Lesbók Morgunblaðsins - 24.08.1969, Blaðsíða 14
Kfl« L-
NflFM
feáQ.-
FflTH'
/NS
^flr-
VÆLI
rX^
P^-
/f>
ve/?K-
/vf«®
HtflK
FJAU
KEW
róH/J
RNffBRi
HUtiffR
IBUÍMí
Hífrt-
/ H r*
)?fN<iX/l
Kusk:
T/ILf?
iLiTH-
VflPiR
LlTfll?
tf/Jið
NUnK
NUUtT.
Pyigi
E fiH
nmz
VlRO
SUKK
fKO-
i /u &.
Cv«.
DflUN
INM
F/CRfl
KlflFT-
ÍJJT
HUUS fl
Un\
t>Tói-
ker
í\Cjfl
SKTVN
f/Eflifln
V«K-
FÆfll
Él^
RBK
Dý/?r?
flÐO/Ji
Non-ft-l
RfJR.
BDWR
mri
SNl'fl-
i? R-0
El-Dl-
V I O
HH4-
Vlf>l
Btflf)
Fofíí.
KVéfl-
NflFN
L'iKhiai
Hx.úíri
srei.Pð
OSL-
IT/N
UL.L.
HflTlfK
Lausn á síðustu krossgátu
MÁLEFNI Grœnmetisverzlunar
landbúnaðarins hafa verið í sviðs-
Ijósinu nú að undanförnu, eða eftir
að mjög greinargóð og athyglisverð
grein birtist í Morgunblaðinu og
forstjóri stofnunarinnar kom fram
í sjónvarpinu á öndverðum meiði
við neytanda. Af ummœlum for-
stjórans í þætti þessum má marka,
að stofnunin muni eftir sem áður
una glöð við sitt og láta þá gagn-
rýni sem fram hefur komið sem
vind um eyru þjóta. Það getur hún
vitanlega, þar sem enga samkeppni
þarf að óttast og neytendasamtök
eru ekki til á íslandi, nema að nafn
inu til og illa það. Menn verða að
kaupa sínar kartöflur, hvaða gœða-
flokki svo þœr tilheyra, en ef til vill
verður meira um það en áður að
fólk skili gallaðri vöru og fái aðra
óskemmda í staðinn.
En því miður rœr ekki þessi
ákveðna ríkisstofnun ein á báti.
Hliðstœða sögu er að segja um
margar fleiri. í skjól.i einokunar-
aðstöðu sinnar veita þœr aðeins
lágmarksþjónustu og mottó þeirra
gœti alveg eins verið: „hafðu þetta,
eða ekkert ella.“ Og það er ef til
vill hálfgerð vindmillu barátta að
hreyfa gagnrýni á þessar stofnanir,
ef draga má ályktanir af viðbrögð-
um forstjóra þeirrar stofnunar er
styrinn hefur staðið um að undan-
förnu.
Gama'K orðtak segir: Veldur hver
á heldur. Þetta á ágœtlega við um
rekstur ríkisstofnana. Sem betur fer
eru þess mörg dœmi að þœr séu
prýðilega reknar og forstöðumenn-
irnir hugsi jafnt um þeirra hag og
viðskiptavinanna. Stefnan hefur
verið í rétta átt og jákvœða, en
gengið helzt til seint. Viðhorf fjöl-
miðlunartœkjanna hefur orðið
frjálslyndara og ýtt undir þessa þró
un, enda má með sanni segja, að
þau hafi veigamiklu hlutverki að
gegna á þessu sviði. Það œtti að
vera Ijúf skylda ríkisstofnana að
gera almenningi sem Ijósasta grein
fyrir starfi sínu og rekstri. Sem
dæmi um jákvæða þróun þessora
mála má nefna, að forstjóri Áfeng-
is- og tóbaksverzlunar ríkisins hélt
blaðamannafund nú fyrir skömmu
og skýrði þar frá mörgum atriðum
í rekstri stofnunarinnar, sem al-
menningi þótti fróðlegt að fá vitn-
eskju um. Fleiri stofnanir mættu
fara að þessu dœmi.
En svo vikið sé að hinu gagn-
stœða, og látið útrætt um Græn-
metisverzlunina, er freistandi að
nefna tvœr stofnanir sem dæmi,
Landssíma íslands og Sjónvarps-
deild ríkisútvarpsins.
Það virðist hálfgerð öfugþróun
að menn skuli þurfa að standa í
stappi um að fá færðan síma milli
húsa, eða nýjan tengdan. Maður
gæti haldið, að það œtti þvert á
móti að vera kappsmál fyrir stofn-
unina að fá fleiri notendur — fleiri
sem þyrftu að þramma á þann
eina stað í Reykjavík sem unnt er
að greiða afnotagjöld Landssímans.
Þá hefur símaskráin aðeins komið
út annað hvert ár, og er því eðli-
lega orðið meira og minna úrelt er
sú nýja kemur, þar sem ekki er
einu sinni haft fyrir því að gefa út
viðbótarskrár á hverju ári.
Sennilega þekkist það hvergi á
byggðu bóli, nema á Islandi, að
veigamikil þjónustustofnun geti
lokað í mánaðartíma vegna sumar-
leyfa starfsfólksins, en slíkur hátt-
ur hefur verið viðhafður hjá sjón-
varpinu. Að dómi undirritaðs vœri
þó ekkert við þessu að segja, ef
mönnum væri ekki gert að skyldu
að greiða þjónustuna fullu verði, eft
ir sem áður. Það mundi sennilega
verða eitthvað sagt, ef önnur fyrir-
tœki œtluðu að taka upp þennan
sama hátt, t.d. dagblöðin og ef
menn greiddu svo ekki tilskilin
gjöld á réttum tíma kæmu til him-
inháar vaxtagreiðslur, eða innsigli
og lögsókn.
Er þá komið að þeim innheimtu-
aðferðum er nokkrar þjónustu-
stofnanir nota og eru fremur ógeð-
felldar. Ég las nýlega í pistlum
Velvakanda ágœtt dœmi um við-
brögð manna við hinum eilífu hót-
ana auglýsingum. Auðvitað ber að
viðurkenna að stofnanirnar þurfa
sín meðöl til þess að fá inn það
fjármagn sem þeim ber með réttu.
En tilgangurinn þyrfti ekki alltaf
að helga þau meðöl. Það mundi t.d.
ekki þekkjast í hinu almenna við-
skiptalífi, að fyrirtæki lokaði fyrir
þjónustu til annars vegna skuldar,
sem ef til vill er ekki nema nokkr-
ir tugir króna.
Vonandi stendur þetta allt til
bóta. Ríkisstofnanir eru til orðnar
til þjónustu við þegnana og þœr ber
að reka sem slíkar og aðlaga þœr
kröfum fólksins eins og þær eru á
hverjum tíma.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24. ágúsit 1069