Lesbók Morgunblaðsins - 18.08.1968, Blaðsíða 15

FLJÚCANDI DISKAR
Framh. af bls. 2
innar á jörðu niðri. Víða að bárust til-
kynningar og frásagnir um álíka sýnir,
er áttu sér stað um sama leyti og raf-
magnið ,„fór í frí“ og yrði það efni í
heila bók (sem kannski verður skrifuð),
ef tilfæra ætti allt, enda óþarfi hér í
stuttri grein, því frásagnir þessar eru
allar svipaðar, því „marg't er líkt með
líkum“, eins og kerlingin sagði.
En áður en við hverfum alveg frá
því að rifja upp frásagnir um fljúg-
andi diska og hverfum að öðrum og
einkennilegri þætti þessa máls, vil ég
minna á tvo atburði, svona rétt til gam-
ans, sem átt hafa sér stað og eru sögu-
3ega og óvéfengjanlega staðfestir og
aldrei skoðaðir í ljósi hjátrúar af neinu
tæi. Annað er sprengingin mikla í Sib-
eriu 1908 sem enn er rætt og ritað um
og ennþá dregur vísindamenn að staðn-
um, þar sem hún varð. Var hún slík,
að nútíminn þekkir aðeins hliðstæðu í
nýjustu atómsprengjum sínum. Var hún
lengi vel skýrð á þann veg, að þarna
hefði fallið risastór loftsteinn, en rann-
scknaleiðangrar hafa ekki getað stað-
fest þá skýringu. Gripið hefur verið
til svo langsóttra og flókinna skýr-
inga, að þarna hafi átt sér stað sjald-
gæfur atburður, sem kalla mætti sam-
runa efnis og andefnis(sem vísindin
segja að til sé) og hafi ósköpin stafað
af því. Enn önnur kenning er til, sem
er eðlileg og nærtæk í ljósi þess, að
við jarðarbúar erum sjálfir farnir að
senda geimflaugar milli hnatta, en það
er, að þarna hafi farist geimfar, sem
knúið hefur verið orku, sambærilegri
við atómorku.
Fyrir 30 árum, hvað þá 60, var þessi
skýring fjarstæðukenndari og ótrúlegri
en jafnvel efnis-andefniskenningin er
r>ú á tímum. En er hún fjarstæðukennd
í dag?
Hinn atburðurinn er eftirfarandi smá
frásögn í Encyclopædia Brittanica, útg.
1929 (í kaflanum um loftsteina):
„Merkasta dæmi um þetta fyrirbrigði
er „loftsteina-skrúðfylkingin“ 9. febrúar
1913. Þessi undursamlegi flokkur skín-
andi loftsteina eða eldhnatta sást fyrst
yfir Kanada, og eftir að hafa farið um
5700 mílna vegalengd, sáust þeir loks
hverfa út yfir Atlanzhaf og voru ,þá á
leið í suð-austur. Þeir voru í fjórum-
fimm aðalhópum og voru 40-60 ljóshnett
ir í hverjum. Alla þá vegalengd, sem
fylgzt var með þeim voru þeir í um
það bil 35 mílna hæð. Flugi þeirra
fylgdi mikill gnýr og á átta stöðum, þar
eem þeir fóru yfir, skulfu hús.“
Við skulum nú snúa okkur að því,
sem gerzt hefur í sambandi við rann-
sóknir þær, sem fram hafa farið á fyrir
brigðinu „fljúgandi diskar“ og þeim
einkennilegu hlutum, sem gerzt hafa í
sambandi við þær.
Eftir nákvæmar athuganir á UFO fyr
irbrigðum 1947-48 samdi háttsett nefnd
(ATIC) í flughernum, staðsett í Dayton,
Ohio, leyniskýrslu um málið. Niðurstaða
nefndarinnar var þessi:
Fljúgandi diskar eru flugtæki frá öðr
um hnöttum.
Þessi nákvæma og velunna skýrsla
var lögð fyrir Hoyt S. Vandenberg hers
höfðingja, yfirmann þeirra, en þeim til
mikillar furðu, fleygði hann skýrslunni
í þá aftur og sagði að flugherinn gæti
ekki látið slíkt heyrast frá sér, nema
ennþá haldbetri og áþreifanlegri sann- ■
anir væru fyrir hendi.
