Lesbók Morgunblaðsins - 09.03.1975, Page 6

Saga íslensks leiriðnaðar er
ekki löng, og þeir sem hafa lagt
stund á hann, hafa einkum leitað
sér menntunar erlendis. Hins
vegar hefur leirkerasmíð um
nokkurt árabil verið löggilt iðn-
grein hérlendis og hafa 3 nem-
endur lokið prófi í henni við Iðn-
skólann f Reykjavík frá árinu
Í954. Ennfremur er leirkera-
smíði kennd við Myndlista- og
handíðaskólann í Reykjavík, en
ekkert samhand mun vera á milli
þessara kennslustofnana, hvað
greinina áhrærir. Hér munu
vera starfandi um 5—6 lcirmuna-
verkstæði, og að sögn Hauks Dörs
Sturlusonar, sem við höfum heim-
sótt að þessu sinni, er þetta orðin
vel lífvænleg atvinnugrein, sem
virðist njóta vaxandi vinsælda.
Á verkstæðinu hjá Hauki getur
aó líta margs konar sýnishorn af
framleiðslu hans, smáa hluti og
stóra, alla vega að lögun. Hann
kveðst hafa mesta ánægju af stór-
um og grófgerðum búshlutum,
pottum, kerjum og skálum, en
litlu hlutirnir seljast bezt, og það
verður lika að taka mið af kúnn-
unum. Þeir eru stundum svolítið
lengi að taka við sér, það getur
tekið svona 2—3 ár frá þvi að
koma hlut á markaðinn, þangað
til hann fer að seljast, en þetta
selst allt svona smám saman.
Hann kveðst vera með í takinu í
einu svona 10—15 stykki af hlið-
stæðri vöru, lítið af skrautvöru,
og flestallt miðað við notagildi.
Hlutirnir eiga að diafa sín
persónulegu einkenni, það er ekk-
ert gaman að handleika hluti, sem
allir eru eins. Það hlýtur að vera
leiðinlegra að þvo upp 10 bolla,
sem allir eru eins, heldur en
hvern með sina lögun. Þetta er
kosturinn við handgerða hluti, og
hann er þungur á metunum.
Fjöldaframleiðslan er ódýrari og
oft hagkvæmari, en listiðnaður-
inn gefur hinu hversdagslega lífi
hlýrri blæ.
Haukur Dór Sturluson er Reykvík
ingur. Hann stundaði fyrst list-
nám i Reykjavík, en hélt siðan til
Skotlands, þar sem hann lærði
leirkerasmíði i tvö ár. Síðar lá
leiðin til Kaupmannahafnar, þar
sem hann ætlaði sér út í frjálsa
ÍSLENZKUR
LISTIÐNAÐUR
IÞESSUM FORNA LISTIÐNAÐI
Um keramik Hauks Dórs Sturlusonar Eftir Guðrúnu EgiLson