Lesbók Morgunblaðsins - 22.05.1976, Blaðsíða 16

Tignarmerkin
Framhald af hls. 2
á livoiTÍ slundu. «k þar að auki
Ilann sleppti kranipakenndu
takinu o>> breiður ok rólegur
vasnaði hann eftir gan>>inuni
inn í búningsherberKÍð. Rödd
konu hans skall titrandi í
hnakkagrófinni: Krt það þú
Yilhelm?
— Já, Kmmý.
— (íóða nótt, Vilhelm.
— (íóða nótt, Knimy!
Dönsk svipa
blakti
listilega
Franiuald af bls. 1
vildi ekki flytja sendimann land-
fógeta yfir Skerjafjörð". (Jón
Jónsson Aðils: Islandssaga.
Reykjavík 1915, bls. 283.)
,,l>annig er alræmd orðin sagan
af Hólmfasti (iuðmundssyni, hjá-
leigumanni á Brunnaslöðum, sem
gerði sig sekan i þvi ódæði að
selja i Keflavík 3 liingur, 10 ýsur
og 2 sundmagabönd árið 1098, i
stað þess að láta llafnarfjarðar-
verslun sitja fyrir kaupunum.
Var ha/in hýddur við staur í ná-
vist Mt'illers amtmanns fyrir þetta
tiltæki . . .“. (Jón Jónsson Aðils:
Kinokunarver/lun llana á lslandi,
bls. 139.)
„Það kom uppúr kafinu að Ás-
björn þessi Jóakimsson hafði
neitað að róa sendimann land-
fógetans yfir Skerjafjörð. Hólm-
fastur (íuðmundsson var da*mdur
til húðláts fvrir að hafa selt fjóra
fiska fyrir sna-risspotla í Iiafnar-
firði, í stað þess að leggja fiska
þessa inn hjá Keflavíkurkaup-
manni . . .“. (Islandsklukkan,
bls. 54—55.)
VI.
,,1 þriðja lagi, að hann hafi svo
óvirðulega talað um sakramentið
Kristi hlessuðu kvöldmáltiðar að
sér smakkaði betur lýs og þeirra
hlóð heldur en herging lirauðs og
vins i sakramentinu." ... að
hértiður aumur. mann llalldór
Finnbogason, skuli sem opinber
guðlastari og helgidómsins for-
smánari á lífinu straffast . . .“.
(Alþingishækur Islands, VIII.
bindi, hls. 58, 59 og 60, ár 1685.)
„— annar, Ilalldór Finnboga-
son af Mýrum, hafði neitað að
taka sakramentin og verið áka-rð-
GALLVASKI i
íútlendingahersveitinni
/ MIKIÐ VfíR! \
JÆJA, H'ÓFUM OKm
Þ'A fíF STAÐ! BKKI
v EF-T/R NEIfílUAÐy
BÍM' <<
ÞER EROHÆTTfíffHÆTTfíS
AÐ HLÆJfí 'fí KVEÐJUSTMPl
6APUS. ÞÚKEMURMEÐ yf
-^06 KOKKURINN !
'fivað 683&i
^uTiðra’bif-
Yjnföitgimx}
'þér ]&a6 fiiti-
fjvevntímnmi. f
( ÞE!R... ÞE/R BARU ALLA ÚRJÓT-
> POKANA, ÞESSIR. VöÐAMEfí/fíJ.OO
SVO, HLUPU ÞEJR SVÓHARTABE&
EÉJCK HLfíUPAST/AJG-. ÞA STOFNUeu
HVEK OSKOPJN
KOMU FYRJR ?
BIÐIÐfí VE/NS ! EKK! FfíRfí
SVONfí LAN6T 'fí UNOAN
MER ! ÞETTfí ER BROT J
ÖLLUM REOLUMJ^K
flLM>BJARGA
. é'pí M iNU/
LATTÚ HUGCfíS.
GfiPUS. V/ÐHÓF-
UM EKK> LENGRI
LFUN'
lUfíEf
V
ÞAP UOURFRAM
'A DAGINN...
EG HLfiKKA T/L A£>
GAPUS GRENJAT/KUS
KOJH hejmmeþkAlf
ANA. HANNÆTJ/
ABGETA BfíRip
Þ'A 1 BUFF!
HERMENN / 1. SKÚFFU OG
3. SKJALASKAP HÆGRA ME6'
/N V/B V/NSTRF /2.HÆD,M1Ð-
DYRUM. DYRAS'IMI 123C, PÓST-
HÓLF C7UJ VERID V/pBÚNJR
AOFARA T/L MASS/J/U! I//U
SJ6LUMT/L AFRÍKU!
SESAR ÞARF.NASTOSSA
2G802VAR / KROS^M
T’
NÚ7REGLUM?
'A AÐ BERA
riKi famli II.f \r\akur. Kr\kjatfk
Kramkt slj llaraldur StcinsMHi
Kilsf júrat Mallhias Johanucsscu
Sit rmir (iiimiarsson
Kilslj.fllr. lilsli Simtrflsson
\unltsiuj4ar: \rm (.arðar Krislinsson
Kilsljóru: \ðalslra’li íi Sími IUI0U
ur sem opinber guðlastari og
helgidómsins forsntánari;". (is-
landsklukkan, bls. 59—60.)
VII.
„Lod hand saa före mig hort fra
alle tnine sanclemænd hen til
Bessested, der blef ieg uskyldig
indsat udi et mörk hul, og sad der
i 18 uger. Saae ieg dagslys paa
mine hænder iekum tvende
gange, da ieg giek til kirken,
havde dog over mit ansigt et
decke (opr. en grime) som dertil
blef giort." (Arne Magnussons
privafe hrevveksling, bls. 213. Ur
bréfi .Jóns Hreggviðssonar til
Arna Magnússonar, dags. 31. júlí
1708.)
„Aldrei fékk Jón Ilreggviðsson
að líta dagsljós þessar luttugu og
fjórar vikur utan lítilsháttar
skfmu á jólum og páskum þegar
hann var færöur til kirkju til að
hevra guðs orð. Báða þessa ívlli-
daga koniu ntenn fógeta niðrí
dýflissuna til hans, drógu belg á
höfuð honunt, leystu af honum
blekkina og fvlgdu honum til
kirkju þarsem hann var settur á
krökbekk millí tveggja fíleifdra
mannaog látinn uppbyggjast með
skjóðuna yfir höfðinu. Spottinn
var þó ekki dreginn fastar að
hálsi hans en svo að hann grilti
með lagi hönd sér sent hann sat
þar í guðs húsi. Og annað sá hann
ekki þann vetur.“ (Islandsklukk-
an, bls. 60—61.)
Að lokum skal benl á, að i
þessum kafla Islandsklukkunnar
lætur Halldór Laxness Jón Ilregg-
viðsson segja: „Hraunamenn liafa
ævínlega verið bölvaðir óbóta-
rnenn." Vera má, aó hér gæti
óbeinna áhrifa frá vísu séra Hall-
grims Péturssonar:
Uti stend ég ekki glaður,
illum hlaðinn kaununum.
Þraut er að vera þurfamaður
þrælanna í Hraununum.
Allar tilvitnanir í Islandsklukk-
una eru i 1. útgáfu, Reykjavik
1943.