Þessi viðbrögð uðru til þess, að allir
í Dayton, sem trúað höfðu á tilvist
diskanna, drógu sig nú í hlé hið bráð-
asta og gáfu svo út 1949, 600 blaðsíðna
skýrslu, sem átti að sanna, að allir væru
að sjá veðurbelgi, loftsteina og loft-
speglanir. Næstu tvö árin hafði flugher
inn engar rannsóknanefndir starfandi.
að UFO-rannsóknum. „Þetta er allt sam
an vitleysa og við getum ekkert verið
að sinna þessu“, sögðu þeir.
En 1951 varð flugherinn aftur að taka
málið upp. Ástæðan var sú mikla pressa,
sem vísindamenn og ýmsir iðjuhöldar
xögðu á þá, vegna þess, að fljúgandi
diskar voru sífellt á sveimi yfir verk-
smiðjum, rannsóknarstofum og mann-
virkjum ýmiss konar.
Capt. Edward Ruppelt, sem nú er lát-
inn, varð yfirmaður hinnar nýju rann-
sóknarnefndar. Hafði hann marga ágæta
samstarfsmenn og var nú vel unnið að
því að fá einhvern botn í málið. Höfðu
þeir gott samstarf við áhugamannahópa
og blöð á þeim tíma, en ekki leystist
gátan að heldur, þó að margt athyglis-
vert kæmi í ljós.
En nú kom bobb í bátinn. Þegar
diskaflugið mikla 1952, sem áður er
minnzt á, yfir Washington, átti sér stað,
fór Hvíta Húsið að rumska og um leið
fór bandaríska leyniþjónustan (CIA) að
fá áhuga á málinu.
Leyniráðstefna var haldin í Washing-
ton 1953 og tóku þátt í henni þekktir
vísindamenn, háttsettir foringjar í flug
hernum og fulltrúar frá CIA. Þingað
var um fljúgandi diska. Til grundvallar
umræðunum var mikil skýrsla, sem De-
wey Fournet, major, hafði gert og unn-
ið að í marga mánuði. Hafði hún inni
að halda greinabeztu upplýsiingar um
málið, sem hægt var að afla, ásamt rat-
sjárlínuritum, myndum og öðru er máli
skipti.
Viðurkennt var að vísu, að skýrsl-
an væri ákaflega vönduð og allar rann
sóknir og annað efni, er að baki hennar
var, væri „fyrsta flokks“ — en málinu
var vísað frá og þaggað niður.
Önnar rannsóknarnefnd frá ljós-
myndarannsóknarstofu sjóhersins (PIL
— Navy-s Photo Interpretation Labora
tory) eyddi yfir 1000 klukkustundum í
að rannsaka litkvikmynd af fljúgandi
diskum, sem allir voru sannfærðir um
að væri ófölsuð. 1600 einstakar myndir
úr filmunni voru kopieraðar og stækk-
aðar til nánari athugana og mælinga á
stærðarhlutföllum, ljósi og litum.
Skýrsla þeirra, sem staðhæfði, að hér
væri um ójarðnesk flugtæki að ræða,
„sjálflýsandi og stjórnað af vitsmuna-
verum“, fékk sömu viðtökur og skýrsla
Fournets majors: öllu ýtt til hliðar og
sagt ekkert að marka.
Þannig hefur farið fyrir öllu því, sem
lagt hefur verið fram af aðilum, sem
ábyrgir mega teljast og hafa lagt mikla
og samvizkusamlega vinnu í að varpa
einhverju Ijósi á þessa hluti. Yfirvöld-
in virðast hamast við að rannsaka fyrir-
bærið, en neita öllum upplýsingum, sem
fölsuðum og ómerkilegum. Virðist svo,
sem tilgangur þeirra hafi fyrst og fremst
verið sá, að þagga málið niður, gera
það hlægilegt í augum manna og fá fólk
til að loka augum og eyrum fyrir öllu,
er að því lýtur.
Hvers vegna? Vegna þess, að yfir-
völdin vita meira en fólk heldur og
þau vilja viðurkenna. Þau óttast afleið-
ingarnar af því að viðurkenna það, sem
þau vita og hafa lengi vitað.
En það eru fleiri aðilar en stjórnar-
völd, sem hafa áhuga á að þagga málið
niður. Það getum við greinilega séð af
eftirfarandi atviki: Síðari hluta árs 1966
var atvinnuljósmyndari nokkur í Cali-
forniu á sínu vanalega flakki í leit að
einhverjum mynd- og fréttnæmum at-
burðum, þegar hann heyrði ískrandi
hljóð yfir höfði sér. Hann leit upp og sá
fljúgandi disk á sveimi fyrir ofan. Að
sjálfsögðu var hann tilbúinn með ljós-
myndavélina og gat smellt af nokkrum
myndum áður en diskurinn sveif upp á
við með ofsahraða og hvarf sjónum.
