Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.1973, Síða 15
J
Á dögunum kom að máli við mig kona
og kvaðst vilja þakka mér fyrir tiltekna
grein, sem ég hefði skrifað í Morgunblað-
ið. Hún sagðist ekki hafa viljað láta hjá
líða að þakka fyr.ir, og bætti við: „Hann
pabbi sagði oft: Þakkaðu fyrir meðan þú
ert í stemningunni.“
Fyrlr nú utan, hvað það yljar blaða-
manni um hjartarætur, þegar einhverjum
finnst taka því að þakka fyrir grein, sem
bírtist í dagblaði, því að flestar eru þær
með þeinú náttúru, að lifa einn dag og
gleymast síðan — þá vöktu orð konunnar
mig til umhugsunar um þetta „að þakka
meðan við erum í stemningunni“.
Öll þessi sjálfsögðu viðvik, sem okkur
eru gerð daglangt og árlangt, eru orðin
svo eðlilegur þáttur af lífi okkar, að það
vill gleymast að þakka. Við lesum iðulega
Í minningargreinum um látið fólk, að vin-
irnir eru að þakka svo ótal margt, sem
þeim láðist að gera, meðan viðkomandi
var nærri. Kann að vera að ekki sé of
seint að koma þessu á framfœri, þegar
þarna er komið sögu, en áreiðanlega hefði
þaJð vakið meirá gleði, ef þakkirnar hefðu
veriö fram bornar, meðan hann var í lif-
anda lífi.
Ég býst ekki við, að þakkœrvöntunin. sé
alltaf sprottin af illkvittni, heldur oftast
nœr af hugsunarleysi og vegna þess, að
við höfum vanizt á að táka állt, sem fyr-
ir okkur er gert, sem sjálfsagt mál, sem
þurfi ekki að fjalla um, hvorki í viðmóti
né orðum. Við reynum ugglaust að inn-
ræta afkvœmum okkar ytri mannasiði,
m.a. vegna þess, að þá höfum við sjálf
betra andlit út á við. En œtli mörgum
okkar sjáist ekki yfir að reyna aö hjálpa
þeim til að finna til samkenndar og hlýju
með náunganum og þakka fyrir það, sem
er gert á líðandi stund.
Við þökkum kannski pent fyrir, ef fólk
gerir okkur áþreifanlegan greiða, þegar
við þurfum á að hálda. En það mœtti
segja mér að þakklœtiið risti ekki alltaf
djúpt og stutidum er góðgjörðin gleymd
um leið og viö höfum þegið hana.
Nú er ég ekki að mæla með því, að fólk
hafi uppi langar lofrœður og þakkar-
kvök hvað lítið sem fyrir það er gert.
Svo langt í frá. Fátt er hvimleiðara en
það fólk, sem œtlast til hávœrs þákk-
lœtis. Hér er í rauninni aðeins átt
við, að við reynum að sýna þakk-
lœti okkar í framkvœmd — eða orð-
um, þegar það á við. Umfram allt að
reyna aö muna að þakka meðan við
erum í stemningunni, svo að ég vitni enn
í orð þess merka sómamanns — með orði,
œði og athöfnum. Þakklœti, sem þó blrtist
í fleiru en orðum, sem stundum hafa í sér
holan eöa hvellan hljóm.
Jóhanna Kristjónsdóttir.
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn á síðustu krossgátu
I í ves- K.l\R A* > MU i SAUff 6 A Cmr «R cK
n a A' 5 V A L L A 4 A 7 fí
»“ O 5 K 0 L A ga K A' T A R
V, r B/criR, n KM L A 4. A R fc-KR sriio UR A ? ft
A K A r<ilh U flT 1 F A '1 K i>« A R
L TlfKUR iMÁR. 4- HAC - m K O / Aí U líí!í? íuu.rK ORKUR E K R fí
/' -b 5 K T tí L i u N J> i R lr T
JS* T R ú N A ■Ð U R IA'tiR MCnoi m l) Ar 4 R DR-f- Kí’mh
MfKR flR. R. Ý R R N mii« JKót 1 4 e 1 4 A KtlV F*>«- f/AFW b K
e P \ exLá- 'lLA' T A M A K e R N 7TS- w, R. B K N
K HFO K A i'i t Ar F 1 N N HA<m MÖR 4 N Ý
A T KfR. S \f l V L'l K- HlMT| 1 L IAM T. b F r'T' leL ff R
|uu>»0' IV* K P K K A N fí örr**, 2ÍIHS R 1 s T l L L
rcrn *■«* hIfrah P fí U F A S T N ý T T > /" L
K A K K 1 fí T l N H A R F fí
OK - LftU}- L'iÐig A'/orr aíliMN ú«.- Komí) $>'* J þVÆ- rr ið DUL- LÉU- ua /AV(2lc UR
SK Fm HD
t>0- LL- ftR. YéU\L su't e>- U Pk \! iT- S K 6 - R T 1
4E- EM- To'NN l-*
FOR CHO- l/sí C<
^ ki. 1 U ^ c 0 4 u £> HAC' UK 6^- KR- oPP- fl R.
/ UM- FRAM íflMt (dRÍ R. g/NS
fíÐA SéÍíL
ftF' kV- ÆMI MfllJMS- riFN *tv Kto K ÍLL re -
VERK- FÆRt Ki/eN- nopn H l-T •
iTfíUtí ni*- H Ar
KKRL- ÍWfi. O'VAfl A OflíXl itnur i f> ?Ukí}
HlNN ^LÖ £> BfLtl
LUuKf} ftÁí-
STfiF' iA.fi. K<j iT«r H'ÍCCi- r
PÝR. HLFVP
SKR' lf Afi. fo(T KS'
VflTN oa JKröR F7HU. HL'lFfl
flWK.' trffrnt. TVf/R
VLFR- RR KVEM- MAFfJ VQ*
b.'F’ HE4- K/ft $ÆL- UM A