Lesbók Morgunblaðsins - 15.06.1969, Síða 5

hnötturinn. Það er aðalatriðið.
'Aðalatriðið fyrir þig vafa-
laust, — svaraði eldflugan —
en ég græt bara þegar mér
sýnist. Og svei mér sem hún
brast ekki í grát. Og tárin
streymdu niður eftir skiaftinu
og munaði minnstu að þau
drekktu tveimur litlum bjöllum,
sem ætluðu að fara að búa og
voru að leita að þurrum stað
til að setjast að á.
Ósköp hlýtur hún að vera
rómantísk í sér — sagði þyril-
sólin —- því hún grætur þó
engu sé af að gráta. Og hún
andvarpaði þungan og minntist
trékassans.
En kúlnafeykir og svifljósið
voru bara æst og rifu sig upp
úr öllum veðrum og aeptu:
plötupúki, plötupúki. Þau voru
ákaflega raunsæ, og þegar þau
voru á móti einhverju kölluðu
þau það plat.
En nú kom tunglið upp eins
og dásamlegur silfurskjöldur
og stjörnurnar tóku að skína,
og ómur af hljóðfæraslætti
barst frá höllinni.
Prinsinn og prinsessan voru
farin að dansa. Þau dönsuðu svo
yndislega að hávöxnu hvítu
liljurnar gægðust inn um glugg
ann og horfðu á þau og stóru
rauðu draumsóleyjarniar kink-
uðu kolli og slógu taiktinin.
Þá sló klukkain tíu og síðan
ellefu og svo tólf, og þegar
hún sló síðasta höggið á mið-
nætti þustu allir út í garð, og
kóngurinn sendi eftir flug-
eldameistaranum.
Upp með flugeldana — sagði
kóngurinn — og flugeldameist-
arinn hneigði sig djúpt og fór
út í yzta hornið á garðinum.
Hann hafði sex aðstoðarmenn
og bar hver ljóskyndil á langri
stöng.
Hér gafst vissulega á að líta.
Hviss, hviss, hvein í þyril-
sóilinini um leið og hún sner-
iisrt og snerdst. Búmm, búmim,
buldi kúlnafeykir. Og púðurpúk
arnir hentust fram og aftur og
svifljósin vörpuðu rauðum
bjarma á allt og alla. Far vel,
— hrópaði vígahnötturinn um
leið og hann sveif upp og
sindraði frá sér bláum gneist-
um. Bang, bang — svöruðu
smellihvellirnir, sem skemmtu
sór konunglega. Öllum tókst
prýðilega upp nema eldflug-
unni. Hún var svo lin eftir
grátinn að hún gat alls ekki
hafið sig upp. Aðalkjarninn í
henni var púðrið og það var
svo blautt af tárum að það var
vitagagnslaust. Allir ættingja-
ræfl'armir, sem hún aiktrei virti
viðtals nema með spotti, geyst-
ust upp í loftið með gneista-
flugi í öllum regnbogans
litum. Húrra, húrra, hrópaði
hirðin, og litla prinsessan hló af
ánægju.
Það á sjálfsagt að geyma mig
til einhverrar stórhátíðar, —
sagði eldflugan — það getur
ekki annað verið — og hún
varð enn drembilegri en áður.
Næsta dag komu verkamenn
til þess að hreinsa og þrífa til.
Þetta er vafalaust sendinefnd
— sagði eldflugan — það er
bezt að taka á móti henni með
viðeigandi virðuleik. Svo hún
keyrði nefið upp í loftið og
hleypti brúnum af miklum þótta
eins og hún væri að hugsa um
eitthvað stórmerkilegt. En þeir
litu ekki við henni fyrr en
þeir voru rétt að fara. Þá kom
einn þeirra auga á hana. Nú
þarna er þá eldfluguskrattinn
— hrópaði hann — og henti
henni yfir vegginn út í skurð.
Eldfluguskrattinn? Eldflugu-
skrattinn? sagði hún um leið
og hún þyrlaðist gegnum loft-
ið — kemur ekki til mála. Eld-
flugudrottning hlýtur maður-
inn að hafa sagt. Skratti og
drottninig hljóma næstum eins,
enda algengt saman: drottning-
arskrattinn. Og um leið stakkst
hún í forina.
Það er nú ekki sérlega nota-
legt hér — sagði hún — en
þetta er sjálfsagt baðstaður ein
hverra höfðingja og ég hef ver-
ið send hingað til að styrkja
beilsu mína. Enda taugar mín-
ar í megnasta ólagi og mér veit
ir ekki af hvíldinni.
Þá kom lítill froskur svaml-
andi. Hann hafði skínandi
augu eins og demanta og var í
grændröfnóttri skikkju.
Nýr gestur á ferðinni sýn-
ist mér, það ber ekki á öðru —
sagði froskurinn. Enda hissast
ég ekki á því, það jafnast ekk-
ert á við vel gerða for. Sudda-
veður og sæmileg for, þá er ég
alsæll. Heldurðu að hann komi
á í dag? Ég vildi óska þess, en
það er ekki skýhnoðri á lofti.