Hann flýtti sér síðan heim, sagði engum
frá neinu og framkallaði filmuna, hengdi
hana síðan til þerris og gekk út til að
fá sér hressingu. Hann var mjög spennt
ur og þóttist nú hafa fengið myndir, er
mundu gefa honum góðan skilding í aðra
'nönd. Gætti hann þess vegna vel að því
að læsa íbúð sinni og minnast ekki á
þetta við nokkurn mann. En eftir að
hann kom heim aftur að nokkurri
stundu liðinni, hafði verið brotizt inn
og öllum filmunum stolið. Ekkert annað
var hreyft og voru þarna þó ljósmynda-
áhöld og tæki fyrir þúsundir dollara.
Það var greinilegt, að sá, sem heim-
sótti vinnustofu ljósmyndarans, hafði
aðeins átt eitt erindi og aðeins eitt: að
ná þessum filmum og engu öðru. Ljós-
myndarinn trúði að lokum vini sínum,
þekktum fræðimanni og áhugamanni um
UFO-rannsóknir fyrir þessu. Það ein-
kennilega kom þá í ljós, sem við nán-
ari eftirgrennslan varð að víðtækri og
allútbreiddri vitneskju og staðreynd:
þessi ljósmyndari var alls ekki sá eini,
og hvorki sá fyrsti né síðasti, er missti
allar sínar myndir á dularfullan hátt,
ef þær snertu þessa hluti að einhverju
leyti. Einhverjir og einhvers staðar eru
þeir aðilar á ferð, sem kæra sig ekki
um, að slíkir hlutir séu í höndum manna.
En hverjir? Og hverjir geta vitað um
þessar myndir og hvar þær er að finna?
Að sjálfsögðu aðeins áhafnir diskanna
og útsendarar þeirra, sem eiga að vinna
að því að halda allri vitneskju niðri
og beita til þess öllum ráðum.
í rauninni virðist það þó vera þannig
að það séu nokkrir „Einhverjir" sem
vinni að því að halda niðri allri vitn-
eskju um UFO-fyrirbæri, safna saman
inyndum og öðru, er geti orðið til að
varpa ljósi á þetta dularfulla fyrirbæri.
Sumir þessara aðila eru beinlínis út-
sendarar bandarísku stjórnarinnar og
starfa samkvæmt skipunum frá henni.
Aðrir stunda sömu iðju á eigin spýt-
ur og af ástæðum, sem þeim einum er
kunnugt um. Eru þeir meira að segja
eltir af starfsmönnum stjórnarinnar, sem
alltaf eru of seinir á sér og grípa í
tomt.
í janúar 1967 upplýsti Lt. Col. George
P. Freeman núverandi formælandi „Bláu
bókar“ flughersins, að stjórnin væri
áhyggjufull vegna þess, að stöðugt bær
ust fréttir um menn í einkennisbúning-
um flughersins, sem fengju fólk til að
afhenda myndir og gögn, sem snerta
fljúgandi diska og tækju af því loforð
um þagmælsku um það, sem það hefði
séð. T. d. höfðu margir séð fljúgandi
diska yfir Wanakue vantsbólinu í N.J.
1966. Þessi vitni höfðu öll verið heim-
sótt af mönnum, sem voru klæddir sem
háttsettir foringjar í flughernum og
höfðu skipað þeim að „halda sér saman“
um allt er þau höfðu séð. Fjöldi álíkra
frásagna eru til og væri of langt mál
að rekja þær hér.
„Við höfðum samband við flugherinn
á staðnum", sagði Freeman, „og komums
að raun um, að engir frá þeim höfðu
þarna verið á ferð. Hverjir sem þetta
hafa verið, hafa þeir ekki verið frá
flughernum."
Skömmu eftir að þetta skeði sendi
flugherinn frá sér trúnaðarbréf til allra
stjórnardeilda sinna. Bréfið er dagsett
1. marz 1967 og fylgir hér mynd af því.
(Mynd af bréfinu á blaðsíðu 2.)
