Lesbók Morgunblaðsins - 05.06.1976, Blaðsíða 12

Fðf a rn i r
ferðamanna-
staðir
Brezkir feröafrömuðir segja
hvernig þeir kysu helzt að
eyða sumarleyfum sínum,
og eru greinilega fröhverfir
störborgum og pölma
vöxnum baðströndum
Bodrum á strönd Grikklands.
EINU sinni hafði ég átta daga
dvöl í báti á Midiskurðinum í
Frakklandi. Konan mín og börnin
og nokkrir góðvinir okkar voru
líka moð í þeirri för. Þotta or
ánægjulogasta utanlandsferð som
ég hef farið. Þctta var í júníbyrj-
un. Veðrið var dýrlogt. Gular íris-
ar stóðu í blóma. Næturgalar
sungu nótt som nýtan dag.
Við sigldum bátnum um skurð-
inn og glímdum við gáttahliðin,
en að öðru leyti gerðum við ekki
nokkurn skapaðan hlut og veittist
það okkur furðu auðvelt. Þau
gömlu sannindi eiga vist ekki upp
á pallborðið hjá mönnum núna, að
þar, sem ekkert helsi er þar er
heldur ekkert frelsi. Nú höfðum
við nokkrar kvaðir þarna á skurð-
inum: honum voru sjálfum þröng
takmörk sett, við gátum ekki siglt
hvert, sem við vildum og hvenær
sem við vildum; urðum t.d. að
sæta lagi, þegar gáttahliðin voru
opnuð en bíða annars og urðum
einnig að hoita því að spæna okki
allt vatnið upp úr skurðinum moð
kappsiglingum. En einmitt vegna
þessara kvaða vorum við gersam-
lega áhyggjulaus. Dagarnir liðu í
friði og ró. Við sötruðum Ijúfar
veigar úr háum glösum og snædd-
um í grasinu á skurðbökkunum.
Væri ég einn á báti færi ég hins
vegar annað, og nú skal ég segja
frá því. I septemberbyrjun legði
ég land undir fót og færi beina
leið til Banff; það er við, rætur
klettafjallanna í Kanada. Þar
mundi ég leita uppi mann að
nafni Ron og stúlku, sem heitir
Charlotte og mundi ég leitast við
að sannfæra þau um það, að örlög-
in hefðu ákveðið, að við þrjú fær-
um í næstu viku upp í fjöllin þar
sem heitir Johnston's Creek, og
mundi ekki tjóa að sporna við
þeirri ákvörðun.
Við förum á hestum. Hvert okk-
ar hefur eitt.til reiðar og svo eru
tveir áburðarklárar. Himinninn
er heiðskir og fagurblár. Lerkið
og rauðgrenið eru gullinlit. Loftið
er einstaklega gott, lifgandi og
hressandi. Ég hugsa að svona hafi
loftið verið i Eden, nema hvað hér
er furuilmur í því.
Svo ríðum við af stað. Við för-
um af baki og æjum, þegar okkur
lízt. Við komum að ársprænu, fá-
um okkur sopa og böðum okkur í
henni. Svo ríðum við yfir hana á
vaði og tjöldum á bakkanum hin-
um megin. Við kveikjum eld. Sól-
in sezt. Eldurinn skiðlogar undir
stjörnubjörtum kvöldhimninum.
I kvöldmatinn fáum við silung
með reykbragði eða steik, og glóð-
arsteiktar flatkökur í morgun-
verð. Svo hitum við kaffi í sót-
svörtum pjáturkatli.
