Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Blaðsíða 2

GUNNAR GUNNARSSON
iólatréd úr tré
SMASAGA
Þegar tæp viika Mði jólaföstu vorum við Veiga
og B'eta orðin heildur en eikki óiþolinimóö, þðtti lít-
ið gerast:
Ætllar toaran palbbi ekki að fara að fara í kaup-
staðinn? óð á okkur öllum þremur einum munni.
Sá, er um var spurt sat á hnalli við hjaraborð-
hlemminn undir gaflglugganum I gömlu hjónabað-
stofunni, sem svo var kölluð, tuggði tölu sina,
þagði þunnu hljóði.
Enda beindum við orðum okkar ekki til hans,
meiri likur tíl að svar fengist frá móður okkar.
Hún hafði tyllt sér á rúmbrikina með yngstu
systur okkar í kjöltu sér, morgunsvæfa að vanda.
Var þó maddama Anna löngu fullfær að borða
sjálf, en þótti gaman að láta dekra við sig.
Alveg svona niðdimmt um hádaginn hafði aldrei
verið á Ófeigsstað, það ég til mundi, jafnvel ekki
í svartasta skammdeginu. Og þótt ekki yrði hlaup-
ið í kaupstaðinn þaðan hvenær sem var, stóð
kirkjan aftur á móti rétt hinum megin við hlaðið
og samhringt á stórhátíðum: Komiði-nú! — kom-
iði-nú! ... 1 sæmilegu veðri létu menn sjaldan
á sér standa. Ósköp er annars gaman að ánægð-
um kirkjugestum. En skelfing var orðið langt sið-
an — afgangurinn af sumrinu í fyrra, sumarið,
sem nú löngu var liðið og veturinn inn á milli.
O
Líklega áttum við ekki afturkvæmt í Breiðdalinn.
Auma standið, að neyðast til að eyða ævinni án
klettabelta að bakhjarli.
Mamma broisti við relunum í okkur, brá handar-
baki að varaga Veiigu, kiaippa'ði Betu á rauðan úfin-
kollinn — roðinn þaut fram í kinnar Betu eins
og fugl kæmi fljiúgaradi, en dvaldi lengur.
Er það orðið of seint í dag, Greipur minn?
spurði mamma.
Faðir okkar ræskti sig, spýtti mórauðu, dró við
sig svarið — anzaði að lokum:
Kom okkur ekki saman um, að þú iiegðir sem
minnst á þig?
Eitthvað verðum við víst að láta það heita —
veginia bleissaðra barnannia,, andvarpaði móðir okk-
ar.
Vera má að pabbi hafi ekki verið jafn óvið-
búiran og 'hiaran lét, minrasta koisti var hann fijót-
ur að tygja sig.
Þetta varð langur dagur, langur og strangur.
Við systkinin héldum hópinn, aðgerðalítil, ærsla-
laus — furðulega ánægjusnauð. Búðirnar á Tang-
anum bættu litið úr þvi, að okkur dauðleiddist,
og víst ekki örgrannt að við settum það í sam-
barad við Otbæinin á Grámsstöðum, hve óskaplie'ga
þreytt matmma altaf var, og fa'ðir oklkar eitthvað
svo vandræðalegur — átti til að sitja tímunum
saman og tyggja tölu sína án þess að hafast að.
Ofurlítið lifnaði yfir deginum er mamma tók
sig til og lét setja tvo potta á hlóðir, annan undir
tólg — hafði annars ætlað að sleppa því í þetta
sinn að steypa jólakerti, sagði hún. Þá gekk fram
af okkur. Ánægjan af þessari hátíðlegustu allra
jólaundirbúningsathafna brást okkur raunar
fyrsta sprettinn; fjörið og flýtirinn, sem einkenndi
móður okkar, varð að víkja hvað eftir annað fyr-
ir vanmættí!, sem við bömin ekiki tootrauðum i. Það
var ekki mömmu líkt að blamma sér á hlóðar-
stein i miðjum kliðum og sitja drjúga stund auð-
um höndum.
Hvað er að ykkur, krakkar mínir — óskaplegur
dauðyflisháttur er atarna, sagði hún — við okk-
ur!
En bætti við af bragði:
Komið þið og hjálpið henni mömmu ykkar —
ekki veitir af.
Kertamótin, tví- og þrístrend flest, hreinsaði
hún vamidlega upp úr sjóðiandi vatni. Það var íax-
ið að krauma í tólgarpottinum. En kertagerðinni
miðaði lítið.
Af hverju ertu alltaf svona þreytt, mamma?
spurði ég óþolinn.