Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1969, Blaðsíða 11

— fjfér sKl'iSl nú samt, að
þú sért einn af þeim fáu sem
selja myndir að staðaldri hér
heima.
— Nei, það er alltof lítið.
— En hvernig ferðu að því
að ná í kaupendur erlendis?
— Ég kemst í samband við
auðmenn og sumir vilja jafn-
vel ka<Vpa mann upp, gera
samning um að kaupa alit sem
frá manni kemur, en því hef
ég alltaf neitað fram til þessa.
— Framsóknarmenn hafa
ekki gert þér nein slík tilboð?
— Nei, aldrei.
— Voru það ekki kaupfélags-
stjórar sem keyptu upp heila
sýningu hjá þér. Mér er sagt
að þeir hafi tekið sérstöku ást-
fóstri við þig?
— Iss, það er ekkert sem orð
er á gerandi.
— Það verður gaman að sjá
sýningu hjá þér eftir sex ára
starf. Notarðu landslagið enn
sem uppistöðu?
— Já, ég geri það ennþá, al-
gerlega. Ég kem hingað til ís-
lands til að móla landið, því
fsland er mitt land. En ég mála
það ekki endiLega eins og það er
eða þannig að hverja ein-
ustu mynd sé hægt að heim-
færa upp á einhvern ákveðinn
blett. Sumt af þessu er jafn-
vel nærri því að vera ab-
strakt.
— Nú ert þú búinn að sjá
svo margt í kúnstinni erlendis.
Hefur það ekki haft áhrif á
þig, hefur þú ekki fitjað upp á
eiruhverju nýju á þessum ár-
um?
— Ég tel að ég sé búinn að
koma mér upp persónulegum
stíl, og ég vona að Kári sé
Kári og verði það áfram. Nei,
það má segja að minn stíll hafi
ekki breytzt svo mjög.
— Þú hefur ekkert komizt í
kynni við poplistina?
— Ekki verulega, en ég ætl-
aði að skoða poppið í New
York af því að ég hafði áhuga
á því, en þá varð það búið. Ég
sá það hvergi og það gerði ekk
ert til. Poplist, hvað er það?
Menn halda að poplist sé ein-
hver ný bóla. Nei, ónei. Hefur
maður ekki umgengist pop frá
blautu barnsbeini? Ég veit ekki
hvað er meira pop en skakki
turninn í Písa; hann er mesta
pop, sem ég hef séð.
— Var pop á Þingeyri?
— Það voru popmenn á Þing-
eyri og þar var íslienzkur að-
all meiri og betri en þekkzt
hefur á fslandi fyrr og síðar.
Ég held alltaf tryggð við Þing-
eyri; ég á Þingeyri. Veizlurn-
ar á Þingeyri, maður, þær voru
ekkert slor. Dýrlegri veizlur
hafa ekki verið haldmair. Bara
aðallinn boðinn.
— Varstu einn af aðliraum?
— Þingeyri er aðalspláss. Ég
er þaðan.
— Er ekki lítið um sannam
aðal hér syðra?
— O jú, kannski Helgi Sæm.
Fyrir utan hann veit ég um
fáa.
— Og allt of lítið af fram-
sókna'rmönnum til að hirðmál-
ari geti lifað góðu lífi.
— Já, mér firanst megingall-
inn á þjóðfélaginu sá, að það
er of lítið af góðum framsókn-
armönnum eins og Bimi á
Lömguimýri.
— Hvernig var í Florenz?
— Ég var í Academia Bel'le
Arte. Miehaelangelo og Rafaeil
voru þar líka. En það v-ar að-
eins áður.
— Svo það má segja að allt
er þá þrennt er. Gaztu eitthvað
lært?
— Nei, það er ekkert hægt
að kenna Vestfirðingum. Þeir
hafa allt meðfætt og geta ekk-
ert lært, meira að segja vafa-
samt að þeir þurfi nokkuð að
læra.
— En þú hefur kunnað að
meta sólina og rauðvínið.
— Florenz er stórkostleg,
væni minn. Piazza della Sign-
oriina, hugsaðu þér, stórkost-
legasti staður í heiminum. Þar
brenndu þeir Savonarola á báli
í dentíð, og þar er afsteypa af
Davíð Michelangelos. Frum-
myndin er í skólanum við San-
marco torgið. Þar er líka
myndin fræga af englinum,
spurðu bara um það á barraum,
ef þú verður þar á ferðinni.
— En gæti ekki hugsazt að
maður gleymdi englinum, ef
maður færi á barinn?
— Þannig kynni að fara fyr
ir ístöðulitlum möranum, en
ekki okkur. Og ef þú villt sjá
engilinn, þá vita þeir allt á
barraum. Sumir komast að vísu
aldrei lengra en á barinn, en
við skulum ekki tala mikið um
það.
— Er maður ekki duglegri að
mála hér norðurfrá, sólin dreg-
ur úr marani allan mátt þarna
suður í Toscaraa?
— Flestir eru latari þarna
suðurfrá, það fer varla milli
mála. En það er ekki bara mun-
urinn á veðurfarinu sem á þátt
í því, að maður gengur að mál-
verkinu með ólíku hugarfari,
þar og hér. Allf efnið sem til
þarf í myndlist er á fslandi
flokkað undir lúxusvarning, og
þegar maður er búinn að
strengja þetta rándýra léreft á
blindramma, þá segir maður við
sjálfan sig: Nú verður þú að
taka á öllu sem þú átt; þú
verður að standa þig eins og
þú getur og helzt svolítið bet-
ur, því efnið er svo dýrt, að
ekkert má mistakast. Sjáðu tví-
skinraungiran í þessu: Araraars
vegar er talað um, að hið op-
inbera þurfi að styðja og
styrkja listina. Það er úthlut-
að fé í eiraskonar ellistyrki, sem
heita listamannalauin, en efnið
sem við vinnum með er tollað
svo hátt, að fátækir listamenn
hafa varla efni á að nota það.
