Lesbók Morgunblaðsins - 22.06.1975, Blaðsíða 9

sinni við mig.— „Ég hef tekið eftir því,“ sagði hann
einu sinni við mig, „að þeir, sem fara vel með kvæði
eru oft hagmæltir." — „Hefurðu aldrei reynt að gera
vísu?“ spurði hann. Ég kvað það fjarri lagi, það hefði
ég aldrei reynt. — „Eigum við að reyna?“ sagði hann.
Ég frétti seinna, að hann hefði verið prýðilega
hagmæltur. „Þú skalt byrja,“ sagði hann, „það er
léttara, ég skal reyna að prjóna neðan við.“ Og þangað
til var hann að, að ég fór að reyna að hnoða saman
einhverri vitleysu. Hann botnaði samstundis og hló
siðan hressilega og sagði, að þetta væri bara gott hjá
okkur. Ég held nú, að þetta hafi verið léttmeti, eins og
eðlilegt var. Og ekkert af þessu hefur festst mér i
minni. En ég hafði gaman af þvi, og alltaf fannst mér
síðan hann Magnús gamli i Miðskógi skemmtilegur
maður. Ég held, að ríkt hafi ánægja, gleði og friður á
heimilinu í Miðskógi. Alla tið siðan, kom ég þar við, er
ég átti leiö þar um, og heildaði upp á gamla manninn.
Stundum spurði hann, kíminn á svip. „Hefurðu ort
nokkuð nýlega, Agúst minn?“
Það leið að hvitasunnunni. Barnshugurinn var
fullur tilhlökkunar. Kannski fengi ég einhverjar
gjafir, að minnsta kosti ný föt. Ég var viss um það.
Tvennt hafði ég aldrei eignazt fyrr.- slaufu og útlenda
skó. Ég hafði alltaf gengið á sauðskinnsskóm. En hvað
ég fengi meira, vissi ég ekki, fyrr en á sjálfan hátíðis-
daginn. Ég fór gangandi til kirkjunnar ásamt heimilis-
fólkinu, enda leiðin stutt. Allt var á ferð og flugi á
sjálfum kirkjustaðnum og margar konur í óða önn að
undirbúa börnin undir fermingarathöfnina. Þeir, sem
áttu langt að sækja, gátu vitanlega ekki verið í þeim
fötum á leiðinni, sem þeir ætluðu að vera í I kirkjunni.
Sumar fermingarsystur minar voru I skautbúningi.
Kirkjusókn var þá miklu meiri en nú er orðin, og á
stórhátíðum var venjulega fjöldi fólks við kirkju.
Þetta var upplyfting fyrir fólk, tækifæri til að sýna sig
og sjá aðra.
Ég held, að ræða prestsins hafi farið fyrir ofan garð
og neðan hjá mér. Enn man ég þó örfáa drætti. „Verið
góð við alla smælingja, sem verða á vegi ykkar í lifinu,
alla sem eiga bágt.“
Ennþá man ég vel forsöngvarann, hann Guðmund
gamla i Selárdal. Hann átti um þó nokkurn veg að
sækja, en lét sig vist sjaldan vanta. Raddmaður var
Guðmundur með afbrigðum góður. Ekkert orgel var í
kirkjunni. Það kom ekki fyrr en löngu síðar. Skipti því
ekki svo litlu að forsöngvarinn væri til staðar. Lá
nærri, að messufall yrði, ef hann kom ekki til kirkj-
unnar,
Ég var fjarska feiminn, er fólkið var að óska mér til
hamingju að athöfn lokinni, og kunni hálf illa við allt
þettatilstand. Auk þess hafði égama af nýjuskónum;
þeir meiddu mig. Ég fékk þarna við kirkjuna þrjú kort
og fimm krónur I peningum, sem mamma gaf mér af
allri sinni fátækt. Þegar heim kom, beið okkar kaffi
og kökur. En ég hugsaði. Skyldi ég ekki fá aðrar gjafir
en þessar fimm krónur?
Er við vorum búin að drekka kaffið, kom gamla
konan, húsmóðirmín, i dyrnarog sagði; „Gústi,komdu
snöggvast.“ Það hoppaði í mér hjartað. Nú var ég
alveg viss um, að hún ætlaði að gefa mér eitthvað. Hún
sagði. „Þú sérð hana Rauðku með rauða folaldinu
fyrir neðan túnið. Þetta á nú að vera fermingargjöfin
þin; þú mátt eiga folaldið."
Mikið varð ég nú feginn. Það var draumur allra
drengja þá að eignast hest, svipað og hjá strákum nú
að eignast bíl. Ég hafði aldrei búizt við svona stórri
gjöf. Eg labbaði út fyrir túnið og virti litla folaldið
fyrir mér meó aðdáun. Þetta var tvímælalaust eftir-
minnilegasti dagur ævi minnar.
Siðan leió rúmur mánuður. Þá kom frænka mín, sem
átti heima i Reykjavík. „Húnkemur nú nokkuð seint,
fermingargjöfin þfn,“ sagði hún, „þetta er frá okkur
systkinunum." — Það var vandað og fallegt vasaúr. Ég
átti það i mörg ár.