Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1968, Blaðsíða 9

UNCU LEIKKONURNAR I. - Eftir Hatldóru Cunnarsdóttur
Fyrsta stóra hlutverkið, sem Þórunn Sigurðardóttir
fékk, var Yvonne Borigundarprinsessa í samnefndu
leikriti eftir Pólverjann Witold Gombrowicz, er frum-
sýnt var í Iðnó í haust. Hluitiverkið er sérstæ-tt að því
leyti, að leikkonan segir aðeins eitt orð í leiknum, þó
'hún sé meh’ihluta kvöldsins í sviðsljósinu. Þórunn
fékk mjög góða dóma leiklistargagnrýnenda fyrir
túlkun sína á Yvonne og lét einn þeirra þau orð falla,
að tilhlökkunarefni væri að heyra leikkonuna tala.
I fávizku minni hélt ég að allar ungar leikkonur
létu sig dreyma um einhver ,,debút“-hlutverk, hlut-
verk sem þeim þætti sem sniðin fyrir sig, og auðvitað
byrjaði ég á að spyrja Þórunni, hvort Yvonne væri
eitt þeirra.
— Nei, nei, sagði hún, ég vissi naumast að þefta
leikrit væri til þagar Leikfélagið ákvað að taka það
til sýningar. Þó leikritið sé samið fyrir rúmum þrjátíu
árum, lá það í 2<2 ár í skúffu rithöfundarins, og það
er ekki fyrr en á seinustu árum, sem Vestur-landa-
menn komust í kynni við það. Frumsýningar þess í
Evrópu hafa veri'ð örfáar, en vakið þeim mun meiri
Þóiunn Sigurðardóttir sem Yvonne og Borgar
Garðarsson sem prinsinn.
YYONNE HEGIR
og ég sem hef svo gaman að tala —
athygli. í handriti höfundar er Yvonne látin segja
heldur fleiri setningar, en við notum sænsku útgáfuna,
þar sem „replikurnar" voru skornar niður í eitt já, og
fyrir vikið verður leikritið sterkara.
Ég vair alveg óviðbúin, þegar Sveinn Einarsson,
leikhússtjóri, kallaði á mig oð aðra leikendur niður
í Iðnó og skipaði niður í hlutverkin. Ertu búin að sjá
leikritið. Fyrst svo er ekki langar mig til að lýsa því
áðeins fyrir þér. Umgjörðin er afskaplega skrautleg,
kóngur, drottning, prins og hirðifólk. Þau eru með
mjallahvítar grímur og í litríkum klæðum að framan
en bakhliðin er svört. Maður getur látið sér detta í
hug að það eigi að tákna yfiirborðsmennsku eða eitt-
hvað þess háttar. Inn í þesssa veröld slæðist Yvonne,
föl og blei'k, og stingur mjög í stúf við umhverfið.
Hún er umfcomulaus og innhverf, og í fyrstu hefur
fólki'ð hana að háði og spobti. Yvonne þegir, það eru
nær einu leiðbeiningarnar sem höfundur gefur henni.
Prinsinn vill kvænasit henni, fyrst í gríni en svo í
alvöru. í stuttu máli sagt snúast vopnin við, og Yvonne
nær valdi yfir hirðinni með þögin sinni og umkomu-
leysi og ógnar tilveru hennar. Það er engin undan-
bomuleið önnur en að losa si,g við ha-na.
Menn eru ekki á eitt sáttir hvernig túlka eigi
Yvonne. Sumir telja hana tákn manneskjunnar, sann-
leikans eða jafnvel guðdómsins, Eftir því sem á æfing-
arleið, fékk ég meiri og meiri áhuga á persónunni,
og nú vildi ég ekki hafa „debúterað" í neinu öðru
hlutverk’i. Það er að vísu erfibt, bæði andlega og
lí'kamlega, áð vera á sviði meirihluta kvöldsins og
mæla vart orð af munni fram, en svara eingöngu með
látbragði og hreyfingum, þannig að það verði ekki
óeðlilegt.
— Hefurðu lært látbrag'&sleik sérstaklega?
— Látbragðsleifcur eir einn liður í almennu leik-
listarnámi og við hjá Leikskóla Leikfélagsins vorum
svo heppin að hafa afibragðs kennara, frú Teng Gee
Sigurð.sison frá Singapore. Eg hef sýnt látibragðsleik
undir hennar stjórn í framhaldsskólunum í vetur, svo
segja má áð ég hafi fengið meiri þjálfun en gengur
og gerist. En það dugar ekki að túlka Yvonne með
hefðbundnum látbragðsleiik, að sýna alít stórt og
einfalt, heldur öllu fremur að bregðast eðlilega við
spurningum og framkomu hinna leikendanna. Þetta
hlutverk hefur þjálfað mig í að hlusta gaumgæfilega
á það sem er að gerast á sviðinu.
— Þótti þér ekki vænt um að fá gó'ða gagnrýni?
— Jú, að vissu leyti. Leikarar tala oft um að ekkert
mark sé takandi á gagnrýnendum, en ég hef lúmskan
grun um að þeir taki meira mar-k á þeim en þeir vilja
vera láta. Hvað mig snertir, þá tek ég meira mark
á gagnrýni þeirra, sem hafa fylgzt með mér spor fram
af spori, svo sem kennara minna, skólasystkina og
eldri leikara. Góð gagnrýni í blöðum getur haft áhrif
á hvernig aðsóknin verður — það er orðið svo dýrt
að fara í leikhús að fólk verður áð vita svona nokkurn
veginn að hverju það gengur.
— Nú er víst komið að hinni sígildu spurningu
blaðamanina: hvenær tókstu þá ákvörðun að verða
leikkona?
— Tja, ég get víst ekki svarað eins og flestiir ungir
leikarar, að það hafi verið þegar þeir sáu Nýjárs-
nóttina. En ég sá Snædröttninguna þegar ég var 7
eða 8 ára gömul, og sú sýning er mér afar minnisstæ'ð.
Það var í fyrsta skipti sem ég fór í leikhús og er í
minnum haft, að ég hélt því statt og stöðugt fram
lengi á eftir, að það hafi verið frost í salnum. En ekki
held ég að sú sýning hafi haft úrslitaáhrif á ákvörðun
mína. Ég var á báðum átbum, hvað ég ætti að taka
mér fyrir hendur, eftir að ég lauk gagnfræðaprófi frá
Eiðum. Eg fór í skóla til Danmerkur og Englands til
að læra málið, síðan fékk ég áhuga á að læra að mála,
búa til skartgripi og mála á tau. Þá vann ég á lög-
fræ’ðiskrifstofu hjá föður mínum, Sigurði Olasyni.
Þá hef ég alltaf haft áhuga á blaðamennsku og
vann ég sem blaðamaður við dagblaðið Vísi um
nokkurt skeið og síðan hef ég tekið að mér ýmis verk-
efni fyrir bla’ðið.
En mér hefur alltaf fundizt eitthvað heillandi við
Rœtt við Þórunni Sigurðardóttur
leikhúsin og því var það, að é-g dreif mig í Leikskóla
Leikfélagsins og útskrifaðist þaðan vorið 1967. Það
var afar eftirminnilegur tími, og ég er stundum að
velta því fyrir mér, hvort ég eigi eftir að lifa jafn
skemmtilegt tímabil aftur. Það var samrýmdur hópur,
sem útskrifaðist með mér. Um haustið stofnuðum vi'ð
Framh. á bls. 13
8. des. 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9