Lesbók Morgunblaðsins - 22.02.1976, Side 13

EIGIN-
KONAN
GAFST UPP
Á ÞRIFNASTA
MANNI
í HEIMI
Dómstóll í Vfnarborg ákvað
nýverið að veita 43 ðra gamalli
konu skilnað frá eiginmanni
sfnum. Komst rétturinn að
þeirri niðurstöðu, að hreinlæt-
iskröfur mannsins væru
strangari en svo, að sanngjarnt
væri að ætlast til, að nokkur
eiginkona byggi við þær.
Snyrtimenni þetta heitir
Leopold Steiner, er kaupmað-
ur og hefur einn um fimmtugt.
Árum saman hafði hann þver-
tekið fyrir það að kyssa konu
sfna, nema hún skolaði munn
sinn fyrst með sðtthreinsandi
og sýkildrepandi vökva. Þá
krafðist hann þess, að hún
hafði hanzka á höndum, er
hún bar fram mat. Föt, sem
fjölskyldulimirnir fóru í út,
várð að skilja eftir frammi
við, er heim kom. Skó varð að
setja f ker með sótthreinsunar-
vökva. Enginn mátti koma inn
f húsið, nema hann færi f bað
eins og skot.
Ef einhver snerti við rúm-
fötum eða nærfötum án þess
að hafa þvegið sér sérstaklega
áður var þeim strax stungið f
þvottavélina. Á öllum hurðar-
húnum voru sérstakar pappfrs-
hlffar, sem skipta mátti um
strax og einhver hefði snert á
þeim. Þrisvar í viku gerði hús-
bóndinn nákvæma ryksugun-
arkönnun. Fyndi hann ein-
hvers staðar fis varð að þrffa
alla fbúðina hátt og lágt.
Dómarinn mun hafa verið
tíu mfnútur að gera upp hug
sinn. Konan fékk skilnaðinn,
og hélt báðum börnum þeirra
hjóna. Þegar hún heyrði úr-
skurðinn trúði hún dómaran-
um fyrir því, að það væri
bjargföst ætlun sfn að snerta
ekki ryksugu í hálft ár að
minnsta kosti...
SKAK
Hinn 5. desember 1936 kom hingaS til lands þýzki skákmeistarinn
Ludwig Engels. Skáksamband íslands hafði forgöngu um komu hans.
og var tilgangurinn fyrst og frerrst sá, að Engels skyldi þjálfa Islenzka
skákmenn. Engels, sem var einn sterkasti skákmaður Þýzkalands um
þetta leyti. dvaldist hér á landi I þrjá mánuði. kenndi skák, tefldi
fjöltefli. og tók þátt I kappmóti. Ekki verður annað sagt en að Engels
hafi látið hendur standa fram úr ermum þvl hann tefldi hér fjöltefli
daginn eftir að hann kom til landsins. Hann ferðaðist slðan um og
tefldi fjöltefli og klukkuskákir. auk þess að leiðbeina. Var frammistaða
Islenzkra skákmanna mjög góð I þessum keppnum, og yfirleitt fékk
Engels lægra vinningshlutfall I fjölteflum hér en hann átti að venjast I
heimalandi slnu. Koma Engels vakti mikla athygli, og jókst skákáhugi
mikið hér á landi. Til marks um þetta má nefna, að um þetta leyti fór
útvarpið fyrst að hafa skákþætti á dagskrá og fréttaflutningur fjöl-
miðla um skák jókst mjög.
ÞÆTTIR
LJR SÖGU
ÍSLENZKR-
AR SKÁK-
LISTAR
Eftir
Jön Þ. Þör
Segja má að hámark heimsóknar Engels hafi verið Engelsmótið
svonefnda, sem haldið var I desember 1936. Þátttakendur I mótinu
voru alls 15, meistara- og 1. flokksmenn. Úrslit urðu þau að Engels
sigraði örugglega, hlaut 12 v.. tapaði einni skák, fyrir Baldri Möller. í
2. sæti varð Ásmundur Ásgeirsson með 10Vi v., 3. — 4. Baldur Möller
og Þráinn Sigurðsson 10 v., 5.—6. Einar Þorvaldsson og Steingrlmur
Guðmundsson 9 v., 7. Eggert Gilfer 8V2 v., 8. Konráð Árnason 6V2 v.,
9. Sturla Pétursson 6 v. 10. Gústaf A. Ágústsson 5'/2 v. 11. Magnús
G. Jónsson 4V2 v.. 12. Kristján Kristjánsson 4V2 v., 13. Benedikt
Jóhannsson 4 v., 14. —15. Jóhann Jóhannsson og Ásgrimur Ágústs-
son 2'/2 v.
í fréttum „Skákblaðsins" af mótinu segir að það hafi verið illa teflt,
og er m.a. timaskipaninni kennt um, en fyrir fyrstu 50 leikina hafði
hver keppandi tvær og hálfa klukkustund, og eftir það varð að leika 20
leikjum á klukkustund. Því miður hef ég ekki undir höndum skákir
Engels úr þessu móti, en við Ijúkum þessu spjalli með þvi að birta eina
skák úr mótinu.