Ég segi það enn, að maður
verður að fara utan til að
græða peningaraa og svo kemur
maður heim og eyðir þeim. Ég
held að framsóknarmenn geti
ekki lifað á íslandi.
— Hefurðu nokkra tillögu
um, hvert ætti helzt að flytja
þá? Til Ástralíu til dæmis?
— Nei, umfram allt ekki til
Ástralíu. Framsóknarmeran fara
bara eitthvað utan og koma auð-
ugri heim. En þeir fá ekki lista-
mararaalaun.
— Hvens vegraa fórstu til
Mexíco?
— Meðan ég var á Ítalíu sá
ég eitthvað af mexíkanskri list,
og alltaf var ég jafn hrifinn.
Ég var lengi búinn að hugsa
mér að faira til Mexico, þótt
hugmyndin kæmist ekki í fram-
kvæmd fyrr en ífyrna.
•— Og Mexico hefur ekki vald-
ið þér neinum vonbrigðum?
— Síðui' en svo. Veran í
Mexico var dýrleg, ekki sízt
vegraa þess að ég var svo hepp-
inn að kynnast þar ágætum,
íslenzkum hjónum, þeim Ág-
ústu Magraúsdóttir, og Vífli
Magnússyni, sem búa þar úti.
Vífill er þar við nám í arki-
tektúr og langt kominn með
það núna og þau hjón eru bæði
elskulegt fólk og prýðilega
fróð um flesta hluti þar vestra.
Þau óku okkur hjónum um all-
ar trissur og við eigum þeim
mikið að þakka.
— En þú vannst þarna að ein-
hverju verkefni?
— Já, ég fór til að græða
peniraga. Ég fékk stórt verk-
efni, veggskreytingu í stórmaga-
síni, það var meira en 7 metra
langt og 2 metrar á hæð, en
við skulum ekki tala meira um
það, því að Morgunblaðið birti
á sínum tíma frásögn af því.
— Var þetta mosaíkskreyting?
— Nei, málverk.
— Og þeir borga vel fyrir
þess konar í Mexico.
— Hvergi betur, það er svo
gömul hefð í myndlistinni í
Mexico, og þeir hafa gert hana
að almenningseign, meira en víð
ast hvar annarsstaðar. Ég býst
við að flestir hafi heyrt um
eða séð myndir af hinum feyki-
stóru veggskreytingum, sem
þar tíðkast að hafa á stórhýs-
um. Og mexíkanskir myndlist-
armenn hafa í lengri tíma verið
frábærir.
— Hefðir þú getað hugsað
þér að setjast að í Mexico?
— Mér hefur að visu verið
boðið það, en ég veit ekki eran
hvað ég geri. Ef ég finn að eng-
inn vill sjá mig hér, þá segi ég
bara farvcl Frans og er farinn.
— Ertu félagsbundinn í ein-
• hverjum af þessum félögum
myndlistarmanna hér?
— Nei, dettur þér í hug að
ég fái irangöngu í þau?
— Á hvaða forsendum hefur
þér verið hafnað?
—• Líklega er ég of illa lið-
inn, trúi ég. Myndi sennilega
hleypa öllu í bál og brand. Ætli
það sé ekki eitthvað svoleiðis,
illa séður karakter, skilurðu.
— Nú heldur þú sýningu, en
hvað er svo framundan?
— Já, hvað nú ungi ma'ður?
Við lifum á erfiðum tímum og
auk þess vantar hér eirahverja
stórmúfta eða mógúla, sem
styðja og styrkja listamenn.
Allir reiða sig á ríkið og rík-
ið veldur einungis vonbrigðum.
Já, hvað nú ungi maður? Er
ég ekki búinn að læra í Flor-
enz og sjá alla skapaða hluti í
myndlist um alláir trissur. Ég
þykist vel að því kominn að
geta uranið í friði. Með fúllri
vissu getum við aðeiras sagt, að
framtíðin ber mikla viranu í
skauti sér. Hverjum sú vinna
kemur til góðs er svo aranað
mál.
— Þú ert búinn að byggja
eins og aðrir?
— Já, og fékk engin lán eins
og aðrir.
— En hvað með sýninguraa,
áttu von á að margir komi?
— Ég reikna með tíu möran-
um samtals.
— Eru það kaupfélagsstjór-
ar?
— Já, og myndirnar mínar
eru svo góðar, að ég tími ekki
að selja þeim þær.
Gísli Sigurðsson.
MyndsUreyting: Páll Steingrímsson.
ÞÚ
Ég fann góma þína líða
yfir þennan skrítna blett aftan á hálsinum,
þar sem allur unaður virðist
stundum saman kominn.
Skyndilega breyttust fingur þínir
í klær, sem rifu hold að beini.
Niður bak mitt runnu fjórir rauðir krapalækir.
Ég reikaði í glóandi sandi,
tungan var sprök og augun sprungin.
Örmagna náði ég að lindinni.
Hún var tær og djúp, en vatnið
var salt sem tár, og ég þekkti þau.
Langt út í auðninni stóðst þú
með hendur á mjöðmum og hlóst.
Ég sá lítið dýr. Nei, það var
að hálfu dýr, en að nokkru maður,
og hafði hárið þitt.
Þá strauk ég því, en það endurgalt atlot mín.
Rök tungan snerti hönd mína.
Allt í einu stóð hún í rauðum loga.
Með hryllingi sá ég hana brenna að oinboga.
I nótt, þegar hljóðin týnast
mun ég sakna þín.
STEINN.
20. apríl 1069
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS H