Lesbók Morgunblaðsins - 03.06.1973, Blaðsíða 10

XXI kafli.
Það er leiðintegt að þýða
kökuuppskriítir. Seinnipart
sunnudagsin's þuirfti ég af ein-
hverjum ástæðum á hnlif að
halda. Ég Jeitaði hátt og lágt
um ibúðina. Mér var ógerning-
ur að muna hvar ég dritaði' nið
ur verndana minum. Skyndi-
lega flaug að mér skelíitegt
hugboð sem breyttist síðan í
blákaldan veruleika. Dátkur-
inn lá undir útidyraanottunni.
— iHann ihefuir komið á meðan
ég var á Sögu! Ætlliar að
brjóta niður siðferðisþrótt
minn! Lei'kur sér að mér eins
og kötturinn áður en hið blóð-
þyrsta nef sendir músina inn í
eilífðina! Ætlar að murka úr
mér sjálfstraiustið og liifsrvilj-
ann! Bíður iþess að ég gangi
eins og dáteiiddur tiil móts við
dauðann! Fimndu harrn! Fiinndu
hann! Strax!
Ég var kominn á fremsta
hlunn með að hrinigja i lögregl
una. En var ég ekki sjálfur selk
ur? Að vísu bjó ekkert á bak-
við bréfin sem ég sendi, en
hvernig gæti ég sannað það og
síðan kraifizt þess að lögreglan
tæki alvartega iþau bréf er mér
hefðu borizt? Nei — héðan í
frá kom Jögreglan ekki
til£ greina.
Engin venksummerfki sáust
frekar en fyrri daginn. Ekki
svo mi'kið ’sem irispa. Og samt
var dauðihin á næsta leiiti.
Var ihugsantegt að hann
hefði sent lögregluna á mi'g við
Norræna húsið? Nei, er
það ekki ful'l mikil ósvifni? Og
þó — hann ruddist inn til mín
á meðan ég var á Sögu! Eða
kannski í nótt eftir að ég kom
heiim? Honum var trúandi til
aill's! Sagði í sdðasta bréfi að
hann hefði fyligzt með mér!
Hann hiýtur að búa í nágrenni
Norræna hússins!
Ég hringdi í öll slimanúmer
á Oddagötunni, andaði' með
korri i símtólið, hafði yfir setn
■ingar úr morðbréfunum og lézt
vera hreindýr. Þekkti ég tifl við
komandi, spurði ég eftir
framliðnum fjöCskýldumeðKm-
um og lét éims og þeir væru lif-
andi. Ég hafði l'ítið 'upp úr
krafsinu. Flestir ’komu af fjöll-
um. En ég skemmti mér á'gæt-
iega. Þegar óhu'gnaðurinn iæst
ist í raddirnar í simanum var
eiins og s’.aknaði á einhverri
spennu i líkaima minum. Mjúk
værð fiæddi um vöðvana og
mild ró kitiaði sálina.
Ég lifði mig sterkt inn í hlut-
verkið. Tókst stórkostiega upp.
Sötraði rauðvin og púaði vind-
1 á mif.Ui samtala.
Tæki einhver upp á því að
hóta mér öllu iilu, lé't éig rödd-
ina drafa enn meir, andaði eins
og ég væri að kafna og hvisl-
aði hóstandi: Hver hefur refs-
að dauðum mianni? Ref'saðu þá
vindinum eða 'skýjunum!
Ég heyrði sjáifan mjg hlæja
djöful'lega og siðan sroell í tól
inu. 'Ég hringdi strax í næsta
númer. Þegar Oddagötiuna
þraut, hringdi ég i Aragötuna
og notaði síðan happa og
giappaaðferðina. Hringdi hing-
að og þangað.
Mömmu 'gömlu skaut .upp í
huga mínum. Þótt ég eigi' að-
Saga í sjö hlutum
eftir Hrafn Gunnlaugsson
6. hluti
eins góðar mlinni'ngar um hana,
sótti eitthvað á mig. Mér var
innanbrjósts einis og afbrota-
•manini sem staðinn er að
verki. — Hún sTeit sér út við
þvotta og fiskvinnu till að feoma
þér ti'I mennta. Svo fórst þú
hi'ngað suður li Háskóiann. Þrjú
ár liðu og þú frébtir að hún
væri dáin.
XXII kafli.
Setjist maður fram i stofu um
lágnættið má heyra vegg-
ina anda. Úr fjarlægu djúpi
berast ikyntegir brestir og
brak að eyrum mamns Míkt og
húsið slaki á istrekktum vöðv-
utn. Skápar og borð muidra
upp úr svefni og vatnsleiðsl-
urnar í veggjunum stynja af
vellíðan. EriM dagsin® lið-
ur burt i þreyttri mjölk. — I
fyrsta sinn siem ég heyrði iþetta
draumimók sló að mér ótta og
ég hélt það runnið undan rifj-
um afturgangna og drauga. 1
dag nýt ég þess að Musta á
andvörp hússins, á sama hátt
og þú elskar að Musta á soff-
andi andardrátt hennar á
svörtum vetrarnóttuim.
Ég sat í rökkrinu með dá!k-
inn í höndunum. Þögnin faðm-
aði myrikrið. Allt var Mjótt.
Fjarlægt. Harm vair órafjarri.
