Lesbók Morgunblaðsins - 01.09.1968, Blaðsíða 9

Biaastl áningarstaður okkar er Úrill-
ur, þessi sérkennilegi og risavaxni klett
ur, sem skagar upp úr slakkanum vest-
anvert við Snsekoll. Þetta er sannarlega
réttnefni — kletturinn er undarlega úr-
illur, svona svartur og stakur í fann-
hvítu umhverfinu. En raunar er sjálfur
kollurinn á Snækolli líka snjólaus, þetta
ier snarbrattur ruðningur, neðan frá Úr-
illi að sjá er hann tæplega kleifur. Og
þó. Fólk er þegar komið á undan mér
upp á tind. Það hlýtur þá að vera
gerlegt að ganga svona beint upp. Ég
legg í hann. Á undan mér klífur Valdi-
mar og er ekki mæðnari en svo, að
hann hefur upp raust sína og byrjar
að syngja svo undir tekur í fjöllunum:
Upp skaltu á kjöl klífa
köld er sjávar drífa
kostaðu huginn at herða
hér muntu lífit verða.
Það er nú það. Ekki veit ég hvort það
var söngur Valdimars sem kom
Eiríki til að bregðast svo skjótt við.
Hann kemur hlaupandi niður skriðuna
á móti okkur:
— Þið hafið heyrt getið um St. Bern-
harðshundana, er það ekki?
Og sannarlega er Eiríkur með hress-
ingu, þótt eklii beri hann hana um háls
sér. Hann býður súkkulaði og rúsínur
úr poka og ég finn, hvernig nýtt fjör
færist um mig alla þar sem ég hangi
mitt á milli himins og jarðar. Og nú get
ég sagt eins og Tómas, þegar ég lít
Snækoll næst: Sjáið tindinn! Þarna fór
ég.
„Allt miðhálendið liggur útbreitt eins
og landabréf fyrir augum“. Þannig segir
um útsýni af Snækolli í Árbók Ferða-
félagsins. Og það er sannarlega undar-
leg tilfinning að fá allt landið í fang
sér, að sitja hér við vörðuna efst uppi
á Snækolii og líta til skiptis Mælifells-
hnúk og Heklu, Bárðarbungu og Kald-
bak.
★
Það var ánægður hópur, sem kom
aftur niður í skála að lokinni þessari
útivist. Söngur í öllum blæbrigðum heyr
ist innan úr steypiböðunum, fólk er orð-
ið útitekið og sólbrennt og svangt. Heitri
máltíð ráðskonunnar eru gerð góð skil.
Sumir leggjast síðan í koju og hvíla
sín lúnu bein, aðrir setjast við spil
niðri i sal. Sjálf notaði ég tækifærið
til að spjalla við Valdimar og innti
hann eftir aðdraganda að stofnun skól-
ans.
— Þegar við Eiríkur Haraldsson
vorum samtímis við nám í Köln,
segir Valdimar — töluðum við oft um,
að gaman væri að efna til skíðaferða
upp á hálendi íslands — sjálfur hafði
ég fengið hugmyndina í Grenoble, þar
sem ég var við frönskunám, en stundaði
jafnframt skíðaíþróttina og vair í keppn-
isliði skólans. Þá fórum við einu sinni
í júlímánuði í 10 daga skiðaferðalag
upp í Alpana. Við fórum upp í 3000
metra hæð og höfðum með okkur allan
kost og mér fannst alls ekki fráleitt
að skipuleggja mætti slik skíðaferðalög
upp á hálendi íslands. Ég hafði þá
tvisvar farið með Ferðafélaginu til Kerl
ingarfjalla, í fyrra sinnið ’53 og svo aft-
ur ’59 og leizt ijómandi vel á staðinn
til skíðaiðkana, en það var ekki fyrr
en ‘61, að við Eiríkur, sem vorum þá
orðnir samkennarar við Menntaskólann
í Reykjavík, létum til skarar skríða og
ákváðum ferð hingað inneftir. Ég hringdi
í skíðafélaga mína, sem voru þá virkir
þátttakcndur í skíðamótum, m.a. Krist-
in Benediktsson, og stakk upp á 10
daga skíðaferð í Kerlingarfjöll. Þetta
fékk mjög góðar undirtektir — við vor-
um 30, sem tókum þátt í þessari fyrstu
ökiðaferð. Við Eiríkur töluðum við fram
kvæmdastjóra Ferðafélagsins og fórum
þess á leit, að við fengjum skála fé-
lagsins að láni þessa 10 daga. Hann tók
beiðni okkar ákafLega vel og hvatti okk
ur mjög til fararinnar. Svo leigðum við
okkur rútubíl og hver maður hafði
sinn mal. Oft var þröngt í eldhúsinu,
þegar allir voru að kokka í einu, og
margar góðar endúrminningar eigum við
frá þessari ferð. Það ríkti mikil kátína
og það var mikill söngur, því að Sig-
urður Guðmundsson var þá með og eftir
það var hann ómissandi í ferðum okkar.
