Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.1973, Blaðsíða 2

VANTAR
EKKIVIÐFANGS-
Gunnar í litlu „vinnustofunni“
sinni með nokkrar af myndun-
um. Til hægri er mynd frá
Dýrafirði og mávar í fjöru. En
til vinstri eru Vestmannaeyjar.
Hann hefur sett risaandlit í
öskumökkinn, en heilladásina
að banda við honum á klettin-
um á móti.
EFNIA ELLIARUNUM
Þegar aldurinn færist yfir og
fólk búið að leysa af hendi erf-
itt títfsstarf og koma upp böm-
:um, vití oft myndast tómarúm
í tífinu, sem mörgum reynist
erfitt að fylla. Viðfangsefnin
vantar. Svo hefur sannarlega
ekki faríð fyrir hjónunum
Gunnari Guðmundssyni og
Guðmundu Jónu Jónsdóttur,
sem í 35 ár bjuggu á Hofi í
Kiirkjubólsdal í Dýrafirði, óiu
þar upp 9 börn og fluttust svo til
Þingeyrar, þar sem þau kornu
sér fyrir í litlu bárujárnshúsi
við Aðalgötu og skírðu í höfuð-
ið á bænum sínum, Hof. Þar er
ekki setiið auðum höndum og
áhugamálin mörg. Það er þess
virði að títa inn á Hofi og kynn
ast þessum gömlu hjónum og
viðfangsefnum þeirra.
Gunnar er orðinn 75 ára
'gamall, kvikur maður og snar
ií hreytfingum, fæddur á Skarði
í Dundarreykjadal. En Guð-
munda er úr Önundarfirðinum,
firá Kirkjubóli í Vatnsdal. Hún
er eitthvað yngri en maður
hennar, enda kornuinig þegar
þau giftu sig og fóru að búa á
títiilili jörð í KirkjubóiLsdal,
skammt frá Þingeyrí. Bærínn
ber nafn sitt með réttiu, þvií þar
fundust hofrústir, þegar graf-
ið var árið 1905. Tóftiirnar eru
friðlýstar og hlautibotíi þaðan
'kominn á safn, segja hjónin.
Á búskaparárunum var nóg
að gera. Börn’in voru mörg. 1 20.
ár höfðu hjónin á Hofi kúabú
og seldu mjólk tiil Þingeyrar.
Gunnar fór með mjólkina á
hverjum degi á hestvagni. —
Það var erfltt verk, tók stund-
um 5 klukkutíma, ef erfið var
tfaerð. — Þegar börnin voru svo
öll farin nema það yngsta, þá
var ég búinn að fá tnóg af bú-
skapnum, sagði Gunnar. Og þair
sem fjögur af bömunum voru
’komin til Þingeyrar, þá flutt-
um við líka hingað og ég fór
að vinna i frystihúsinu. Þar var
ég i 13 ár vélstjóri. Og Guð-
munda vann þar Mka fyrstu ár-
dn. Núna stunda ég hrognkelsa
veiði, ræ lítilsháttar á vorin og
fram á sumar. Við skreppum á
sjó tveir á kvöldin. Svo hefi ég
nokkrar kindur mér tiil gamans.
Og við höfum alltaf haft hænsni
og selt egg. Það er margur feg
inn að fá nýjan fisk og egg.
Mörgum kann að Æ.'nnast
þetta æríð verkefni ifyrir öldr-
uð hjón. En það futínægir ekki
þeim Gunnari og Guðmundu.
Á unga aldri hafði þau langað
til að tiaka myndir og spila og
syngja og fleira. Og nú var
kominn timiil til að sinna fleiri
áhugamálum. Þess sjást hvar-
vetna merki, þegar korrtíð er
inn í liitla húsið þeirra. Garður-
inn er ein gróðurvin, og gluigg-
amir þaktir 'blómum. Málverk
Gunnars eru ails 'staðar í stof-
unni, fuUunnin og hálfunnrn oig
'ljósmyndimar hans fylla skúff
ur. Nýja orgetíð hennar Guð-
mundu hefur fengið þar rúm
og hún hefur lagt undár sig
kjatíarann, sem er hennar
vin.nustofa. Þar eru fjölmarg-
ar steinategundir og skeljar,
sem hún hefur safnað víðs veg-
ar, mylur og tímir upp og býr
úr listaverk, sem hún 'hetdur á
sýningar og selur.
