Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1968, Blaðsíða 10

VIÐTAL
eftir
Bryndísi
Schram
Tónlistin
er Þatf tungumál
sem alfir skilja
Rœtt við Ruth Little söngkonu
„Söngurinn veitir mér meiri gleði nú en áður. Það er eins og
þörfin fyrir tónlistina hafi vaxið við að eignast barn og heimili.
Hins vegar skiptir mig engu, þótt áheyrendur mínir séu einn eða
fleiri.“
Ruth Little kynntist manni sínum, Jósef Magnússyni flautuleik-
ara í London árið 1959, er þau stunduðu bæði nám við sama skóla.
Árið 1966 fluttu þau til íslands og hafa haft hér fasta búsetu síðan.
Þau eiga einn son, Magnús, sem er tveggja ára.
Hvar ertu fædd, Ruth?
Smáborgir í Bretlandi eru hver ann-
arri líkar. Áður fyrr var Carlisle verzl-
unarmiðstöð bænda í nærliggjandi hér-
uðum, en upp úr kreppunni miklu var
komið á fót ýmis konar léttum iðnaði
þar, t.d. fer mikið orð af vefnaðar-
íramleiðslu Carlisleborgar. Menningar-
]íf var heldur fátæklegt á mínum upp-
vaxtarárum, en seinasta áratuginn hef-
ur verið stöðugur fólksflutningur til
borgarinnar, og með nýju fólki skapast
nýjar kröfur, það heimtar leikhús, tón-
]ist og dans. Nú á Norður-England sína
eigin sinfóníuhljómsveit, og í Carlisle
er starfandi áhugamannaleikhús og þjóð
dansaskóli.
Hvernig var þín æska?
Ég var syngjandi frá því ég var
krakki. Pabbi stjórnaði kirkjukór, og
ég var snemma tekin í kórinn. Ég starf-
aði mikið innan kirkjunnar, var ýmist á
kóræfingum, fundum og öðrum samkom
um. Og svo kenndi ég í sunnudaga-
skólanum .
Varstu trúuð sem barn?
Ég geri ráð fyrir því, já. Börn gleypa
við öllu gagnrýnislaust, það er ekki
íyrr en seinna, sem efasemdir vakna.
Ég hafði alla vega mikla ánægju af
starfinu innan kirkjunnar, hún var mitt
annað heimili.
Varstu þá strax ákveðinn í að verða
söngkona?
Nei, nei, ég ætlaði að verða læknir,
og því var það, að ég fór strax í gagn-
fræðaskóla að miða nám mitt við það.
í brezkum skólum byrjar sérhæfingin
mjög snemma, þó að þar hafi orðið nokk-
ur breyting á á seinni árum. Þetta tafði
auðvitað fyrir mér seinna, þegar ég
sneri mér að tónlistarnáminu, ég spilaði
á píanó, en að öðru leyti hafði ég enga
undirstöðumenntun á tónlistarsviðinu.
Þú hefur þá farið í læknisnám?
Já, eftir stúdentspróf hélt ég bein-
ustu leið til höfuðborgarinnar og hóf
nóm við háskólann. En einhvern veg-
inn féll mér ekki námið. Þennan fyrsta
vetur í London sótti ég jafnframt tíma
í söng, og mér varð brátt ljóst, að söng-
urinn átti hug minn allan, og að sú ver-
öld hæfði mér betur. Næsta haust inn-
ritaðist ég í Guild School og Music and
Drama í London. Ég ætlaði mér
að verða söngkona, en jafnframt að full
numa mig sem kennari. Það eru marg-
ir kallaðir en fáir útvaldir á þessu sviði
sem öðrum, og því þótti mér ráðlegast
að tryggja mér kennararéttindi jafn-
hliða. Þarna lærði ég tónfræði, tón-
heyrn, sögu, söng, píanóleik o.m.fl. Ég
naut tilsagnar hinna beztu kennara.
Þegar ég hafði lokið prófi eftir þriggja
ára ném, hélt ég enn áfram í söngnámi
næstu þrjú árin.
Varstu þá farin að syngja opinber-
lega?
