Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1976, Blaðsíða 3

leiKning tirlkur Smith.
Þeir voru sjö fullorðnir og tveir vetur-
gamlir, en ærnar ekki nema 98.
— Nú gengur fram af mér, sagði
konan, einsog hún hefði ekki heyrt
meiri fjarstæðu.
— Og mikið af ánum lamblausar á
hverju vori, bætti maðurinn við og hló
hvellum hlátri.
— Vektu nú ekki barnið með hávað-
anum f þér, sagði konan.
— Aldrei var ég með fleiri en 5 hrúta
á 200 kindur, og sigaði þeim alltaf upp
á heiði, áður en sauðburður hófst. Þá
datt nú andlitið af Danna mfnum.
Jæja. Svo opnaði Danni húsið og gekk
inn f króna. Það var nokkuð skuggsýnt
f húsinu. Við Bjartur fórum f humátt-
ina á eftir honum. Spakur, elsti hrútur-
inn, sjálfur ættarhöfðinginn var innst f
krónni. Þangað fór nú Danni og leysti.
Hann tók með annarri hendi um horn
hans og leiddi hann fram króna, út f
sólskinið á húsahlaðinu. Hrúturinn
þoldi birtuna illa, drap tittlinga, hristi
hausinn og lokaði sfðan augunum.
— Þetta er álitlegt, sagði. Danni,
beygður.
— Hann þolir sýnilega ekki birtuna,
sagði Bjartur með tvíræðum svip, en
djúpa hluttekningu f rómnum.
— Vittu, hvort skepnan jafnar sig
ekki á þessu, sagði eg. Við dokuðum,
en hrúturinn opnaði ekki glyrnurnar.
— Það verður að bfða eftir dimm-
viðri. En það má ekki vera úrkoma,
hrútar mega ekki vökna fyrst, þegar
þeir fara út á sumrin, sagði Danni.
— Við skiljum það, sagði Bjartur.
Nú veltum við þessu fyrir okkur
stundarkorn. Hundarnir lágu móðir og
gapandí f sólskininu eftir hlaupin, en
ærnar að jarma upp undanvillt lömbin.
— Hana nú, þar sér loksins rifa f
augun á honum, sagði Bjartur
— Guði sé lof, sagði Danni og laut
fram yfir skepnuna til að sjá þetta
undir betur.
— Sennilega venst hann sólinni,
sagði Bjartur.
— Helvíti er að eiga ekki sólgler-
augu á hrútinn, saði Danni.
— Sólgleraugu, endurtók Bjartur, en
áttaði sig skjótt og glotti breitt til mfn
á bak við Danna.
— Sólgleraugu, já? endurtók Bjartur
spyrjandi.
— Já, vitanlega er hægt að binda
sólgleraugu á skepnuna.
— Eg er með snjóbirtugleraugu, sem
eg skal lána þér, sagði eg.
— Komdu með þau, heimtaði Danni.
— Eg fékk honum gleraugun.
— Þá vantar á hina, hraut út úr
Danna.
— Það gerir minna til. Þeir eru yngri
og þola sólskinið betur, sagði Bjartur.
Danni dró spotta upp úr vasa sfnum,
skar hann f sundur og batt f báðar
spangabeygjurnar, festi sfðan endun-
um saman aftan við hornin, þannig að
brillurnar lágu fram á nef hrútsins.
Sfðan sleppti hann honum lausum við
dyrnar.
Skepnan tók strax á rás og trylltist
þegar hún fann gleraugun hoppa upp
og niður á nefinu. Hann hljóp nokkra
óreglulega hringi á húsahlaðinu, uns
hann renndi af miklu afli á einn vegg
hússins og stóð eftir það f sömu spor-
um og hengdi haus. Við sáum að
blæddi úr öðru auganu. Við gengum
nær og sáum stórt glerbrot standa
djúpt f þvf. Danni tók í annað hornið
og við skoðuðum augað og kipptum
glerbrotinu út.
— Hér er ekki nema um eitt að ræða,
sagði Bjartur, ögn skömmustulegur.
— Hvað er það? spurði Danni.
— Að sækja hnffinn og byssuna.
— Það verður vfst svo að vera, sagði
Danni, og tár blikuðu f augum hans, er
hann ranglaði af stað heim.
— Svo skulum við hleypa hinum
hrútunum út gleraugnalausum, sagði
Bjartur við mig, þegar Danni var horf-
inn.
Sögunni var lokið. Frásagnargleðin
slokknuð f svip mannsins. Tómleiki,
sem náigaðist örvæntingu, kominn f
staðinn. Umferðin var þögnuð. Hljóð-
leikinn minnti á þagnirnar heima f
Fjallshlfð með hundinn Snata sofandi
draumlaust úti á varinhellunni og ekki
hreyfðist hár á höfði. Kyrrðin næstum
of mikil til að hægt væri að sofna.
Enginn staður á öllu jarðríki átti rétt á
svona mikilli kyrrð, nema Fjallshlfð og
sfst þetta kauptún, Löngunin heim
varð enn sárari f brjósti hans og það
olli kvfða og máttleysi f kringum
hjartað.
— Við áttum aldrei að selja og fara,
segir maðurinn. — Láta kofana heldur
hrynja yfir sig, andæfir konan.
— Manni á Hóli byrjaði að byggja
upp hjá sér f vor og átti þó enga krónu
lausa.
Bvggja upp. Það þarf nú bein f nefi
til þess, ef ég veit rétt, svarar konan.
— Allt f lagi með það, bara byrja, þá
kemur þetta. Fyrr en varir er það búið
og maður stendur skuldlaus uppi.
— Að standa skuidlaus uppi, étur
konan undrandi upp eftir munninum.
— Eg kann ekki við svona taismáta.
Fyrr meir var talað um, að standa
allslaus uppi, og það hélt ég vera
annan handlegg.
— Læt ég það vera, ansar maðurinn.
— Skuldlaus maður getur verið alls-
laus. En maður, sem skuldar rétt, getur
verið rfkur.
— Það er nú svo, segir kona armædd
og þreytt.
— Nú er farið að bjóða stórfé f
jarðir, segir maðurinn.
— Valla til að búa á þeim, segir
konan. Og þar verða þá að vera vel
hýstar.
Svo verður þögn.
— Okkur lfður nú bara vel hérna,
hefur konan máls að nýju.
— Þú hefur næga vinnu, sem þú
þolir vel. Við eigum þessa fbúð og
skuldum engum peninga. Fólkið er
gott og þægilegt, finnst mér, þó ég
þekki það ekki mikið. Þú átt frf um
allar helgar, sem við getum notað eins
og okkur sýnist. Hver getur krafist
meira. Heima f Fjallshlfð áttum við
aldrei frf, eins og þú hlýtur þó að
muna.
Framhald á bls. 16