Strax á unga aldri haf ði Gunn
ar eiignazt myndavél, en tví-
burasystir hans er Herdís Guð-
mundsdóttir, ljósmyndarí í
Hafnarfirði. Á hana 'hefur hann
alltaf tekið myndir, m. a. tók
harrn mynd af strandi brezka
togarans, sem fóirst með atíri
áhöfn á Dýrafirði 1935 fyrir
Morgunblaðið. Og myndiir hans
hatfa sáðan birzt á síðum Tím-
ans og Alþýðulblaðsins, auk þess
sem hann hefur tiekið ljósmynd
ir af flestum Þingeyringum og
á milk'ið safn heimilldarmynda.
Þegar sjónvarpið byrjaði, var
haran beðinn um að taka mynd-
ir fyrlr það og keyptí sér kvik-
myndavél. — En svo fóru þeir
að koma sjátfir og ta'ka sSnar
myndir, og þá var of dýrt að
eiga tæki tl þess, svo ég seldá
vélina, segir Gunnar. — Ég fékk
mér í staðimn Super-8 kvik-
myndavél og sýninigarvél og tek
núna heimiidarmyndir að
'gamná mínu, er t. d. 'búinn að
taka mynd af fiskverkun, ailt
ifrá því fiskurínn kemur á land
ag þar tíi vinnan við hann er
búin.
Er við höfum orð á því, að
þettia hljóti að vera dýrt óhuga
mál, svarar Guðmunda: — Það
er miklu betra að gera eitit-
hvað stíkt heldur en að drekka
brenniVú'n og reykja sligarett-
ur og það gerum vdð ekki. Org
elið er mínar Sigaretitur og
Gunnar eyðir miklu 1 mynda-
tökur. En ég skamma hann aildr
ei fyrir það.
■Ekki vtíl hún mikið gera úr
orgelleik slnum. — Milg hafði
bara alla ævá langað itil að fá
Mjóðfærd og synigja. Ég var svo
'títið farin að læra á orgieá, þeg-
ar ég var krakki. Svo liðu öll
árin. Og þegar mér hauðst
ódýrt ongel tfyrir 'hálfu öðru
ári, þá hugsaði ég að það gerði
þá ekkert tiil þó ég keypti það
— þó röddin sé að vlisu farin
núna. Ég get bara spiað á það
eftír eyranu, aðeins tvær radd-
iir, bassann kann óg ekkert á.
Ég sezt við hljóðfærið svotítla
stiund S eiinu. Þá verð óg að
hætta, þvd ég þoli iMa hávað-
ann, þar sem ég hefi of háan
Móðþrýstiinig. En mér þykir
igaman að þessu.
Smemma á ævinni heíur þvi
greihtíega gert vart vdð siig
löngun tíl tjáningar hjá þeim
Guðmundu og Gunnari, þó
tækitfærin vaaru tfá. Fyrir sjö
árum, etftir að þau voru flutt
ttí Þingeyrar, byrjaði Guð-
munda svo að búa tiiíl ýmsa
muni. |Hún sá á sýningu S
Mokka-kaffi upptímingan af
ýmsu tagi eftiir konu eina, og
hugsaði með sér: — Svona hlýt
ég að geta 'gert itíka! Svo fór
hún að tiína hraunmola og
steina, faillegar skeljar og kuð-
umga og þang ttí að itíma upp
og setja saman. — Við höfum
farið hérna allar f jörur frá Ingj
alldssandi og út á yzta bæ að
sumnan, segir hún og viiða út
um land. Til dæmis á Smæfeitís-
nes, þar sem við höfum tiiínt í
f jörunni’ í Skógarnesi lí tvö sum
ur, því þar býr sonur okkar ná
lægt. Góð brot fékk ég úr
Sundahöfninná í Reykjavik þeg
ar grafið var þar upp. Fann
'þar skelplötu innan úr vöðu-
skel. Maður finnur aMs staðar
eittihvað fallegt í fjöllunum og
fjörunum. Or steinum er ég
búin að íá yfir 100 IM. Stein-
ana maia ég svo niður, sáldra
saíllanum á límboritnm flöt, hverj
um lit fyrir sig og bý þanniig
til myndir. Maður verður að
taka hvern lit fyrir sig og bliða
eftir að hann 'þomL
— Hverniig . malarðu niður
steina? Þeir eru svo harðir?
— 1 mortéli. En jþað er satt,
igrjót er ægiilega harti. Það er
mikið verk að mala þetta svona
með 'handafli. Og svo verður