— hann varð síðan einn af stjórnend-
um Skíðaskólans. — Nú svo þróaðist
þessi starfsemi stig af stigi, við fórum
aðra ferð strax sama árið og afréðum 6
skíðaferðir með skíðakennslu á næsta
sumri. En þá var nauðsynlegt að fá
ráðskonu og eigin bíl. Álfheiður Gísla-
dóttir frá Mýrum í Dýrafirði réðist til
okkar annað sumarið og var hjá okkur
alveg þangað til fyrir tveimur árum.
Bíl fengum við leigðan, gamlan,
góðan REO, sem Jónas Kjer-
úlf keyrði og báðir dugðu vel, Jónas
varð síðar einn af stofnendum hluta-
félagsin-s um Skíðaskólann, og gamli
REO fór allar ferðir hingað uppeftir
þangað til í fyrra, að hann var leystur
af hólmi. En segja má, að vísir að skipu
lagi SKÓlans hafi komizt á sumarið ‘62,
annað suimarið okkar hér, því að þá
höfðum við fyrst skipulagða
skíðakennslu. Áður var það mest
skíðafólk, sem með okkur fór,
en nú auglýstum við fyrir
almenning, og þetta gekk vonum framar,
enda þótt við yrðum stundum að hringja
í gríð og erg í kunningjana og hvetja
þá til að koma, til þess að námskeiðin
borguðu sig.
Við fengum að nota skála Ferðafélags-
ins og nutum ætíð einstakrar velvildar
forráðamanna þess, Helgu Teitsdóttur,
skrifstofustúlku, og Lárusar Ottesens,
sem þá var framkvæmdastjóri, og hjá
núverandi framkvæmdastjóra, Einari
Guðjohnsen, höfum við mætt sömu vel-
vild þegar á hefur þurft að halda. En það
varð fljótt ljóst, að afnot af skála
Ferðafélagsins mundi ekki duga okkur,
enda jókst aðsókn að skálanum mjög
eftir að við hófum starfsemi okkar.
Marga fýsti að kynnast þessu, svo að
það var oft þröngt í skálanum og erfitt
um vik fyrir okkur. Við ákváðum því
að reyna að byggja, en til þess skorti
okkur auðvitað fé. Nú, við lögðum leið
okkar í Framkvæmdabankann og höfð-
um í fórum okkar kvikmynd frá Kerl-
ingarfjöllum. Guðmundur Olafsson skrif
stofustjóri, kom því til leiðar að við
fengum viðtal við Benjamín Eiríksson,
bankastjóra — við sýndum honum kvik
myndina, og útskýrðum tilgang okkar,
að við vildum efla skíðaíþróttina og
útilíf almennt meðal almennings og við-
talið bar þann árangur, að hann gaf
loforð fyrir 200 þúsund króna láni. En
þar sem við urðum að láta framkvæmd
ir ganga fljótt og vel, urðum við að
fá efni upp á krít — timburverzlanir
tóku okkur ákaflega vel og það er
óhætt að segja, að án skilnings þeirra
aðila, hefðum við aldrei getað reist skál
ann á svo skömmum tíma.
Hörður Björnsson byggingafræðingur
teiknaði skálann og sem gömlum og
góðum fjallamanni tóklst honum að
teikna mjög skemmtilegan skála, sem
hæfir þeirri starfsemi, sem hér er rek-
in. En smíði skálans stjórnaði Magnús
Karlsson og hann var síðan einn með-
eigandi í Skíðaskólanum.
Það gerbreytti auðvitað öllum aðstæð
um, þegar okkar eigin skáli var risinn.
Nú vorum við okkar eigin herrar, en
þar sem skálinn er lítill, höfum við
oft þurft að leita á náðir Ferðafélags-
ins með húsrými og hefur það alltaf
verið auðsótt og aldrei höfum við mætt
öðru en sérstakri lipurð af þeirra hendi.
