Lesbók Morgunblaðsins - 26.10.1969, Blaðsíða 5

skólanuim höíðu sagt hon.um
ýmislegt um svoleiðis fólik og
sumt af því líkaði honum all
vel.
„Er langt síðan þið skilduð?”
sagði hann og þau stóðu mjög
nærri hvort öðru og það var
erfitt fyrir hann að sjá hvort
glasið hann átti. Þ>au setbust
nú bæði samtímis, settust í
djúpan sófa. Margir púðar
voru þarna ogþeir þrýstu þeirn
enn nær hvort öðru. Hún dró
pilsið niður fyrir h.n.én eða
þóttist gera það, en það fór
aftur á sinn stað.
„Er lan.gt síðan . ..” sa.gði
Geir, en komst ekki lengna, því
að nú opnuðust dyrnar og lítill
snáði stóð inni á miiðju teppi.
„Þú átt að vera úti,” sagði
kon.an og stráfcurinn var ósvif-
inn til munnsins og hann anz-
aði engu. Fyrir neðan nefið
vionu áhttieiniinidii eða leilfiar af
vínarbrauði.
„Hvað ert þú að gena hér?”
sagði hann við Geir.
„Svona., væni minn,” sagði
konan, „heilsaðu góða mann-
inum.”
„Þú ert ekki pabbi minn,”
sagði strákurinn.
„Heilsaðu nú fallega,” sagði
konan.
„Pabbi minn keyrir sendi-
fierðiafbffl. og hiaon er mdlkilu
stærri en þú og þú ert ekki
pabbi minn,” sagði strákiurinn.
„Gefðu honurn aur,” hvíslaði
klonian oig hniippti í hiamn. Geir
setti frá sér glasið og stóð
upp .. . Gefa þeæum ókunna
strá'k aux? . .. Nei, hann hélt
nú síður. Auk þess átti hann
ekki nema. rétt fyrir píputóbak-
in.u og mátti ekkert missa.
„Láttu hann fá tíu krónur,”
sagði konan og strákurinn
horfði á þau eins og innlheimtu-
miemin gana stiuinidiuim, bífiiainidi í
óvisisu.
Geir hugsaði út á stúdienta-
garð og skelfintg var allt miklu
auðveldara í bókunum, sem
biðu hans þar, miklu auðveld-
ara en hér úti í lífinu. Hann
horfði á konun.a og sá, að það
var ekki undankomu auðið.
„Þú ert ek'ká pabbi minn,”
sagði strákurinn, þega.r hann
var búinin að tatoa við seðlliiin-
um. Svo var hann farinn og
skildi eftir mold á teppinu.
„Þessir kra'fckar,” sagði kon-
an og reyndi að flissa strák-
inn enn lengra í buirtu, en hann
þegar var kominn.
„Hvað er lan.gt síðan þið
skildiuð?” sagði Geir.
„Hann er líkur pabba sín-
um” saigði konan.
„Þú og miaðurinn þinn,” sagði
Geir, „hvað er langt síðan.”
„Hálfiur mánuður,” sagði kon-
an og lagaði á sér hárið, „ég
mteimia fionmiBeigai,“ bæiMÖIhiúini'viilði,
„en það eru þrjár vikur síðan
hann fór með draslið s;itt.”
„Þrjár vikur?” hugsaði Geir
og það voru engin verksum-
merki þess, að karlmaður hefði
inioiklkinu sdmnd stigdð þainnia im/n
fyrir hússins dyr, ek’ki einu
sinni pípa í ösikuibalkka, ekkert
nema strákormurinn m.sð skít-
uigan miumninin fyrir meðan nief-
ið.
Rétt áðan langaði Geir að
kyssa konuna eða eitfchvað, en
nú var hann á báðum áttum.
Auðvitað var hún íalleg og
strákurinn var úti í sjoppu og
þau voru þarna tvö ein. En
hann var engan veginn í rónni
„Maðurinn þinn fyrrver-
andi?” spurði hann, „kem-
ur hann stundium í beimsókn?”
„Stundum,” sagðd hún.
„En er hann með lykil að úti-
dyrunum?”
„Nei,” sagði hún undrandi.
„Hvernig veiztu það?”
„Vertu ekki svon.a nervus,”
sagði hún.
„Hefur hann lykil?” spurði
Geir.
„Nei, það er búið að skipta
um skrá,” sagði hún, „og vertu
ekJká svona nervus”
„Eg er ekkert nervus,” sagði
hann og kyssti hana, „ekkert
nervus,” og varir hennar voru
eins og sápa í baðkeri, blautar
og einhvern veginn á fleygi-
fierð.
