Lesbók Morgunblaðsins - 22.02.1976, Page 15

GUNflRlkílfl. MEЄG
Æ HVAÐAMNDRÆ&/,
'^N/ÐUR LMIÞJAN...
GUNtlRIKUR.
W !“,
! JMVIPV.
TJL AFRIKU,
ÞAf) VAR NÍL
S^AKARA >
LARSTU APKAL14
'ASTRÍKUR? y
STBINRIKujpy
KOMÞUHIHCm
JÆJl.BEST AÞVERA
RURTEJSE/NSO& y
G&TR/KUR, AFSÁfcfí
B&ERAV
KOMA /
der hegg og apal stend
i syreblad
og blömer slik ei dulgrön
várnott nær
ved fjorden? Vera saman,
planta bær
og sá ein innvigd áker
rad for rad
meö urter bak ein steingai u
som dei la
kring helga lundar,
dei som fyre fer?
Dei er í riket sitt
og sár ei jord.
Og várnotti er ljos av
draum og gror
Dei legg kje merke til
at ein kjem stilt
i snjoskardet og stig
pá vatnet no.
Men dá dei natta, ság dei
mánen vod
i gullserk ute der,
sá unders milt.
Hér hefur ekki verið rætt
um einn þáttinn í bókmennta-
starfi Hauges, en ekki þann
ómerkasta. Þýðingar hans 1 bók
sem gefin var út á sextugsafmæli
Hauges af Norska stúdentafé-
laginu, með ótal tilvitnunum i
sjálfs hans ljóð, eru þýðingar
hans á kvæðum eftir W. B. Yeats,
William Blake og Bertolt
Brecht. En þær gefa aðeins litla
hugmynd um lesningu hans.
Olav H. Hauge var boðinn
hingað af Norræna húsinu til að
lesa upp. í fylgd með honum var
kona hans, Bodil Cappelen. Þau
heimsóttu okkur hjónin tvisvar
suður í Hafnarfjörð, eftir að upp-
lestrinum var lokið. Ég undraðist
hve víðlesinn hann var i þýzkum,
enskum, amerískum og frönskum
bókmenntum, auk Norðurlanda
bókmennta: norskra, danskra,
sænskra, finnskra og færeyskra.
Og dagana sem þau hjónin voru
hér, sá hann sig aldrei úr færi að
kynnast þeim íslensku eftir
föngum, fékk sér m.a. bók-
menntasögu Stefáns Einarssonar,
amerísku útgáfuna.
Það var ekkert tilgangslaust
tómstundagutl, þegar hann hóf að
læra frönsku á Hjeltnes í Ulvik,
þegar fundum okkar bar fyrst
saman, hefur líklega verið byrjað-
ur nokkru áður. Baudelaire,
Mallarme, Verlaine, Rimbaud
urðu þá þegar sálufélagar hans.
Hölderlin og Rilke hafa ef til vill
orðið það nokkurn veginn sam-
tímis, Brecht eflaust miklu
seinna. William Blake, William
Butler Yaats, Walt Whitman,
Eliot og Esra Pound urðu og engu
síður miklir málvinir hans.
„Blake er orðinn skáld hinna
ungu, hefur reyndar alltaf verið
það. Ég sé annars, að þú hefur
þýtt tvo ljóðaflokka eftir hann.
Varðst þú ekki fyrstur til að þýða
hann á íslensku?“ bætir Olav við,
heldur síðan dálítinn fyrirlestur
um hljóðfallið hjá Yeats. Dulúð
hins írska meistara hefur ekki
heldur farið fram hjá Norðmann-
inum.
„Hann sýnir hvort tveggja í
Siglingunni til Konstantínópel,
Kannastu við það kvæði?“ segir
hann og lítur á mig, brosir sínu
angurværa brosi.
„Ætli það ekki,“ segi ég og tek
fram nýlega þýðingu af kvæðinu.
Skrafdrjúgt verour, þótt eigi sé
tóm til að rekja samræður hér, en
Bodil á drjúgan þátt i að halda
þeim uppi. Olav er ekki sýnt um
það.
