Lesbók Morgunblaðsins - 04.11.1973, Blaðsíða 5

SMÁSAGA EFTIR VLADIMIR BOGOMOLOW
Við lágum þétt saman og okkur fannst
jörðin hvorki hörð, köld né rök.
Við höfðum verið elskendur í fimm
mánuði, alveg frá því hún kom í herdeildina
til okkar. Hún var átján ára og ég árinu
eldri. Við hittumst á laun, liðsforingi og
hjúkrunarliði. Enginn vissi að við
elskuðumst, enginn vissi að við vorum orð-
in þrjú.
„Ég er viss um, að það er drengur,"
hvíslaði hún í tfunda sinn. Hín vildi framar
öllu gera mig ánægðan. ,,Og hann verður
alveg eins og þú.“
,,Ég geri með alveg ánægðan með stelpu
og hún má gjarnan líkjast þér,“ svaraði ég
f hálfum hljóðum, en gat ekki að mér gert
að hugsa um allt annað.
í að gizka 500 metra f jarlægð sváfu menn,
ýmist í opnum gryfjum eða bráðabirgða-
skýlum. Lftið eitt lengra, handan framvarð
anna, var hæð 162. Núna sást hún ekki fyrir
myrkri, en við og við var hún böðuð í ljósi
frá þýzkum blysum. í dögun átti flokkurinn
minn að gera það sem öðrum flokki hafði
mistckizt fyrir viku — að ná þessari hæð.
Enn sem komið var, vissu þetta ekki aðrir
en fimm liðsforingjar, sem hershöfðinginn
hafði boðað til aðalstöðvanna um kvöldið.
Þegar hann hafði lesið skipunina, sneri
hann sér að mér.
„Mundu að hafnskjótt og „Katy-
ushasarnir“ hafa tendrað græna blysið,
byrjar þú árásina," sagði hann. „Flokkarnir
sinn til hvorrar handar þér, veita þér lið, en
þú átt aðstjórna töku hæðarinnar."
Við lágum hvort í annars örmum, en um
leið og ég kyssti hana, hugsaði ég um
orrustu morgundagsins. Samt hafði ég enn
meiri áhyggjur af því, að eitthvað kæmi
fyrir hana.
„Ég verð að sofa fyrir tvo núna, “ hvíslaði
hún á sinn sérstaka hátt. „Veiztu, að
stundum á kvöldin held ég, að ég vakni
morguninn eftir og þetta verði búið . . . allt
. . . skotgrafirnar . . . blóðið, dauðinn. Það
er búið að standa í tvö ár. Það getur ekki
haldið svona áfram endalaust? ímyndaðu
þér sólina koma upp að morgni og það er
ekki stríð, ekki stríð ..."
„Ég fer undireins og tala við majórinn.“
Ég tók handlegginn blíðlega undan höfði
hennar. „Ég segi honum alla söguna. Þú
verður aðfara heim. Strax;“
„Ertu búinn að missa vitið?“ Hún sett-
ist upp, tók fast í höndina á mér og dró mig
til sín. „Hvað þú getur verið heimskur.
Majórinn flær þig lifandi."
Hún líkti eftir lágri, hásri rödd majórsins
og drafaði í hálfum hljóðum: „Kynferðisleg
sambönd draga úr bardagaþoli óbreyttra
liðsmanna og slæva stjórnhæfni liðs-
foringja. Finni ég nokkurn liðsforingja sek-
an um slíkt, sendi ég hann til föðurhúsanna
og hann fær þannig umsögn. að venjuleg
gæzla verður álitin allt of góð handa hon-
um. Vinnið stríðið og svo megið þið elska
hverja sem þið viljið og eins mikið og þið
viljið. Eins og á stendur .. . .banna ég það.“
Hún lagðist niður og hló hlóðlega, ánægð
með sjálfa sig. Já, ég vissi við hverju ég
mátti búast. Majórinn var ekkert lamb að
leika sér við og hann var sannfærður um að
stríðið væri ekki staður fyrir konur og ástir.
„Ég ætla að tala við hann samt!“
„Ssss.“ Hún lagði vanga sinn að mínum.
Eitt andartak hvfslaði hún. ,,Ég skal sjá um
mig sjálf. Ég er búin að hugsa það til enda.
Þú verður ekki faðir.“
„Verð ég ekki faðir?“ Ég fann blóðið
þjóta fram í andlitið á mér. „Hvað áttu
við?“
„Hvað þú ert mikill kjáni;“ Hún hló glað
lega. „Nei, því í óskunum ættir þú að. . . .
Ég skal sjá um allt. Þú verður faðirinn i
fæðingarvottorðinu og öllu þvi, en ég ætla
aðsegja majórnum allt annað.“
Hún var alltaf svo einlæg og blátt áfram
að þessi blekkingarhugmynd olli mér
furðu.
„Hver ætlarðu að segja að það sé?“
„Einhver hinna föllnu. Baikov til
dæmis.“
„Nei, láttu þádauðu eiga sig.“
„Allt í lagi. Þá segi ég að það sé
Kindyaev."
Kindyaev var laglegur, kærulaus piltur,
sem var veikur fyrir vini. Hann hafði
nýlega verið staðinn að þjófnaði og sendur
burtu.
Þetta snart mig. Ég fletti frá mér frakk-
anum og faðmaði hana að mér.
„Varlega;“ Hún ýtti báðum höndum í
brjóstið á mér. „Ætlarðu að kremja
okkur?“ Henni þótti mjög gaman að tala
um sjálfa sig í fleirtölu. „Elsku kjáninn
minn. Hugsaðu þér hvað þú ert heppinn að
hafa hitt mig. Með mér geturðu ekkert
gengið úrskeiðis."
Hún hló glaðlega, en ég var alls ekki í
skapi til þess að hlæja.
„Heyrðu, þú verður strax að tala við
majórinn,“ sagði ég.
„Um miðja nótt?“
„Ég fylgi þér til hans. Þú segir honum að
þú þolir ekki við hér lengur.“
„En það er ekki satt.“
„Gerðu það . . . fyrir mig! Þetta getur
ekki haldið svona áfram. Þú verður að fara
héðan. Skilurðu það ekki? Það getur hvað
sem er gerzt....í bardaganum á morgun.“
„Bardaganum á morgun?“ Henni var
ekki lengur rótt.
„Ertu aðsegja mér satt?“
„Já.“
Hún lá þögul stundarkorn, en ég heyrði á
andardrætti hennar, andardrættinum, sem
var orðinn mér svo kær, að hún var í
uppnámi.
„Jæja . . . .maður svíkst ekki undan
merkjum,” sagði hún loks.
„Auk þess get ég ekki farið jafnvel þótt
ég vildi. Það líður nokkur tími unz ég fæ
staðfestingu heilbrigðisnefndar og hún
verður að gefa skipunina.....Ég skal tala
við majórinn strax á morgun. Heldurðu að
það verði ekki í Iagi?“
Framhald á bls. 14.
©