægð á milli húsanna.
Hús Treebers er aðeins í fimmtán feta
fjarlægð." Littler tróð í pípu sína.
„Fred Treeber var að hugsa. um að
vekja konu sína, en ákvað að géra
það ekki. Hún virðist hafa erfiða skaps
muni. En samt gat hann ekki sofnað
aftur. Og svo um tvö leytið heyrði
hann hóvaða í garðinum yðar. Hann
Framh. á bls. 13
11. ágúst.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7