Lesbók Morgunblaðsins - 17.06.1973, Blaðsíða 3

„Hræddur, eða hvað? . . .
Nei? . . . Hvað sem tautar, ég
er farinn. Vertu sæll.“
Hann sitóð á fætur, skildi dót
ið sitt eftir, lagði ávísun á borð
ið, kinkaði enn einu sinni kolli
tii mín og gekk út.
Ég beið lengi. Ég trúði þvi
í raun og veru ekki, að hann
væri blátt áfram strokinn til
Pussha. Ég gætti farang-
urs hans og beið, drakk vont
vinið og reyndi áirangurslaust
að tala við gestgjafann, starði
út um gluggainn, þar sem vagn-
ar, með mörgum hestum fyrir,
fóru framhjá alltaf öðru hvoru
og þyrluðu upp ryki.
Ég fékk mér nautasteik,
dirakk þetta vonda vin og
reykti þar að auki sigarettur.
Það tók að rökkva, inn
um opnar dymar þyrlaðist ryk
áký við og við, gestgjafinn
geispaði eða talaði við Ung-
verja, sem sátu að drykkju.
Brátt fór dimman að aukast.
Aldirei mun ég fá að vita allt
sem fór um huga minn, meðan
ég sat Iþarna og beið, drakk
viin, át kjöt, virti fyrir mér
digra gestgjafana, starði út á
hlaðið og púaði sígarettur . . .
Heili minn skilaði þVí öllu
hluttekningarlaust til baka,
skyrpti því út úr sér, um leið
og ég fullur svima, synti inn
í þessa dökku móðu, á þessari
stundlausu nótt, inn ií hús, sem
ég þekkti ekki, inn í nafnlaust
stræti, til stúlku, sem ég hafði
naumast séð, ekki einu sinni
andlitið . ..
Seinna hafði ég gengið
í skyndi yfir um til járnbraut-
arstöðvarinnar, hafði sann-
færzt um að lestin mlín væri far
in, og sú næsta kæmi ekki fyrr
en að morgni. Ég hafði borgað
reikning minn, skilið eftir far-
angur minn og félaga míns og
hafði reikað um í rökkrinu í
þessum smábæ. Úr öllum áttum
streymdi Iþað grátt, meira að
segja dimmgrátt, yfir mig, og
ljóstýrurnar lýstu svo dauflega
upp andli-t mannanna, að erf-
itt var að greina, hvort lifandi
verur væru á ferð.
Einhvers 'staðar drakk ég
betra Vín, horfði utan við mig
á alvarlegt konuandlit bak við
afgreiðslubprðið, ég andaði að
mér einhverri fýlu, sem Jagði
frá eldhúsdyrunum, borgaði og
hvarf aftur út í rökkrið.
Þetta líf, hugsaði ég, er ekki
mitt líf. Ég verð að leika þetta
líf, og ég leik það illa.
Það var orðið alveg dimmt,
og mildur himinn hékk yfir
þessum sumarlega bæ. Ein
hvers 'staðar var llSka stríðið,
ósýnilegt, óheyranlegt í þess-
um þögulu götum, þar sem lág
hús (hvíldu milli lágvax-
inna trjáa. Einhvers staðar í
þessari algeru kyrrð var
stríð. Ég var aleinn í þessum
bæ, þetta fól-k kom mér ekki
við, þessi litlu tré höfðu verið
tekin upp úr ieikfangakassa og
límd við þessar mjúku, gráu
ganigstéttiir, og hiimJjnnton var
yfir öllu saman eins og þögult
loftfar, sem hrapa mundi . . .
Franili. á bls. 12.

ir borið.
1 óttusvefn
að hjarta,
svo leitar hann nppí frá héiðtttn til yztu mi
hvevt barn sinnar l’oldar og hyggur að hJus
hvort heyri itann enn sinar lindír i barmi þt
» ættjörð — hér liófst hiín af holsketlnm eldbrims og fióða.
himinskautum stóð nóttin í glampandj háli.
rpað hnött sinn og stjörnur á síiúldlefi)
íánna hönd tók að rista sitt rúnaletur
ir borgir og fjalllvláa liairirasali.
ui ú þasalthörpunnar stiiðlastrcngi
ormar, s^m búrn með regnínu tnoldir í
ggggjg
llpBite
.

■■-'■■■.■í-:'" ■ ■ ■ ■■-
ÞJöfcr, og hingað var forðinni heitið.
Irauniur tök svipmót af landimi lijarta,
ættjörð og lagði þér ijóð sin ú fnngu.
't «kki rikld henwar farast i æakunnar hjarta.
spyi' engin sag-a, það forvitnast aldrei nein frámtíð
... /ólk, sem «r ætt sinni horfið og reisri sinni glatar.
l»ví land þitt er eirinig þin Örlagahorg og þitt vígi,
og cimmgis þangað uin sál þina haminj
Wnn

dú, æska rníns lands, það or ald
s<mu á sina ráðningu í dag undir
<>, opna þú honum þinn bárm, {
l«ogg bfiniskimnar niðandi lirnlii
Fur gevinist sú saga. sem guð 1
Þar gefst. hér sú ættjörð. sem |
Og seytjáiuli júní — til þess er ha
að hann ú að vígja þér landið oj
■
wm Ii 11 Hflm
■itingið og ai
þin iiorfinn,
*r þangað.

þ.
mmm
. ■■■■
'SWM
f|íjssgí