Bkki til. Mjúkur höfgi seig á
vit mín. Höfuðið stækkaði hægt
og Sigandi, með saima hraða og
vaka hverfðist i sveffn.
Við hendur mínar mynduðnst
skil draums og veruleika. Und
irmeðvitundin lyftist og ytri
skynjanir hurfu. Fingumir
þykknuðu og liðu burt í Skýj-
um. En imitt í þessum órum
fann ég til óuraræðitegrar löng
unar að stöðva tognstreymi
svefnsins: Hvernig soínarðu?
NOkkur andartök vó lákami
minn salt á iþröskuildi’ svefns og
vöku. Þá leystist draumhjúpur
inn 'í sundur og vakan
varð alls ráðandi. — Ég endur-
tók þennan leik aftur og aft-
ur. Að ’síðustu missti ég smám
saman vald yfdr tognstreymmu.
1 fyrstu leið ég um í þoku-
kenndum imynduim eins og frá
öðru lífi, þar til 'svefniinn einn
var ríkjandi og ég féll 5 djúp-
an gleymskudraum. Þeigar ég
vaknaði liðuðust óljósar mynd
ir og fyrirburðir um í móðu
eins og 'þegar ég ferðaðist sem
strákur yfir l'angffarna heiði:;
heyrði mófuglana kvaka, árnið
og vindgnauð, fann svalanin I
andlit’i mlínu og igektk í sterkju
mýra og liyngmela þar sem
landið reis og féll; og þegar
ferðinni var tokið mundi ég að
eins ónákvæma meHkiingu þessa
aiis: kvákið, svalann og heáði
sem ætlaði álidrei að enda.
Siminn hringdi sleitulaust.
Emjandi, ærandi, itskrandi, ýl-
andi raddÍT spurðu 'látl'ausf eft
ir konunni minni. Ég stamaði
með aillt of istóra tungu í munn
inum. Símtðlið límdist við 'hend
ur mínar lífct og þvælt
tyggiigúmmi. Hún hósbaði kóf-
sveitt og gat ekki taiað.
— Litli pri'nsinn okkar er dá-
dnn! Ég stend við borð læiknis-
ins. Hann slítur aff mér fing-
urna eins og ibaiIdurB'brárblöð:
Já, nei, já nei — Þvií miður!
Hún getur ékki eignazt bann
eftir þetta. Sjáið þér til, þetta
er ákaflega sjáldgæfur blóð-
sjúkdómur. Hún liifir kannski
i eitt tvö ár.
Ég vaiknaði í hægindaistóln-
um, skrædþurr í muaininum með
verki d öllum vöðvum. Senn var
dagur á lofti.
XXIII kafli.
Ég hafði búizt við ibréfi ,þenn
an morgun, en það bólaði ekki
á neinum pósti'. Ef tffl viil var
starf mitt iloksjns að bera árang
ur? Hafði ég hitt á þann rétta?
Hver var bann þá? — Á leið-
inni niður á Landsibókasafn
kom ég við í Gaimia kirikjugarð
inum.
Ég fcynntiBt konun’nii miinni 'i
Menntas'kólanum á Akureyri.
Hún var dökkhærð með þunna
æðabera húð. I bláum augum
tindraði fjarrænt hafsblik. Ég
held að þetta blik haffi gert
mig ástfanginn. Grannur líkam
inn var fingerður og mjög fcven
legur. Brjóstin idtid og fadleg.
Hún var drengjaleg í vextin-
um. Ég Lmyndaði mér stundum
að ég væri forngrtísfcuir heilm-
spekinigur að elska ungl-
ing. Það var ég seirn afmeyjaði
hana. Vdð bjuggum saman á ihá-
Sfeólaárunum og giftum okkur
þegar von var á Ltl'a prinsin-
um. Við unnum bœði við þýð-
ingar. Ég lít að visu svo á, að
Mutverk konunnar sé að
S'tanda í leddhúsiinu. Ekki að-
eins að standa í eldlhús-
inu, 'heldur standa nakin d eld-
húsinu. En úr Iþvd engin börn
voru í heiimi'li, sætti' ég mig við
að hún tæki að sér þýðingar.
Ég kastaði biómvendiinum á
gaddfreðið leiðið. — Hér li'gg-
ur þú sjálfur innan skamms!
XXIV kafli.
Þegar ég sat yfir kaffiinu
mlínu uppi á Mokka rak ég aug
un i klausu á ba'ksíðu Vísis:
Hótunambréf og upphringingar
á nóttunni.
í greiniinni feom fram að sjö
aðMar hefðu haft samband við
lögregluna „vegna furðudegra
bréfa sem þeim hefðu borizt,
þar sem þeir væru kaMaðir ýms
um dýranö&ium og jafnivel hót-
að dauða“. Þá var edoniig skýrt
frá því að fói'k hefði bvartað
undan upphrirugingum í siama
stíl. „Li'kiega er hér um sjúkl-
ing að ræða sem þjáiist af
'kvalalasta."
Ég bölvaði d Mjóði. Auðvit-
að átrti ég að halda mig við
símarm. Sjö af tuttugu og átta.
Nú hafði' lögreglain bréfin 1
höndunum og það vaari útitok-
að 'fyrir mig að leit'a ti'l henn-
ar. — En þegar öllu var á bötn-
inn hvoClft stóð mér á sama.
Þeim dytiti ég aldrei i hug.