Já, strax að loknu kennaraprófi hóf
ég að syngja með The Linden Singers,
það er lítill kór, sem nýtur mikils á-
lits í Bretlandi. Ég fékk mér auðvitað
strax umboðsmann (agent), sem annað-
ist allar ráðningar fyrir mig. Það skipt-
ix miklu máli að hafa góðan umboðs-
mann, þekktan og vel liðinn, það getur
blátt áfram ráðið úrslitum.
Ég fékk nóg að starfa, var önnum
kafin frá morgni til kvölds og á sífelldu
flakki milli borga.
Hvað er þér minnistæðast frá þessum
árum?
Það var mér mikil uppörvun að bera
sigur úr býtum í landskeppni í söng
skömmu eftir að ég lauk prófi. Þessi
keppni fer fram árlega í Bretlandi og
opnar manni nýjar leiðir og veitir hlunn
indi. En þar fyrir utan er það alltaf
stórkostlegt augnablik, þegar maður
finnur nálægð áheyrandans, finnur and-
svar í áheyrandanum.
Hvenær kynntistu manninum þínum?
Það var haustið 1959, þegar hann
kom út til náms. Það vildi þannig til,
að prófessorinn minn hafði dvalizt á
íslandi í stríðinu og alltaf haft mikinn
áhuga á landinu síðan. Einar Vigfús-
son, sellisti, var góður vinur þessa
manns og hafði beðið hann fyrir ung-
an íslending, sem var á förum utan til
náms í þessum sama skóla. Við giftumst
árið 1963 og áttum heimili í London
næstu þrjú árin, eða þar til okkur fædd-
ist sonur og við fluttum hingað heim.
Þessi þrjú ár stunduðum við bæði
okkar vinnu, Jósef var „free-lance“
hljómlistarmaður, þ.e.a.s. hann var á
lausum kili, en tók að sér þau störf,
sem buðust hverju sinni. Hann var á
sifelldu ferðalagi um landið eins og ég,
og við hittumst aðeins með höppum og
glöppum.
Sérðu ekki eftir að hafa hætt sem at-
vinnusöngkona?
Nei, alls ekki. Mér finnst ég hafa
verið mjög lánsöm. Ég held ég hafi hætt
a réttu augnabliki, einmitt þegar ég var
búin að fá nóg. Ég hefði ekki verið
reiðubúin að ganga í hjónaband nokkr-
um árum áður eða um það bil, sem ég
var að Ijúka námi. Ég er ekki nógu
metnaðargjörn til þ;ss að vera atvinnu-
söngkona og taka þátt í þeirri baráttu,
sem því fylgir. Það er hörð barátta og
sárafáir, sem nokkru sinni komast á
toppinn. Flestir eru aðeins nöfn á lista
umboðsmannsins og eygja aldrei tak-
markið.
En það er heldur ekki nóg að vera
bara metnaðargjörn, eða hvað?
Nei, fyrsta skilyrði er auðvitað að
vera góður, þ.e.a.s. menntaður listamað-
ur og mjög næmur. Hann þarf að vera
eigingj arn en samt fórnfús, harður en
þó mildur, hann verður að vera kald-
rifjaður og tillitslaus. Listin verður að
ganga fyrir öllu. Hjónabandið, heimil-
islífið hentar ekki atvinnulistamanni, það
er ekki hægt að stunda tvö störf og
íarnast vel í báðum.
Fyrir mér skiptir mestu að fá að
syngja, það er allt og sumt. Það skiptir
engu, hvort áheyrendur eru einn eða
fieiri. Og það er eins og þörfin fyrir
f.önginn hafi vaxið með árunum, hann
er mér meiri nautn nú, þegar ég hef
eignazt heimili og barn. Ég veit ekki,
hvernig á þessu stendur, það er bara
svona.
Hvernig hefur þér gengið að skapa
þér starfsgrundvöll hér á íslandi?
Ég er mjög ánægð hér. Verkefnin
eru margvísleg og efniviður frábær.
Hér er allt í deiglunni, nýjar hugmynd-
10 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
13. október 1968