Hún hefur ákaflega gaman að
skoða málverkabækur, einkum
Sigurð Guðmundsson, íslenska
myndlist eftir Björn Th., Og svo
vefnaðarbók Halldóru Bjarna-
dóttur. Hún hefur lagt stund á
listvefnað og Sýnt litskuggamynd-
ir af honum i Reykjavík, meðan
henni dvaldist þar I fylgd með
manni sínum. Þau slógu tvær
flugur I einu höggi með komunni
hingað, og þó reyndar fleiri. Maj-
Britt forstjóri Norræna hússins
fór til dæmis með þeim austur í
Skálholt og voru þau mjög hrifin
af þeirri ferð.
Ég hygg, að ómetanlegt hafi
verið fyrir Olav að njóta sam-
fylgdar hennar i þessari Islands-
ferð — og líka á langferð lífsins.
Við höfum orðið þess vör, að hún
hefur hjálpað honum í smáu og
stóru: að halda uppi samræðum,
sjá um að hann færi í hlý föt á
ferðalögum, að timinn hlypi ekki
frá þeim, þegar þau yrðu að ná í
strætisvagn, svo að þau gætu kom-
jzt til griðastaðar á réttum tíma.
Við buðumst til að fylgja þeim á
áfangastað, þar sem strætisvagn-
inn stanzar. „Þetta er nú heldur
fátæklegt hús “ segi ég, þegar við
komum út fyrir dyrnar, „borið
saman við þá sem auðugir eru.
„Ekkibúum við rikmannlegar.”
segir þá Bodil og brosir, tekur i
handlegg minn utan við hliðið,
eins og ekkert sé sjálfsagðara.
Svo leggjum við af stað frá hús-
inu. „Hvernig er að vera gift
skáldi?“ spyr ég, þegar við göng-
um öll saman ofan að Alfafelli.
Það er eitthvað svo undur auðvelt
að tala við þessa konu.
„Það fer nú eftir því, hvernig
skáldið er,“ segir hún og hlær.
„Þetta er nú annað skáldið, sem
ég hef verið gift. Og reynsla mín
er góð af honum. Fyrri maðurinn
minn tók Bakkus fram yfir mig.
Það endaði með því, að við skild-
um samvistir. Og við hefðum átt
að skilja miklu fyrr.“
Lækjargatan er á enda, við
beygjum inn á Strandgötuna hjá
kirkjunni, göngum síðan suður á
móts við Álfafell og bíðum þar
ofurlitla stund. Svo kemur vagn-
inn sunnan úr Hvaleyrarholti,
hægir á sér og nemur staðar.
Hjónin frá Harðangri fara inn í
hann.
Klukkan er orðin hálfellefu.
Norðmennirnir ætla að fljúga til
Óslóar snemma næsta morgun og
aka þaðan með Björgvinjarbraut-
inni, til Voss, og þaðan með bíl til
Ulvíkur. Ferðin tekur aðeins
röskan dag.
Strætisvagninn þokast af stað.
Við veifum í kveðjuskyni til
þeirra og þau til okkar, uns hrað-
skreytt farartækið hverfur út í
nóttina.
Þóroddur Guðmundsson.
mikvr
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni
... BUA/KA. G EINS 06 IfÉRA
ER NUSTADDUR- MED her-
PE/LD / MASS/LM SEM ER
'A LE/D T/L AFRÍKUTJLAO .
. HJ'ALPA SESAR/■ ^
E/\Ð V/U SVO VEL T/LADEGAR ^
UÓ66VA UT GrATASPJ'ÓLD YF/RAL/A
NYJA SJALFBOÐALIÐA, SEM6EN6/Þ
HAFA / ROMVERSKA HEft/NN. ÉO'A
AÐ HAMRA USTANN'/ TOIFE/NTÖK-s
UM. JÆJA,HVAD VARNAFN/DÁjK\"(

GUNNR/KUR ER \ AD GANóA ! ROM-
LA6ÐURAFSTAÐ) VERSKA HER/NNJ
T/L AFR/KU. E/NA { ALDRE/Í 06 ÞDt
LE/Ð/N T/LAÐ \EFÞtíHELPUR.
F/NNA HANN BR AD SMÁFRWUR
Ai) GAN6A SJ'ALF-Á^eNIU/ ÞAÐ!
/r í römverskaL C pfmr~r—
HER/NN. 'AJ
SR'ÖMMU
/PAR...
Æ, Æ. Æ! HVAÐ ERU ÞE/R
MÉR ÞESS-