Lesbók Morgunblaðsins - 22.12.1970, Blaðsíða 5

sviS Heiðarvígasðgu og þáttar
Þorvalds víðförla. Hér á
Bakka, eins og Hjaltastaða-
bakki er nefndur i Heiðarvíga-
sögu, var það, sem Barði kom,
er hann safnaði liði. Er þeir
riðu heim mikinn dyn í túnið
voru þau úti Þórdis gefn hús-
freyja og Oddur, eða Gefnar-
Oddur, eins og hann var líka
nefndur. Þórdis þó höfuð
Odds og var að vanlykðum
nokkuð, er hún þó höfuð hans,
og hafði hún eigi þvegið lauðr-
ið úr höfði honum.
Við Hjalti vorum að velta
þvi fyrir okkur hvaða lauður
þetta hefði verið, sem Þórdís
hafði ekki lokið við að þvo.
Okkur kom saman um að þetta
hefði líklega verið Moonsilk
þess tima eða kannski Sunsilk,
sem þá hefir verið keyta, ann-
að hvort úr náttgögnum heima
fólks, eða kúahland úr fjósi.
Hvort tveggja þótti frábært til
þvotta og myndaðist af því
lauður. Fornmenn okkar munu
hafa verið hárprúðir líkt og
bitlarnir nú, en þeir höfðu það
fram yfir bítlana, að þeir rækt-
uðu hár sitt með því að þvo
það úr keytu. E.t.v. verður
farið að auglýsa þetta bráðum
í sjónvarpinu, og þar með lærir
unga fólkið að þekkja dýrasta
skartið sitt um leið og það lær-
ir áralagið.
Þau Hjalti og Alma hafa gef-
ið veiðihúsi s'inu það ágæta
nafn, Glaumbær, þar sem það
stendur skammt ofan við
bakka Laxár. Sér þaðan til
tveggja veiðistaða og má
gjarna sjá laxinn stökkva, þeg-
ar setið er við gluggann.
Klukkan var tekin að ganga
þrjú þegar við renndum að
Glaumbæ.
Við reistum hústjald í
hvammi skammt frá og höfðum
rétt lokið því, er kominn var
veiðitími, klukkan var orðin
þrjú síðdegis.
—★—
Og nú var ekki til setu boð-
ið lengur. Haldið var upp með
Laxá, en ekki þótti veiðilegt,
því glampandi sólskin var og
logn. Við yfirgáfum bilana,
skrýddumst veiðiskrúða og
héldum af stað gangandi upp
með ánni.
Nú voru læknarnir komnir
úr hvitum kuflum og í klofstíg-
vél. Við höfðum skilið við
skurðstofur, krabbameinsleitar
stöðvar, ritvélar og önnur
stofugögn og vorum komin út í
húnvetnskan sjarma á Kólku-
mýrum. Fiðringur var kominn
í magann og ofurlítill veiði-
skjálfti í kroppinn. Við ösluð-
um mýrarnar, þar sem þeir
Hjalti og Pátt S. Pálsson hæsta
réttarlögmaður höfðu hlaupið
sem strákar á skinnskóm.
Með okkur skokkaði átta
ára hnokki. Mér komu í hug
spurningar biskupsins okkar
úr hirðisbréfi hans:
„Hvers vegna er það unga
fólk, sem veit ekki hvernig er
að ganga út í bleytuna á næld-
um skóm, ekki ánægt með líf-
ið? Hvað kemur til, að fólk,
sem hefur ekki hugmynd um,
hvað það er að fá þrimla á fæt-
ur af vosbúð, kuldabólgu á
hendur, hefur tæplega kynnzt
eða tekið þátt í lífsbaráttu
manna, sem eru á mörkum harð
réttis, ekki sátt við sinn hlut?“
Ég vona að þessi hnokki
læri að sættast við sinn hlut.
Synir þeirra Hjalta og
Ölmu fara oftast með þeim að
veiða. Einmitt með þessu, að
leyfa unga fólkinu að taka þátt
í leikjum og störfum þeirra
eldri, hlýtur það þann þroska,
sem þvi er nauðsynlegur til að
það sætti sig við sinn hlut. Er
þar ekki komið svarið við
spurningum biskupsins?
—★—
En við ætluðum að fara að
veiða lax og skilja hátíðleik-
ann eftir heima. Veiðiferðinni á
að fylgja léttleiki, græskulaust
gaman. Auðvitað er ánægjulegt
að veiða vel, en það þarf ekki
mikinn meting, og það þarf
ekki nema einn veiðisáran leið-
indapúka til að eyðileggja
ánægjulega veiðiför.
Fyrsti veiðistaðurinn, sem
við námum staðar við, var
Hnjúkakvörn. Þar skyldi ég
renna að tilsögn Hjalta. En
hvorki vildi laxinn tala við mig
þar né á næsta veiðistað, sem
heitir Neskvörn. Frú Alma
hafði hins vegar sett í vænan
lax i Sauðaneskvörn og þar var
sá fyrsti kominn á land. Enn
var haldið áfram og komið að
Runka. Ekkert þar að þessu
sinni. Næst hélt Hjalti upp í
Holtskvörn, en Alma í Klapp-
arkvörn. Bæði fengu fisk. Er
við komum til Hjalta stóð hann
yfir tveimur 5—6 punda löxum,
er hann hafði dregið úr Holts-
kvörn. Hann segir strax við
mig: „Jæja, hérna skaltu nú
renna. Hér bíður hann eftir
þér.“
Ég hafði ekki mikla trú á
því, þar sem búið var að
draga tvo laxa úr hylnum. En
ég gerði eins og fyrir mig var
lagt og þar með var Hjalti far-
inn. Ekki hafði ég kastað nema
tvisvar þegar hann var á.
Skemmtilegur fiskur og fjörug
ur. Hann strikaði fram og aft-
ur um hylinn. Vsiðispenningur-
inn komst í hámark. Þennan
skyldi ég draga og fara að
öllu með gát. En þetta hafði ég
aldrei upplifað fyrr, að draga
lax á nokkrum mínútum. En
þetta hafði Hjalti gert, því
hann hafði ekki verið nema
rúman stundarf jórðung við
hylinn. Því skyldi ég þá ekki
gera það líka? Að skammri
stundu liðinni var fallegur 6
punda lax við fætur mér, ný-
ruhninn og grálúsugur. Það var
ekki liðinn nema hálfur annar
klukkutími frá því við fórum í
klofstígvélin og ég var búinn
að fá lax. Raunar fannst mér
veiðiferðin fullkomnuð. Og ég
hélt áfram. Að skammri
stundu liðinni var annar kom-
inn á land. Hvers konar undra
hylur var þetta? Er það þetta,
sem laxveiðimwnirnir kalla
fiskbúð?
Ég bað konuna að grennslast
um hvernig þeim hjónum gengi.
Hér gæti ég ekki staðið og
dregið hvern laxinn eftir anil-
an, ef þau fengju ekkert. En
hún hafði þá fylgzt með þeim
og sagði þau vera búin að
draga að minnsta kosti tvo síð-
an við byrjuðum. Mér væri
óhætt að fá einn lítuun í við-
bót, svona mátulegan til að
sjóða í kvöldmatinn. Svo ég óð
enn út í og ekki leið á löngu
áður en sá þriðji var kominn á
og hann komst líka á land. En
hann var ekki lítill, eins og
óskað var, heldur sýnu vænni
Framli. á bls. 54
Læknarnir Alma og Hjalti.
22. desember 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 37