Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1975, Blaðsíða 8

Jean Tinguely: Hluti af sjálfseyðingarvél, 1960.
Jón Gunnar Árnason. Ex-girlfriend, 1956. Hreyfanleg form.
LIST í EINANGRUN
aö ný list hljóti að vera fáránleg,
gott ef ekki bölvaður óþverri, —'
en alls ekki list. Hér má bæta því
við að eldri listamenn, þeir sem
barizt hafa fyrir skoðunum sín-
um, oft við fordóma eða skilnings-
skort, missa margir sjónar á gangi
mála. Og í viðtölum þessara
manna sín á milli í blöðunum
virðist poþlistin vera það allranýj-
asta nýtt!
Ný myndlist
Innan um tímarita- og bóka-
staflana er skolar á land rekur
stundum kver eða blaðsnuddu
með fréttum utan úr heimi, og
þar eru nýjustu tilraunir í alvar-
legri myndlist skoðaðar og skil-
greindar í eðlilegu ljósi. Og víti
menn! Þessi rit hverfa strax úr
búðarhillunni í hendurnar á ó-
þolinmóðu fólki sem skilur sinn
vitjunartíma. Til viðbótar þessum
bókakosti seytla upplýsingar er-
lendis frá með þeim sem tækifæri
hafa á utanlandsreisum, stunda
sýningasali og söfn, eða eru á
einhvern hátt tengdir myndlist í
öðrum löndum. Og ljóst er að
þögnin og afdalamennska
íslenzks þjóðlífs á sér fáar hlið-
stæður, sú þróun sem á sér stað
innandyra í mennino.. ^Vrópu
(t.d.) sýnist dálítið utanveltu
hérna.
Heimildir:
D LIST OG FEGURÐ. Símon Jóh.
Agústsson. Hlaðbúð Rvík 1953
(Tilfært eftir Albert C. Barnes).
ALDATEIKN. Björn Th. Björns-
son. Mál & Menning 1973.
UM LISTÞÖRFINA. Ernst
Fischer. Mál & Menning 1973.
©
TÍZKA OG TÍÐARANDI
i/
Teikningar og texti: Fríður Otafsdóttir fatafiönnuður
er einkunnarorð
vor- og sumartízkunnar 1975
Sítt, vítt, létt, laust, létt
efni og glæsilegt litasamspil
verða sjálfsögð kenniorð fata-
tízkunnar árið 1975. í rikum
mæli er einnig farið að sleppa
fóðri og gera allan frágang
sem auðveldastan og þægi-
legan. Það er líka nauðsyn-
legt fyrir þennan nýja fataotlj
SSm verður stöðugt vinsælli
og kalla má „lauk-stilinn",
þ.e. eins og laukur er afhýð-
aður blað fyrir blað, eru
blússur og peysur notaðar
ótakmarkaðar utan yfir og
ir.nan undir aðrar blússur,
boli eða kjóla.
í Paris eru ófóðraðir kjólar
nú þegar orðnir sjálfsagðir
hlutir, óhnepptar kápur og
jakkar ryðja sér til rúms og
alls konar bönd, belti, treflar
og sjöl gegna nú æ meira
hlutverki hnappa, smellna,
og spenna. Margir tala um
hina óháðu tízku, sem er
eiginlega ekkert nema treflar,
dúkar og sjöl, sem eru vafin,
hnýtt og bundin sftÍ7 éigin
geðþótta með kápum, kjólum
eða blússum. Víddin er alls
staðar mikil. Viðar blússur,
viðar kápur, viðir kjólar, víðar
ermar, víður handvegur og
efnismikil pils. Allt er þetta
sitt. Aila vega niður fyrir hné,
en mest áberandi er nærri
ökklasítt. Manni sýnist hver
flik vera tveimur númerum of
stór. Yfirleitt eru litirnir í
sumar likir vetrarlitunum, til
að hægt sé að sameina sem
flestar flikur hvort sem er
sumar- eða vetrarfatnaði, þ.e.
kjólar sem á veturna eru not-
aðir með peysum og á sumrin
með blússum eða einir sér.
Það er augljóst, að tízkan
stefnir æ rne;r s* þv{ á3 vera
ekki bundin við neinn vissan
aldur. Ekki er lengur talandi
um sérstakan „táningafatn-
að", heldur takmarkast fatn- *
aður af lifsskoðunum hvers
og eins, óháð aldri. Þar er
ekki einungis um að ræða ný
efni, form og liti, heldur og
um óvenju ferskan blæ, sem
einkennir tízkuna 1975 og
sem segir loksins nærri skilið
við fordóma, óþarfa reglur og
bönn.
Hinn lausi kjóll verður vin-