Lesbók Morgunblaðsins - 03.06.1973, Page 4

ÞÁTTUR ÚR HANDRITI
eftir Stefán Jóhann Stefánsson
síóari hluti
fcandi og setjaist Oiver hjá ö&r-
'um. Sá, isem ég (hield að ®é igiest-
gjafimi, -— 'það er feitiur mað-
uir, igóð'látlegur, rnokkuð við aild
ur, oft snöggklœddur, — igen'g-
ur um meðal gestianna, iskrafar
við þá, 'fær sér stundium glas
sjálfiur og skálar. AUur er
blærinn yfir þessum gangstétt
aírveitámgum lét/bur og lipur,
þægileigur og óþvinigaður. Ég
kann vel við þesisa bjórstofu
undir berum himn'i. Hún hvíl-
ir augað frá tillbreytingaieysi
hótelherbergisins; þar er llif og
fé'jaigsskapur. Unga 'fólkið set-
uir isvip sinn á þennan veitinga
stað. StúiLkumar eru 'létt
klæddar, enyntilegar, en lát-
lausar. Hreyfinigar þeirra mjú'k
ar og óþvingaðar. IÞað eru
engin ærsl i þeim, engar öfg-
ar li látlbraigði og 'I'tið um hiróp
og hlátrasköill. Þær bera marg-
ar með sér yndi æskunnar, gleð
ina yfir iþvii að vera til. Flestar
eru dökkhærðar, nokkrar þó
með 'ljóst, jafnvel fagurrautt
hár. Pilitamir bera sig vel, eru
d iiátlausum sumar- eða vorfaitn
aði. Bnginn með imainglit, glitr-
andi eða skerandi hálsbindi.
Þeir eru igeðugir, iglaðlegir, há
vaðalausir, en hressilegir.
Þet'ta er yfirleitjt hugþekk
æska. Mér geðj'ast vel að hemni.
Hún er mér, einmana, augma-
yndi.
Eibt sinn sá ég mymdarileg,
vel klædd, fullorðin hjón fá sér
sæti þarna. Þau dvöldu þar nm
bvær klulkkusitumcMr, hún við
eit't glas af vtini, hamn með eina
flöslku af ödi. Þau voru ham-
imgjuisöm. Þau höl'luðu sér
hvort að öðru, héldust stund-
um íi hemdur. Töluðu ekki mik-
ið saman. En þau voru ánægð,
innileguíst, já ánægðust allxa,
sem ég sá þama. Þau stóðu að
lokum á 'fætur, brostu hvort
til annars og héldu af stað. Ég
'Saknaði þeinra.
Mér er orðdð hlýtt ti'l þessa
litla veitingastaðar. Mér finnst
fól'kið, sem kemur og 'fer, vera
kunningjar mlinir. Þétta er góð
ur staður og gott fólk. Hann
hvllir augu min, kyrrir hug-
ann. Hann hefir einungis verið
mér til ánægju.
XXX
Veðrið er misjafnt.. Sjaildan
mjög hlýtt. Stundum blæs sval
ur gustjur irnn um dymniar, svo
ég verð að 'löka hurðun'um.
Sumarið er ekkl komið. Það er
að Visu vor, með öllum þess
einkemoum, dálítið duttlunga-
fullt. Einstöiku sinnum skín sól
in þ'ó ií heiði; þá birtir yfir
ölllu, yifir igötu og gangstétt og
yfir fól'kinu, sem 'gengur þar
fram og aftnir. Einstaka sólar-
geisli kemst jafnvel irm um
opnar svaiiadyimar, alila leið
inn tiil rniín.
Sbundum syrtir smögglega að.
Það verður myrkur um miðjan
dag. Skýin safnast samam í
svairta, þykka bó'lstra; og fyrr
en varir streymir regmið niður,
ekki !í dropum, hetldur eins og
hellt væri úr fötu. Fólfcið flýr
í skjól, imn li gamga, bjórstofur
eða ibúðir. Gan'gstétttn og gat-
an verða auðar og tómar. Þar
fossa lækir og freyðir vatn.
Það er ódýr og hentugur götu-
þvottur. En bráitt rofnar sort-
inn. Eildimgar ilýsa upp löfttð,
þrumugnýr kveður við. Svo
hættir að rigna, og fólkið kem-
ur aftur út á göturmar. Það ilit-
ur til lofts, brosir og masar.
Stúikur hrista kjóla s'ina oig
kápur, athuiga hvort nokfcuð
hafi farið úr iagi, hvort háirið
sé ,í réttum fell'in'gum. Það Virð
ist vera það. Vatnið hverfur
fljótt af igangstéttinni og igötu-
stúfnum mlínum. I stað þess
streyimir nú fólkið íþar. Það er
glatt og li góðu s'kapi. Stundum
sé ég bregða fyrir höltum
mönnum, sem iganga við staf.
Skyldu þeir hafa hrákað fót
sinn? Hve lemgi skyldu þeir
hafa verið li rúminu með um-
búðir? Og hve lenigi verða þeir
að iganga við staí? Þetta eiru
mi'kilvaagar spumiinigar í huga
rrfrjum.
