Lesbók Morgunblaðsins - 22.06.1975, Blaðsíða 13

I skógræktarstöðinni i Fossvogi. Ljósm. Sveinn Þormóðsson.
.. Paradís í Fossvogi
Oft er leitað langt yfir
skammt.
Þegar ég kem út fyrir
dyrnar heima hjá mér í
Fossvogshverfinu, blæs
norðan golan óvenju
hressilega, þvi skjólgott er
þarna og veðursæld
umfram önnur hverfi
borgarinnar.
Ég bretti upp kragann á
kápunni og geng rösklega f
vesturátt eða í átt til
sjávar því mér finnst
alltaf heillandi að ganga
eftir fjörunni, einkum
í fögru veðri. Alltaf
finn ég fyrir eftirvænt-
ingu eftir að sjá hvern-
ig sjórinn lítur út,
hvort hann er grár með
fjörlegu öldugljáfri, dimm-
blár og kuldalegur eða
hvort lygnara er en veðrið
hafði gefið mér hugmynd
um. Aldrei er stemningin
eins þarna.
Vegurinn niður að sjón-
um liggur meðfram háum
og fallegum trjám skóg-
ræktarinnar i Fossvogi.
Stundum er fuglasöngur-
inn í þessum trjám svo
hávær að ekki er hægt að
tala saman þegar gengið er
þarna framhjá og sann-
reyni þetta hver sem vill,
og hefur mergð fuglanna
og hávaði oft minnt mig á
borgir, sem orðið hafa of-
fjölgun og landrýmisskorti
að bráð. Aðalhlið garðs
þessa er hið myndarleg-
asta og vel læst. Ég hafði
oft gefið hliðinu hýrt auga
og langað til að stinga mér
inn, en úr þvi varð þó fyrst
er tíkin min litla, sem þá
var hvolpur og gerði mörg
glappaskotin, skaust inn
fyrir og kom ekki til baka
hvernig sem ég kallaði.
Þegar ég var komin inn
fyrir hliðið gleymdi ég
hundinum gjörsamlega.
Norðangolan hvarf, varð
eftir í háu trjánum út við
girðinguna nyrst í garðin-
um, allt fékk á sig nýjan
blæ, mér hitnaði í framan
af sólinni.
Fyrst minnti umhverfið
mig á skemmtigarða er-
lendis, síðan Hallorm-
staðarskóg, Vaglaskóg,
síðan fann ég að þetta var
nokkurs konar blanda af
öllu saman.
Ég fór fram hjá stóru
rauðu húsi og gróður-
húsunum, vatt mér inn á
milli tígulegra grenitrjáa
og viti menn, ég er kominn
í ævintýraskóginn sem við
öll ferðuðumst í með Hans
og Grétu i gamla daga. Hér
er mosagrænt rökkur og
ekki sést til hinims. Aðeins
tré, sterkir, grænleitir
stofnar og loftkastalar úr
barrnálum. Allter grafkyrrt
og undarlegt . . . Svo sé
ég hundinn allt í einu.
Hann stendur hreyfingar-
laus og kamburinn ris á
hálsinum af einskærri
geðshræringu. Þarna hafa
„skógarhöggsmenn"
greinilega verið að verki,
nokkrir bústnir viðardrum-
bar liggja á jörðinni. Þeim
er smekklega raðað saman
af höndum sem notið hafa
verksins, sýnist mér.
En ég dríf mig áfram.
Ætla að sjá meira af
þessari paradís. í skjóli
hæstu trjánna eru litil
grenitré að vaxa upp i
þúsundatali. Sum hafa
strax fengið þennan sér-
kennilega blágræna lit,
sem er svo heillandi.
Vaxtarlag trjánna eru legio
og gaman að athuga hvert
og eitt.
Sennilega er það harð-
neskjan i veðráttunni hér
sem veldur þvi að svo fá
tré verða beinvaxin, en
mér finnast hin líka falleg
og græn. . . allan ársins
hring.
Ég heyri skvamp, síðan
gelt, Tíkin er komin á bóla-
kaf ofan í læk. En hún er
hæst ánægð og dillar
skottinu og leggur aftur
eyrun þegar ég kalla, en
vill ekki koma upp úr. Yfir
lækinn eru fallegar litlar
brýr úr plönkum, og birki-
tré báðum megin á bökk-
unum. Birkið er að byrja
að springa út og ilmurinn
er sterkur.
Austast i garðinum eru
svo falleg rjóður að ég
efast um að fallegri fyrir-
finnist hér á landi. Rústir
af gömlum kofa standa á
bökkum lækjarins að
sunnan og fyrir framan
hann er iítil brú yfir læk-
inn.
Ég ftomst að þvi að tvö
önnur hlið Skógræktar-
innar standa opin. . . og
samviska mín batnaði
örlítið.
Ekki eru öll svæði garðs-
ins notuð fyrir ræktun og
ef blóm væru gróðursett
þarna t.d. einhverjar sterk-
ar fjölærar jurtir innan um
trén yrði þessi paradis enn
dýrðlegri. Alltaf er verið að
tala um að hér og þar í
borginni eigi að vera græn
svæði, jafnvel almennings-
garðar en svo á þessi
garður ef til vill að fara
undir malbik. Hvað mundi
fólkið i Laugardalnum
segja ef malbika ætti þvert
yfir garðinn þar. Þó er
Skógræktin i Fossvogi
mun stærri, fallegri og
grónari garður en Laugar-
dalsgarðurinn. Ég get ekki
trúað því að eyðileggja eigi
svo sem hársbreidd af
þessum garði.