Lesbók Morgunblaðsins - 07.07.1973, Síða 15

Lesbók Morgunblaðsins - 07.07.1973, Síða 15
 % * Ktct- Klif.il *»l' Ht-utM* h?<iur ádUfl f»JD- IN<é £k*t w —* JL O R F 1 R ■** T 1 L N) A jr A F A R f°lí N U R 1, M*ti> i « n - h € u-- ^ °?c KVEK- K A T A Ú R I T L i R Hl K R |0, T 1 N Nl A M A ««' A l {\ie\£ EINS A5 fi U M N RÍKI- PAM j BffllN m &oT- UNB V 5 4 [ N N RiK AF þ N N A 1 STM»» e 4 4 lenxxo. VfrtiíiB A N D fi kóí.H! BfUK U s 5 m rtl^QDCilSSB^QQIlB E 02 ÍtTu AJ T T K L Æ D D S r Ú L iK A } T U K A L D A- N T WoL R E 1 >a/ - u N 1 ioí~ 8E>\ 5 A U 4 peR- itT M INA T F 4 N > Ut«.T . J r R 1 ? P 1 tféPi 4*. N A A1 Siö L 1 i> N A || L 1 f«Ú* * EFNl N A s?a- \S) N r h N 4 E Ð 1 Ln t' d[ A U K i N N rinT 6 AM N u r T; A N. 4|AI Lausn á síðustu krossgátu Krossgáta Lesbókar Morgunblaðsins VflL- MENH- S vcA KVEN- (AFi1 wm uR- VCOM- UWA Cx^\ IéEÐ I ■Hí>1?N- ■ TÖLulBlsfLR \ 1 1 kL R T ^J S'* 4K' l k KlEN- NAPN ToVN KVtH- NAF N L'i K- FlMS- HLUT- A WUM c " IS Ti V " FL-Vr- in. \ n N OlNO) Pflurr 4RHS l- 1 M N fíS' X EIH5 To'ww muíir FÓT- A HH (? kn- u R TR' 10. KVh® 'w KEVRi A'HALD V Aá- N- ú l cfig V ✓ FUK£>- FIF 4 u Ð r UR œ ÚR- £ 1 N* F\ R 5NÍKÍA, t?fiurr - - ík.sr Trö'll 1?EVK IR P/KA Ff R i’e r ^fiR L'lVC- RtAS- HLUT| LfidD EuD- <>T/c.P I STNv- AR- Kveú- HPiFN To'wh geirfl WfN- £ h1 T)' \ þi (\ R’t K1 5\4' j L Jr U a L HÉR fer á eftir skemmititeg þraiuit, sem tesendur œttu að reyna v'.ð áður en þeir lesa 'lausnina. Su'Ciur erj sagmhafi í 4 grönduim og vestiur lœtur út ispaða 6. Norður: * Á-iD-8-5-4'2 V K-G-10 ♦ Á-5-4 + 5 Vestur: 6-3 9-7-5 K-6-3-2 D-10-9-7 Austur: A G'10-9-7 V ÁiD-8-6-4-3-2 ♦ 8-7 * - Stiður: * K V — ♦ D-G-10-9 4» Á-K-G-8-6-4-3-2 » I Sagnhafi drepur með spaða kángií, itetiur út itígui og við skulum hugsa okkur að vestur drepii' mi kóngj og iþá drepur sagnha'fá1 í borði með ásil Næstj, tekur sagnha'fi ás og drottningu í spaða og 'lætur síð an spaða 4. 1 spaðana lætur sagtihafi tSglaina, sem hamn á heima. Austur drepur spaöa 4 með gosanum og getur tekið tigul 8, en verður siiðan að láta út| hjarta og tiil þess að gefa ekki 2 siagi á 'hjarta Jætur' austur út hjarta 2. Sagnhaí'í drepur með (hjarta 10, tekur 2 slaigi á spaða og nú á véstur eftilr tíigul 6 og þrjú lauf og sagnhafi Hætur því næst út tigul, vest-ji ur drepur og verður a>ð iláta út lautf og sagmhatfi tfær 3 'SiöuS'tu slagiina. Ef við hugsum okkur, að austur ta'ki ekki' tigul 8i þegar hanni kem'st inn á spaða gosa, heildur láti' straxj1 út hjai'ta, (þá 'iætur sagnhafi sjálifur út trigul og aust- ur verður að gefa eiinn slag tli viðbótar á ihjarta. Taki austuir hjarta ás og ltát.3 Siðan aftur hjarta, þá iléndirlj vestur í vandræðum með itígulinn og i'aufíð. Við re'Jkniuðum méð að vestur l'éti tiígul kóng i 2. sfaig.. Geifii vestur, lætiur sagnhafi næst tíuna og gefi;j vestur enan, þá llæt.ur sagnhafii' enn tígul, drepur me' ási, lætiur spaða þrisvar, aiustur drepur með gosan uim, iætur hjarta, sagnhaíi drepur i 'borðl: og tekur 2 sttagi á spaða. Nú lætur sagnhatfi út latif, drepu: heima með ási, tlætur út tigui’J, vestur drepur með kóngl og verður að tátla út iaiutf og saglnhatfi fær 2 síðustu silagi'na. I » 31 rA >i I iSkikkjumaðurinn við glugg- ann hreyfði sig ekki. Giangolini hélt áfram að blaðra. Það hafði a'lit gengið að óskum með