Ron og Charlotte eru engir sam-
ræðuskörungar. Við þegjum því
oft og lengi. En þær þagnir eru
sizt óþægilegar. Þær eru þvert á
móti einkar notalegar. Við og við
segir Ron: „Eigum við að leggja í
hann?“ Þá förum við á bak og
ríðum af stað. Að stundu liðinni
segir Charlotte: „Eigum við ekki
á fá okkur bita?“ Þá förum við af
baki og setjumst að snæðingi á
föllnum trjástofnum. Við hittum
aldrei ncinn mann á leið okkar,
nema ef vera skyldi skógarvörð
og það er þó fátítt. Mér líkar þetta
einfalda líf svoyfirmáta vel, að ég
freistast ekki einu sinni til þess
að opna bók. Ég er fjarri heimsins
glaumi og heimsins glaumur
fjarri mér.
En það, sem hrífur einn hrellir
kannski annan. Hér á eftir velja
sex velþekktir ferðaskriffinnar
sér þá staði, sem þeir vildu heizt
gista í sumarlefyi. Það kemur í
ljós, að þeir dreifast i allar áttir,
til Irlands og Austurríkis, Mexikó
ogGrikklands.
Nigel Buxton
Ef ég ætti kost á hálfs mánaðar
sumarleyfisdvöl erlendis á hverju
ári þætti mér mest um það vert að
\
vera algerlega frjáls og óbundinn.
Ég vildi Iosa mig úr viðjum hinn-
ar skipulögðu, almennu ferða-
mennsku og vera frjáls að því að
velja um marga ánægjulega kosti.
Ég liti þá auðvitað ekki við sigl-
ingu upp eftir Nílarfljóti, bað-
strandadvöl í Portúgal, siglingu
milli grísku eyjanna eðaskemmti-
staðaflakki í Paris. Þætti mér þó
gaman að þessu öllu. En ástæðan
til þess, að ég tæki engan þessara
kosta er sú, að þeir skemmta að-
eins sumum skilningarvitunum.
Ég er alveg ráðinn í því, hvert ég
færi. Ég mundi leita á fljöll, hátt
upp þaðan, sem ég gæti séð yfir
mörg ríki veraldar.
Ég færi til Carinthiu. Carinthia
er hérað í Austurríki suðaustan-
verðu. Ég flygi fyrst til Feneyja,
en tæki þar bíl á leigu. Helzt vildi
ég fara um vor eða haust. Þá eru
fæstir á ferð. Ég hefði þó vaðið
fyrir neðan mig og pantaði viku-
gistingu í einhverju yfirlætis-
lausu gistihúsi á bakka Iítils
vatns. Mér dettur í hug Faaker-
vatn. Þarna er allt, sem hugur
minn girnist. Gnægð hæða og
fjalla, hafsjór hvitvíns, fossniður
og stakir hljómar frá klukkuturn-
unum í kring.
I viku væri ég þarna að skoða
hug minn um það, á hvaða fjöll ég
ætti að ganga. Þá dytti mér allt í
einu i huga að fara til Italíu eða
Júgóslavíu — eða Italíu og Júgó-
slavíu. Ég æki yfir fjallaskörðin
til Italíu og settist að í hljóðlátu
gistihúsi i Fenejuum; mér koma
þrjú gistihús í hug — Accademia,
Seguro og Bucintoro. Þar dveldi
ég í nokkra daga og nyti lifsins.
Ég skryppi yfir lónið og skoðaði
Chioggia og snæddi stóran hrauk
af grænu pasta I Locanda Cipr-
iani á Torcello. Svo legði ég aftur
land undir hjól og æki upp í
hrikaleg fjöllin i Júgóslaviu. Þar
mundi ég klöngrast á fjórum fót-
um um holt og hæðir og anda að
mér unaðslegum gróðurilminum.
Til öryggis mundi ég taka með
mér í ferðina nokkrar bækur, sem
gætu leitt mig á óvæntar slóðir.
Ævisaga Maximilians keisara
leiðir hugann að hinum furðulega
kastala hans í Miramare við Tri-
este. Ævisaga Marco Polos gæti
dregið mig til Korcula og ævisaga
Títós til Vis. „Vopnin kvödd" eft-
ir Hemingway mundi fylla r.-'f
löngun til að heimsækja Capor-
etto og lika til að lyfta g!as: i
Harry’s Bar í Feneyjum, svo eitt-
hvað sé nefnt.