Alltaf gnæifir tum dómikirkj
unnar Við himin. Hiann er faig-
ur og tíiigulegur. Þegar rökfcva
tefcur, mótar aðeins fyrir útllín
um hans. Og seint á kvöldin
hverfur hann mér 'Sjómum ií
myirkri nætiurinnar. Þá sakna
cg hans. En ég veit, að ég isé
hamn afitur að mongnd. Og þóbt
hann hverfi ú nætuirmyrkrinu,
mi'inna slöig klukkiunnar miig
S'töðugt á 'harnn. Hann er einn-
i'g orðinm miinn kirfcjutum.
Hann lyfttr sér Ihæst og itignar-
legast úti v!'ð mimn tafcmarkaða
s j óndeild'arhring.
Maí er á enda. Það var Qang-
ur mánuður í 'Strassborg i þetta
sinn. En ihann er iiðinn. Á
morgun tetour júnd við. Hann
er hieima mánuður nóttlausrar
veraldar, Iþar sem viðsýnið
stoín. Ef til vill næ ég í éitt-
hvað 'af honum þar. Við sjáum
hvað setiur.
Strassborg, júní 1951.
5.6.
Fyrstu daiga þessa nýbyrjaða
mánaðar hefir veðrið verið ledð
inlegt. Það er riigning alltatf
öðru hvoru, sjaldan sóistoin, oft
fremuir toalt. Þetta hvað vera
toalidasta og votasta vor hér
um slóðir li sjötíu ár. Þeigar ég
sit d stótoum mlínum í homi hót
ef.herbeirgisinis, :get ég sjaldan
'hatft svaladymar opnar. En
Iþað istoíptir ekfci milkiu imáli. Ég
get hvort sem er svo Olitið inot-
ið þeirnar veðurbiiðu, sem
þessi 't:mi árs ætti að veíta Els-
asSbúum. Mér er vorriigningin
og touldinn til lítifls ama, þótt
gjaman gæti ég unnt föafcinu,
sem óg sé ganga eftir igötuspott
anum mínum, þess, að igeta íar-
ið úr fcápum og frötotoum og
lagt saiman regnhflífamar. En
það kemnr sjáílfsajgt bráðum að
því. Hitit er mér ,þó meiira 1
huiga, að „nú andar suðrið sæla
vindum þýðum“ heima á Fróni,
að því er mér er sikriíað. Það
veitir efcki af. Veburinn viar
Höfundur ineð ely.ta sonarsyni
sinum og nafna í Kaupmanna-
höfn 1963.
Hópnr á leið til Evrópuráðs-
þings. Frá vinstri: Þýzkur
starfsmaður Evrópuráðsins, <Tó-
hann Þ. Jósefsson og frú, Her-
mann .Tonasson og frú, frú
Hans Andersen og maður henn-
ar og Stefán Jóhann Stefáns-
son og' frú.
Andspænis svaiiagluigganum
mánium er bjórstófa eða veit-
isngahús. Þar eru framreiddar
votar veitingar, bæði á gamig-
stéttinini og innan dyra. Þessi
hressinigairskáli heitir ,,Le Peri
cord” og er afll mikið sóttur.
Til ainnarrar handair bjórstof-
'unnar er matvöru- og sælgæt
isbúð, „Navita", en þar næst
sametoiuð ilmvatnsbúð og hár-
greiðsilustofa, „Coiffure-Parf
umerie". L,enigra sé óg vart til
þeirrar handar. Á hina hlið
hressinigarskálans er útvarps-
tækja- og rafáhaldabúð. Ég
gýt oft hýru auga til hennar,
því að hún heitir „Radio Stef-
an“. Lo'tos sé ég á götuhorni
hatta- og blómabúð. Lengra
nær sýn mlin etoki tdl Iþeirrar
handar. En á horni þvergötunn
ar sé ég hluta af stóru kvik-
myndahúsi, sem heitir „Vox“.
Það ljómar aíllt af rafljósum á
hverju lcvöldi; og þangað sé ég
straum tfðlksms stefina.
31.5.
Ég síný aftur að ilittu bjórstotf
unni, þvi að aidrei llit ég svo
út urn sváladymar, að hún
blasi ekki við augum mlinum.
Ég sé etoki, hvað gerist, nema
á gangstéttimni. Þar eru sitt til
hvorrar handar við dymar, tvö
smáborð og sex stólar. Þar ,geta
þvlí alls tólf sáittir setið. Þeigar
veðrdð er gott, er oft ös, mest
unigt fólk, pilitar og stúl’kur.
Það si’tur þar langvistum ytfir
einu igflasi atf öli eða Víni. Það
þambar hvorki né þjórar. Það
dreypir aðeins á drytokmum, sit
ur lengi, sQtrafar mikið, patar
með höndum og hlær. Sumir
sitja þó þegjandi og aðrir lesa
bflöð. Sýniilega hittast þama oft
tounningjar, heilsast imeð handa