undir- skriftirnar og einskis hafði verið spurt. Hann hefði vegabréfim í vasanum. Þau gætu lagt af stað tafarlausf. Nú setti óstöðvandi hlátur að 'lafði Hurtmore. — Hvað er að? spurði Giango- lini og tók undirhláturinn. — Ég var bara að hugsa um gam'la fíflið, íþar sem ’hann situr þarna ií Misericordia, hátíðlegur eins og uiglla og hlustar á þessar leiðintegu 'kantötur hams Galuppi gamta. — Maðurimn við gtuggann sneri sér nú við. — Því miður, frú, þá var hinn ilærði meistari lasinn, svo að það varð ekkert úr hijómleikunum. Hann tók ofan grim'una. Þess vegna gerðist ég svo djanfur að koma fyrr en ég er vanur. Og þau stóðu frammi fyrir broslausu andliti Hurtmore iávarðar. — Elskendurnir gláptu á hann sem snöggvast, alveg klumsa. Lafði Hurtmore iagði höndina á 'hjartað, sem Ihafði tekið undir sig stöklk og hún fékk andstyggiieg- an verk umdir bringspölunum. Vesfings Giangoiini var orðinn eirns hvítur og gríman 'hans. Jafn vel á þessum lauslætistí'mum var það ekki dæmalaust, að kokkálað ir herramenn gripu til mannvfga, Sjáflur var ’hann vopnlaus en hamingjan mátti vifa, hvað ihinn kynni að hafa faiið undir svörtu Skikkjumni. En Hurtmore lávarð- ur greip ekki til neinna óvirðu- legra óyndisúrræða. Alvarlegur og hátíðflegur, sem jafnan endra- nær, gekk hann yfir að iborðinu, greip sikartgripaskrínið, lokaði því varlega og sagði:----Ég ó Víst þetta skrín. Síðan sta’kk hann því í vasa sinn og gekk út.' Elskend- urnir urðu eftir og ihorfðu spyrj- andi hvort á annað. Nú varð þögn. — En hvað gerðist svo? surði gósseigandinn. — Nú snerist blaðið við, sagði hr. Bigger með söknuði. — Gi- angolini hafði gert ráð fyrir að strjúka með aillan auðinn, en lafði Hurtmore fór að hugsa sig betur um og ihla'kkaði 'þá ekkert til þess að 'búa í einhverjum kofa með ást inni sinni. Hún ’komst aðþeirri nið' urstöðu, að staður 'konunnar væri heimilið — ásamt ættargripun- um. En mundi lávarðurinn l’íta eins á málið? Það var nú eirimitt vandræðaspurningin. Hún ákvað að komast eftir því sjálf. — Hún kom ’heim rétt fyrir kvöldverðinn. — Hans hágöfig'i bíður í borðsalnum, tilkynnti brytinn. Svo voru háu dyrnar opnaðar og hún sveif inn og bar höfuðið hátt — en Skelfingunni í huga hennar þarf emginn að lýsa. Maðurmn hemnar stóð við arin- inn. Hann gekk tiil móts við ’hana. — Ég var að bíða yðar, frú, sagði hann og leiddi ihana til saet- is. — Þetta var eina orðið, sem hann veik að atburðimum. Dag- inn eftir sendi hamn þjón eftir málverkinu í vinnustofu málar- ans. Og það var í farangri þeirra mánuði seinna, er þau lögðu af stað tiH Englands. Og sagan ihef- ur fylgt málverkinu kynsióð eft- ir kynslóð. Ég heyrði hana ‘hjá einum vini ættarinnar, þegar ég keypti myndina í fyrra. Hr. Bigger fleygði sígarettu stubbnum ií eldinn. 'Hann þóttist ’hafa sagt s'öguna vel. — Mjög eftirte’ktanwert, sagði gósseigandinn, — sériega eftir- tekarvert. Þetta er menkileg saga. Ég efast um, að Nell Gwynn eða Anna Boleyn hefðu verið betri. Hr. Bigger setti upp fjarrænt bros. Hann var að hugsa um Fen- eyjar — rússnesku greifafrúna, sem bjó á sama stað og hann, og sterka ilmvatnið, sem hún notaði (það ætlaði alveg að kaefa mann, þegar maður fann af því ilminn í fyrsta sinnl. Og svo var 'baðið á Framh. á næstu síðu.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.