Önnur ágæt bók er „Feneyjar”
eftir James Morris. Þegar maður
les hana langar mann óðara i æv-
intýraleit um þröng húsasund
Feneyjaborgar, þar sem dular-
fullir hlutir bíða í hverju skoti.
Tom Pocock
Ég geri fyrst og fremst þær kröf-
ur til sumarleyfisstaðar að þar
vaxi vinviður og olífutré. Svo
væri gott, að Grikkir eða Róm-
verjar hefðu látið þar eftir sig
einhverjar minjar, þótt ekki væri
nema í sögum. Þegar ég skoða nú
hug minn veitist mér erfitt að
velja milli nokkurra grískra eyja
(einkum Ios, Ithaka og Samos) og
staðar eins á Grikklandsströnd
Tyrklands. Þar heitir Bodrum.
Bodrum er sunnan til á skagan-
um, fáeinar sjómílur frá Kos. Það
er sagt, að þá sé matur fullkom-
inn, þegar mann langi i svolítið
meira að lokinni máltíð. Mér er
nær að halda, að þetta eigi líka
við um staði. Ég vel Bodrum af
þeirri ástæðu.
Sumir gamlir menn i Bodrum
kalla bæinn enn fornu nafni sínu.
Hann hét Halicarnassus. Þar var
grafhýsið mikla, eitt af sjö undr-
um veraidar. Nú er mest af því i
British Museum. I Bodrum eru
ekki eftir nema nokkur brot. En
þau eru í mjög rómantisku um-
hverfi. Villt blóm vaxa i rústun-
um; írisar, draumsóleyjctr og gul-
ar narsissur umkringja krossfara-
kastalann fyrir ofan bæinn
Kastalinn er fullur af hrúðruðum
leirkerjum, fötum og öðrum forn-
um gripum. Þeir eru flestir komn-
ir úr rómverskri snekkju, sem lá
öldum sama.i á sjávarbotni rétt
undan bænum. Hún hafði steytt á
skeri.
Bodrum er fjörugt fiskiþorp.
Það er afskekkt, en þó er hægt að
komast þaðan með góðu móti. Það
er enginn sérstakur útnesjabrag-
ur á því, en þó er það ekki spillt af
ferðamennsku.
Niðri við höfn stendur gömul
moska. I dögun hljóma þaðan
hróp bænakallarans og vekja
gestina í Herodotgistihúsinu. Þeir
reka kollinn út um glugga og sjá
fiskibátana koma handan yfir fló-
ann. Ulfaldalest liðast hægt hjá;
dýrin bera höfuðin hátt á bognum
hálsunum og horfa fram hálflukt-
um augum. Til morgunverðar er
heitt brauð með smjörhunangi.
Dagskráin hefst með því, að
maður fer með róinni ferju til
Kera Ada; það er smáeyja
skammt undan ströndinni. Þar er
malarfjara. Maður tiplar niður
fjöruna og veður út í sjóinn; hann
er hreinn og tær og sér til botns á
margra faðma dýpi, þar sem sæ-
gróðurinn bylgjast fyrir straum-
inum. Svo laugar maður sig i nota-
iegu heitu vatni úr uppsprettu,
sem verður þar sjávarhömrunum
og rennur i sjó fram. Það er kom-
ið undir kvöld, þegar maður reik-
ar aftur inn i þorpið, framhjá
hraukum af uppþornuðum
svömpum. Ur skuggsælum dyrum
berst angan af nýju sagi. Leiðin
liggur framhjá verzlun, sem selur
ýmislegt glingur með austrænu
sniði, og sápu- og kertabuð, sem
heldur sínum hlut þótt nýtízku-
búðir spretti upp i kring. Þorpið
er náttúrúlega svolitið breytt frá
því, sem áður var, en þvi fylgja
lika ýmis þægindi. Að minnsta
kosti fær maður nú ísmola í glasið