Hvitt: Þráinn Sigurðsson
Svart: Gústaf A. Ágústsson
Slavnesk vörn.
1. d4 — d5, 2. c4 — c6, 3. Rc3 — Rf6, 4. Rf3 — dxc4, 5. a4 — Bf5,
6. Re5 — Rbd7, 7. Rxc4 — e6, 8. f3 — Bb4, 9. Db3 — a5. 10. Bf4
— Rb6. 11. e4 — Bg6, 12. Hd1 — 0-0, 13. Be2 — Rxc4, 14. Bxc4
— De7, 15. 0-0 — Rd7, 16. Ra2 — Rb6, 1 7. Be2 — f5, 18. Rxb4 —
axb4, 19. Ha1 — Hfd8. 20. a5 — Rd7, 21. Bd2 — c5, 22. dxc5 —
Rxc5, 23. Dxb4 — Hxd2, 24. Dxd2 — Rb3, 25. Dc3 — Rxal, 26.
Hxal — Dd7, 27. Hdl — Da4. 28. b4 — Bf7, 29. Dc5 — e5, 30.
De7 — Be8, 31. Bc4 — Kh8, 32. Df8 mát.
J. P. Priestley
Fyrsta greinin mín
Sextán ára að aldri var
ég þegar farinn að semja
greinar og bauð þær hverj-
um ritstjóra, svo fremi ég
gæti haft uppi á heimilis-
fanginu hans. Þessar
greinar voru tvenns konar.
Onnur tegundin, sem ég
undirritaði svo iskyggilega
,,J. Boynton Priestley",
var alvarleg, mjög alvar-
legs eðlis, full af orðum á
borð við „endurreisn",
„mikilvægi" og „afleið-
ingar", og bar það með
sér, að höfundur grein-
anna væri um það bil
hundrað og fimmtíu ára.
Enginn kærði sig um þess-
ar greinar. Menn vildu
ekki þiggja þær að gjöf.
Enginn ritstjóri hafði á
sinum snærum lesendahóp
nógu aldurhniginn fyrir
slikar greinar. Hin tegund-
in, það voru brandarar,
grínþættir og gamanmál
yfirleitt og samdar eftir
hinum harðákveðnu hug-
myndum um fyndni, sem
birtast i skólablöðum.
Skopblað nokkurt í
London tók eina þeirra til
birtingar, lét prenta hana
og greiddi mér fyrir. Ég var
kominn fram á sjónarsvið-
ið. (Faðir minn, sem aldrei
var fjarri við slík tækifæri,
gaf mér einn fimmkróna-
vindilinn sinn. Ég hafði þá
gert leynilegar tilraunir
með þá um nokkurra mán-
aða skeið og ég býst við
því, að hann hafi grunað
það). Blaðið með grein
minni kom nú í heiminn.
Ég var á ferð í sporvagni i
leið frá Duckworth Lane til
Godwin Street í Bradford.
Ég kom auga á miðaldra
konu, sem var að opna ein-
mitt þetta blað, en vissi þó
sizt, eins og ég sagði þegar
við sjálfan mig, að einn úr
hópi þeirra stórsnjöllu höf-
unda, sem i það rituðu, var
staddur i aðeins tveggja
metra fjarlægð og varla
það. Hún fletti blaðinu og
ég fylgdist með. Hún kom
að síðunni. Hún hikaði við.
Hún nam staðar. Hún hóf
að lesa greinina mina. Ó
— en sú hamingja! Min,
að visu — ekki hennar. Og
mér hélzt ekki lengi á
henni heldur, varla nerna
andartak. Þá færðist yfir
andlit konunnar svipur,
sem ég hef ótal sinnum
séð upp frá því, en hef nú
lengi reynt að leiða hjá
mér. Það var hinn dæmi-
gerði svipur lesandans,
áheyrandans, viðskiptavin-
arins. Hvernig get ég lýst
þessum undarlega svip? í
honum birtist einhvers
konar sakleysi (og ef svo
væri ekki hugsa ég, að ég
væri löngu hættur að
skrifa), en dálítið leiðin-
lega blandið gætni, og
jafnvel tortryggni meira að
segja. Spurt er efablöndn-
um huga: „Hvað er nú
þetta?" Og stolt og bros
andi skáldið og skaparinn
steypist niður í afgrunn ef-
ans. Allar götur upp frá
þessari sporvagnsferð hef
ég aldrei komið svo auga á
lesandann, áheyrandann
eða viðskiptavininn, að ég
reyndi ekki þegar í stað að
klifrast upp á hamarinn,
þann, sem gnæfir yfir hina
svörtu tjörn efans. Ekki
hefur mér fyrr tekizt þetta,
en glampar á blálitan væng
— og fugl gleðinnar er
floginn.