Því er nú skiollans verr.
Hm, hm! sagði eldflugan og
byrjaði að hósta.
Mikið ljómandi rödd hef-
urðu! hrópaði froskurinn.
Hreint ekki ólikt okkar rödd-
um, sem vitanlega eru hljóm-
fegurstu raddir heimsins. Þú
færð nú að heyra kórinn okkar
í kvöld. Við sitjum í anda-
tjöi-ninni rétt hjá bænum, og
undir eins og tunglið kemur
upp byrjum við. Það er so hríf-
andi að allir liggja vakandi til
þess að hlusta á okkuir. Og það
er ekki lengra síðan en í gær
að ég heyrði konu bóndans
segja við móður sína, að henni
kæmi ekki dúr á auga á nótt-
unni vegna okkar. Það er af-
skaplega ánægjulegt að vera
sona vinsæll.
Hm, hm, sagði eldflugan reiði
lega. Henni gramdist stórlega
að geta ekki komið að einu
orði.
Alveg Ijómandi rödd, — hélt
froskurinn áfnam. Ég vona þú
bregðir þér yfir á andatjörn-
ina. Ég þarf að fara að leita
að dætrum mínum. Ég á sex
forkuin:narfagra:r dætur og ég
er svo hræddur um að geddan
rekist á þær. Hún er mesta for-
að og mundi ekki hika við að
gleypa þær. Jæja, vertu nú sæl.
Ég hef haft mikla ánægju af
þessu samtali okkar, mikla á-
nægju.
Samtali, sá er góður! sagði
eldflugan. Þú hefur talað einn
allan tímann. Skárra er það nú
samtalið!
Einhver verður að hlusta —
svaraði froskurinn — og ég
kann bezt við að tala sjálfur.
Það sparar tima og kemuir í veg
fyrir rökirseöur.
En ég er fyrir rökræður —
sagði eldflugan.
Það vona ég ekki — sagði
froskurinn föðurlega — rök-
ræður eru ákaflega óviðeig-
andi, því aLlir af skárra tagmu
eru á sama máli. Jæja, þá kveð
ég í annað sinn, því þarna sé
ég dætur mínar álengdar. Og
litli froskurinn synti í burt.
Þú ert leiðindakurfur —
sagði eldflugan — og illa upp
alinn. Ég hef andstyggð á hyski
sem talar um sjálft sig, eins og
þú gerir, þegar maður vill tala
um sjálfan sig, eins og ég geri.
Það er það sem ég kalla eigin-
girni, og eiigmgirni er viður-
styggileg, sénstaklega í auguim
þeirra sem eru fullir samúðar
eins og ég. Þú ættir að taka
mig til fyrirmyndar og nota
tækifærið meðan það gefst,
því ég fer bráðum aftur til
hirðarinnar, þar sem ég er í
miklum metum og get nefnt sem
dæmi að prinsinn og prinsess-
an giftu sig í gær mér til heið-
urs. En hvernig læt ég, hvað
ætli sveitadrengur eins og þú
vitir um þessháttar.
Það þýðir ekkert að vera að
tala við hann — sagði gull-
smiður, sem sat á háu brúniu
sefgrasi — því hann er farinn.
Það er verst fyrir hann sjálf-
an — svaraði eldflugan. Ég
ætla ekki að hætta að tala við
hann bara af því að hann vill
ekki hlusta. Mér þykir gaman
að heyra mig tala. Það er ein
mín mesta ánægja. Ég er stund-
um í löngum hrókaræðum við
sjálfa mig, og ég er svo há-
fleyg að stundum skil ég ekki
stakt orð af því sem ég er að
segja.
Þá ættirðu vissulega að halda
fyrirlestra um heimspeki —
sagði gullsmiðurinn, og hann
þandi út næfurþunna vængina
og hóf sig hátt á loft.
En vitlaus að vera ekki kyrr
héma — sagði eldflugan. Það
gæti orðið bið á því að hann
fengi annað eins tækifæri til
þess að auðga andann. Annars
má mér á sama standa. Ein-
hvern tíma kemur sá dagur að
andagift mín verður metin að
verðleikum. Og hún seig dálítið
dýpra niður í forina.
Eftir drykiklaniga stund kom
hvit önd syndandi til hennar.
Hún hafið gula fætur og sund-
fit og þótti bera af um fagurt
göngulag.
Rapp, rapp, rapp, sagði hún.
Ósköp ertu skrítin í laginu.
Ertu fædd sona, með leyfi —
eða hefurðu orðið fyrir slysi?
Það leynir sér ekki að þú
hefur alltaf verið í sveit
— svaraði eidflugan — annars
mundirðu vita hver ég er. En
ég fyrirgef þér fáfræði þína.
Það er ekki hægt að ætlast til
þess að aðrir séu eins merki-
legir og maður sjálfur. Þú
verður vafalaust hissa að heyra
að ég get flogið upp í loftið
og komið niður sem gullregn.
Ég gef nú lítið fyrir það —
sagði öndin — af því ég get
Frarnh. á bls. 12
15. júní 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5