Þar sem allur fjöldi er nú til dags
læs á ensku, verður látið hjá líða að
þýða bréfið nákvæmlega hér, en þess
aðeins getið, að efni þess er um það, að
flugherinn hafi frétt um menn, er segj-
ast vera frá honum og bera jafnvel ein-
kennisbúninga hans. Eru menn varaðir
við þessum erindrekum og beðnir að
segja til þeirra.
Þessir útsendarar, hvaðan sem þelr
eru, hafa undanfarin ár verið ólatir við
að hafa upp á fólki, sem séð hefur
fljúgandi diska eða náð myndum af
þeim. Hafa þeir kynnt sig sem sölu-
menn, erindreka frá ýmsum félögum eða
stofnunum, lögfræðinga, sem þykjast
vera að leita að ákveðnum persónum
vegna arfs, menn í skoðanakönnun o.s.
frv. Þó verður endirinn alltaf sá að
hið nefnda erindi er aldrei borið upp,
heldur er fólki haldið á snakki. Um
hvað? Auðvitað fljúgandi diska og allt-
af reynt að koma því að, að hér sé að-
eins um helbera vitleysu að ræða og
fólk beðið blessað að verða ekki að
athlægi, með því að hafa orð á svona
hlutum. Hefur þetta reynst ótrúlega ár-
angursrík aðferð, að höfða þannig til
spéhræðslu og hégómagirndar fólks.
Útliti og framkomu þessara manna
hefur verið lýst þannig, að þeir séu
langleitir, dökkir á húð, jafnvel með ör
lítið grænleitan blæ, hökumjóir, píreyg
ir og hafi einkennilega vélræna rödd
og tali eins og þeir séu að flytja eitt-
hvað eftir minni.
Og hvað svo sem þessir aðilar eru
að erinda hér á jörð, þá er það víst, að
þeir vilja hafa tímann fyrir sér og næði
til að framkvæma það, enda hafa þeir
ötullega verið studdir í þeirri viðleitni
af yfirvöldunum og öðrum, sem loka
vilja augunum fyrir því, að eitthvað
óvænt, ótrúlegt eða ólíklegt geti skeð
nú á þessum tímum. Ef til vill verður
einhvern tíma sagt, að „eitthvað sé til
í þessu“ og vert sé að „athuga það
nánar“.
En þá sitja kannski nýir valdamenn
í Pentagon og Kreml: grænblakkir á hör
und, hökulangir, píreygir og með ein-
kennilega vélræna rödd, eins og þeir
séu að flytja eitthvað eftir minni.
EFTIR VEIÐIDAC
Framh. af bls. 5
í fáeinar sekúndur miðaði ég á höfuðið án þess að
hleypa af. Hið nálæga augnaráð lamaði mig. Dýr-
ið var rétt fyrir framan mig og í augum þess var
sams konar innra blik og i mannsauganu. Á með-
an ég miðaði, varaðist ég að anda, en gat ekki
lengi haldið niðri í mcr andanum. Þess vegna
neyddist ég til að andvarpa og teyga að mér
ferskt loft. Þetta var nóg til þess, að oturinn stakk
sér í vatnið. Eftir andartak sást ekkert á fljótinu.
Litlu otrarnir liurfu eins snögglega og þeir höfðu
birzt. Ég var eftir á syllunni, hissa á sjálfum mér
og dálíPð ringlaður. Seinna, þegar froskarnir upp-
hófu þunglyndislegt kvak sitt, fylltist sál mín
skyndiiega kynlegum friði, sem menn finna aðeins
til, þegar þeir eru hamingjusamir eða ástfangnir.
Á leiðinni heim hló ég með sjálfum mér, blístraði og
virti fyrir mér nýmánann." Vinur minn sveipaði
um sig regnkápunni og lagðist útaf. Hundarnir
okkar sváfu vært hjá eldinum, sem hafði kulnað
út. Mildur niður fljótsins fyllti loftið. Hundgá
handan frá þorpinu og þunglamalegt vagnskrölt
barst langt út yfir sléttuna.
„Já“, sagði ég, „á nóttunni erum við góðir.“ „Er
það svo slæmt, þegar öllu er á botninn hvolft? Að
vera góður? Við erum oft hræddir um, að okkur
verði brugðið um tilfinningasemi, þegar við breyt-
um eins og menn“, svaraði vinur minn. „Og nóttin
gerir okkur ekki betri Náttmyrkrið þrúgar okkur.
Himinninn lyftir sálum okkar.“
í vændum var fengsæll veiðidagur.
18. ágúst.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15