Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1972, Side 12

MÚSIK
Músíkalskur
geðríkur og
ósérhlífinn
Elín Guðjónsdóttir rædir við George Clive
sem dvaldist hér í haust og stjórnaði
Sinf óníuhl j óms veitinni
Mér fanmst eins og með-
ffimir Sánfóníirhijómsveitarinn
ar hefðu verið hristir til, þegar
ég hlustaði á fyrstu tónieika
hljómsveitarinnar i haust,
og höfgi sú sem var að verða
of áberandi á tónleikum, var
alveg horfin. Svo það er með
töluverðri eftirvæntingu, setn
ég býð eftir George Ciive,
íyrsta stjórnanda hennar
þetta starfsár, en svo hefu.r tal
azt til að við röbbum saman
dagstund á heimili minu.
Geonge Clive er meðalmaður
á hæð og þéttvaxinin. Hann er
aáslceggjaður, síðhærður og
brwnaþimgur nokkuð. Þeirri
frugsun skýtur >upp í buga mér,
að hann hefði sómt sér vei sem
fcákariaform a ðu r.
Ég hefi lesið að hann sé
iæddur í Vínarborg, svo að ég
spyr hvort hann muni eftir sér
þar.
„Auðvitað," segir hann og
sfcelShlær, „ég var þar i fyrra.
Frá bernsku minni í Vín man
ég ekkert enda var ég ekki
mema tveggja ára þegar ég fór
þaðan. En mér hefur verið tjáð,
að þar hafi ég verið farinn að
syngja visur, áður en ég fór að
taía orð.
Fore'drar mínir voru Gyð-
ingar og flúðu frá Vínarborg,
fyrst tii Búdapest og svo það-
an tfl Ítalíu, en þar vorum við
á ýmsum stöðum í tvö
ár, seinna árið í bæ, sem heit-
ir Bordigfiera á Norðurítafíu,
skammt frá Monako. Þaðan
eru fyrstu skýru endurminning-
ar mínar, en eitt af því fyrsta,
sem ég man er, að ég var að
hjálpa öðrum strák að syngja
tónstigann: do-re-mi-fa-so-;
mér ofbauð alveg hve ida hon-
um gekk þetta. Þarna man ég
líka eftir, að ég og nokkrír smá
kra>kkar vorum að syng ja í kór
og ég sló taktinn með stærðar
3>urk. Þama leið okkur fjarska
vel, eða að minnsta kosti mér.
Sjálfsagt hafa þessi ár verið
foreldrum mi.rrum erfið, og í
rauninni veit ég ekki á hverju
þau lifðu. Það var sáraffitið, sem
þaia gátu tekið með sér
írá Austuiríki, en þar hafði
faðir minn fcennt við Háskól-
smn og ritað greínar i blöð og
timarit. Móðir mín var og er
frönskukennari. Þarna á Ítaííu
byrjaði ég svo að tala tvö mál
ítöteku utan dyra en þýzku
heima.
í fyrra, þegar ég var í
Monte-Carlo að stjóma hljóm-
sveit, þá leigði ég mér bíl og
fór einsamall til Bordighera.
Það hafði djúp áhrif á mig að
fcoma þangað aftur. En það var
eins og ailt hefði minnkað.
Sitrówutréð í garð;n>um við hús
ið, þar sem við bjugigum og sem
mi'g minnti að væri risastórt,
var nánast runni. Sama er að
segja um húsið, það var eins
og það heíði skroppið saman.
Ég var í aðra röndina feg-
i’nn, að ég skyldi ekki hafa tima
til þess að fara á eJIiiheimifTið,
tíl þess að heimsaekja konuna,
sem við leigðum hjá. Hún hef-
<ur að sjálfsögðu breytzt meira
en alit annað þama þessí 30
ár, sem Iiðiið höfðu. Þess vegna
hngsa ég tm hana eins og ég
man giögglega eftir henni,
svartihærðri, tiguvegri og
hjartaihlýrri íitallskri komiu.
Þessi kona var mér fjarska
góð.
Frá Ítalíu fórum við með
skipi til Ameriiku, en það ferða
lag er e:na hörm>unigaritímabil-
ið, sem ég minnist frá aesku-
dögunum. Ég var sjóveik-
ur aWa ieiðina. Þetta var árið
1940. Við settiumst að í New
York, nánar tiitekið á miðri
Manhattan.
Þar fór ég að tala ensku >ut-
an veggja heimiilisins. 1 New
York gekk ég í skóla og íór
að læra á hljóðfæri, fyrst á
píanó og siðar á fiðlu. Ég var
George Clive stjórnar Sinióníuhljómsveit Islands.
yfirleitt í hópi þeirra krakka
sem föndra við tónlist, spiiaði
p’ötur, sön>g í kóruim og gerði
ti'lraunir með ails konar hljóð.
Ég hafði samt ekki hugsað
mér að gerast tóniistarmaður.
Á 'unglingsáruin'um hafði ég
miikinn ’hiug á að verða rithöf-
undur. Seinna fékk ég geysi-
legan áhiuga á að verða 'leik-
ari, og satt að segja hefi ég
aldrei alveg io.snað við þá hug-
mynd. Að sjálfsögðu tók ég þátt
í öBu tónlistarlifi í þeim skól-
'U>m, sem ég gefcik í o>g >um það
íeyti, sem ég lauk menntaskóia
náimi, var ég konsertmeistari
skólahljómsveitarjnnar. Þá
var éig lilka farinn að syngja
bassa í skó!akórnu>m. 1 barna-
skólakórnum hafði ég sungið
hæstu röddina. Ég söng miM>u
bet'ur sem krakiki heldiur en ég
synig núna.“
Og Geor>ge Olive hlær.
„Þegar hér var komið, hafði
12 L.ESBÓK MORGUNBLAÐSINS
26. marz 1972