„Ekfcert nervus,” sa.gði hann,
en þá heyrðist allt í einu þrusk
úiti fyrir ag þau hirtulMau fielmitri
slegin hvort frá öðru. Á altan-
bríkinni komu tvær bendur í
lljós og þau hiéldlu miðiri í sér
andanum. Svo kom fótur og
síðan andlit.
„Guð miinn góður,” sagði
konan, „þetta er hann.”
„Hann hver?” spurði Geir.
„Maðurinn minn, fyrrver-
andi,” sagði ’hún og flýtti sér
að fiela glösin. Hann var nú
komdnn upp á svalirnar og Geir
sá að krækjan á altanhairðinni
var biluð.
„Hvað, þú ’hér,” sagði konan
og maðurinn kom inn í stofuna.
„Hver er þetta?” spurði hann
og benti á Geir.
„Ég veit það eklki,” sagði
konan, „ég mieina, hann er að
selja alfræðibækur.”
„Alfræðibækur?” át Geir
eftir.
„Þið voruð að kyssast,” sagði
maðurinn, „ég sá það utan úr
garði.”
„Við að kyssast?” sagði kon-
an, „já, ég bauð hon-um inn
fyrir og svo réðist hann á mig.”
„Réðist á þiig?” siagði mað-
urinn og Geir sá hvar æðarn-
ar v-ið gagnaugun tútnuðu út
og þær minntu á blátt prjóna-
garn. „Ó-já,” bætti hann við,
„miaiu0lgaraslk'raitti.“
„Þetta er einhver misskiln-
ingur,” sagðd Geir.
„Nauðgari,” sagði maðurinn.
„Ég hitti þessa kon-u úti á
götu,” sagði Geir, „og ég setti
tappa í flöskuna.”
„Tappa í flöskuna? . . . Nú
hann er brjálaður,” sagði mað-
urinin oig Geir hörfiaðd inin. í b/iinia
atofluinia. Þeir stóðu niú hvor sín-
uim miagiin við sfcóoit borð og
miaðuttinin ’kreppti bniefainia utan
um stólbak. Hnefarnir minntu
á tvo boxhanzka og Geir fór
að svipast um eftir lau&um stól-
fæti-eða kertastjaka.
„Ég skal rota þig,” sagði mað-
in.n og hann Var á svipinn eins
og hann væri í þann veginn
að táka upp píanó eða stóran
pappakassa . ..
„Stillið ykkur,” sagði konan.
„Ég skal drepa hann,” sagði
maðuirinn.
„Efcki núna væni minn,” sagði
konan, „hann Einsi litli getur
komið á hverri stundu.”
„Ég skal drepa þig,” sagði
miaðlutrinin og úlfcidryrniar voru
helzt til langt í burtu. Geir sá,
að það var ekkert merarhjarta
í þessum sendifierðabílstjóra og
hann þurfti í próf og mátti
ekki við neinu hnjaski. Þess
vegna voru góð ráð dýr og
hann tók undir sig stökk inn
í betri stofu og á leiðinni
skellti hann um sfcandlampa.
Þetta skyldi þó altént verða
hindrunarhlaup um íbúðina.
Hann heyrði mi'kinn hávaða að
baki sér og þegar hann leit við
sá hann, hvar kallinn hafði
dottið um lampann og fór með
hausinn í sófaborðið. Hann lá
þarna kylliflatur á gólfinu og
minnti á hrossihúð svona eins
og fólk hefur til skra-uts inni
hjá sér og konan fór að stumra
yfir honium, kyssti hann allan,
kyssti þetta rauða burðar-
mannsandiit. Hann aattist upp
tffl háMs og bainibaiði sig í höif-
uðið.
„Ég stoal .. . ég sbal“, uttnfliaðd
hann hálf vankaðiur.
„Þú Skait fá lykil að nýju
skránni,” sagði konan og Geir
flýtti sér út, án þess að kveðja,
Hann hljóp niður tröppurnar
og þarna á gangstéttinni fyrix
fiwnan húsið var strákurinn
að borða gott fyrir aurana
hans.
„Ertu farinn?” spurðd hann.
„Þe.giðu,” sagðd Geir.
„Finrasit þér palbbi etoíki stedk-
ur?” sagði strákurinn.
„Sniáiflaðu irm tffl þín^" saigði
Geir.
„Ég hringdi líka í hann,”
sagði stráfcurinn, „og bað hann
að koma og lemja þig.”
Geir gekk eins hrattoghann
gat án þess að hlaupa og þegar *
hann var kom.inn lengra í
burtu heyrði hann strák-
inn kalla.
Já, faiúðu buirtu úir .götuimni
minni,” kallaði hann og Geir
stefndi í áttina að stúdfcnta-
garðinum og nú átti hann ekki
fyrir píputóbaki lengur og
skelfing hlakkaði hann til, er
kærastan kæmi aftur frá út-
lönduim.
26. októbeir 1069
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5