Nú — svo ég haldi áfram að tala um
fjármálin, þá dugðu 200 þúsundir að
sjálfsögðu skammt til þess að fullgera
skálann og innrétta hann. Við þurftum
að minnsta kosti tvöfalda þá upphæð, og
þá vildi svo til, að Ferðamálaráð var
nýstofnað. Við sóttum um lán til þeirra
og fengum það, sem á vantaði til þess
að koma skálanum í lag. Auk þess höf-
um við fengið styttri lán og vextirnir
af öllum þessum lánum eru þungir á
metunum bæði í Landsbankanum og
Búnaðarbankanum, þegar við erum að
reikna út námssbeiðsgjaldið. Að
öllu leyti er þstta bostnaðarsöm
útgerð — hér verður að vera
margt starfsfólk, við höfum ráðskonu
og þrjár aðstoðarstúlkur, ráðsmann og
4-5 skíðakennara eftir því hvað að-
sókn er mikil. Fólk athugar ekki alltaf
þessa hluti, þegar það er að bera saman
námsskeiðsgjald í Kerlingarfjöllum og
ferð til Mallorca. Hér er líka allt inni-
falið í verðinu, það eru engin aukaút-
gjöld.. . .
Og engir drykkjupeningar. . .
' Nei, enigir drykkjupeninigar!
Árið 1964 var akveðið að treysta und-
irstöður starfseminnar með því að
stofna hlutafélag um rekstur Skíða-
skólans. Það varð að samkomulagi
að bjóða þeim, sem mest og ötulast
höfðu unnið að vexti skólans, þátttöku
í hlutafélaginu. Félagsmenn eru auk
okkar Eiríks,, Sigurðar og Jónasar
Kjerúlf þeir Jakob Albsrtsson,
sem hafði lagt af mörkum mikið rf
bæði við skíðakennslu og verklegar
framkvæmdir, Magnúis Karlsson,
sem ég minntist á áðan, Einar Eyfells
verkfræðingur, sem einnig hafði unnið
skólanum mjög vel, og síðast en ekki
sízt Þorvarður Örnólfsson, sem hafði
séð um allt bókhald og reikningshald
fyrir skólann frá því byggingar hóf-
ust. Hann er nú formaður hlutafélags-
ins, sem við nefnum Fannborg h.f. eftir
einu fallegasta fjallinu í Kerlingar-
fjallaþyrpingunni.
Nú stendur bara á því, að við getum
lokið við að byggja eftir teikningu Harð-
ar Björnssonar. Enn vantar framhúsið,
þar sem ætlunin er að hafa setustofu
og snyrtiklefa, svefnloft og minni svefn
herbergi, sem mundu þá aðallega ætluð
hjónum. En því miður — eins og málin
standa núna, sjáum við ekki fram á,
að við getum komið þessu í framkvæmd
aðstoðarlaust. En það er okkur hvatn-
ing, hversu margir aðilar sýna okkur
velvilja og ýta undir þessa starfssemi
okkar og ber þá ekki sízt að telja nem-
endur okkar, sem eru orðnir fjölmarg-
ir. Nú er kominn vísir að Nemenda-
sambandi, sem á að stofna í haust og
hafa fjölmargir látið skrá sig sem stofn
endur. Það á að starfa í tengslum við
skólann og er ætlunin að efna til
skemmtifunda, myndakvölda og skíða-
ferða á veturna, þar sem nemendur
gætu notið skíðakennslu.
Þeir eru siem sagt orðnir margir, sem
ber að þakka stuðning. og hafi ég ekki
minnzt á alla, þá er þakklæti mitt ekki
minna fyrir það. Ég vona bara, að við
munum njó>ta áfram stuðnings þessa
ágæta fólks, til þess að rætist sá draum
ur okkar, að Skíðaskólinn í Kerlingar-
fjöllum hljóti öruggan sess í hugum
manna sem þörf og góð stofnun til efl-
ingar skíðaíþróttar og útilífs.
★
í síðustu grein minni frá Kerlingar-
fjöllum lét ég fljóta með vísu, og hafði
fyrir satt, að Ma.gnús Jóhannsson, út-
varpsvirki, hefði gert hana. Þetta hefur
hins vegar reynzt rangt. Höfundur vis-
unnar er Ragnheiður Vigfúsdóttir.
Aðalskálinn stendur í grasi vöxnum hvammi rétt við Árskarðsgljúfur.
Kristín Jónasdóttir, kona Valdimars var í heimsókn með tvo eldri synina,
sem eru þegar farnir að renna sér á skíðum. Ljósm. Sv. J.
1. september 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9