Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1976, Síða 16

GALLVASKI!
mlf IKUr í útlendingahersveitinni
HAMER
kaflöðioapa
MíNNIýfVERft
i
Rose Kennedy
I'i amhald af bls. 5
athugasomdum um sitthvað í fari
þeirra. sem mér þótti ábóta vant.
Þeim kann aö hafa fundizt þetta
þre.vtandi stundum. en alltaf tóku
þau þessum aófinnslum vel og
fóru venjule{>a eftir leiöbeininn-
unum. Rg held líka aö þær hafi
flestar orðiö þeim aö gagni heldur
en hitt.
Veturinn 1959-60 unnum viö
af kappi aö því aö Jack vröi út
nefndur fi ai.ibjóöaiid). Mg in.r.i
sérstaklega eftii því. hve Joe. faö-
ir hans, var önnum kafinn í kosn-
ingabaráttunni. Hann haföist
löngum viö í sólskálanum heima á
Palm Beach. Þar sat hann viö
símann í sundskýlu og meö hatt á
höfði og svaladrykk viö hlið og
ræddi viö leiötoga og stuönings-
ntenn flokksins víöa um land.
Þeir feögar, Jaek og hann, rædd-
ust viö daglega ofi oft lengi í einu.
Stundum varö éfi þess vör, aö
•Jack haföi flutt slæmar fréttir. Þá
spratt Joe upp, þegar hann var
húinn aö lefifija símtóliö á, og för
aó skálma um gólf, tautandi fyrir
inunni sér formælinfiar um ein-
hvern eöa einhverja. Væru frétt-
irnar sérlefia slæmar sat hann
lengi steinþefijandi ofi horföi
þunfihúinn fram fyrir sifi. Svo tók
hann aftur upp símann og hóf aö
hrinfija út um hviiipinn og hvapp-
inn
.íacK var svo útnefmlur fram-
hjóöandi Demókrataflokksins
þefiar til kom og var þá framund-
an baráttan viö framhjóöanda
Repúblikanaflokksins, Richard
M. Nixon. Hér eru nokkrar dag-
hókarglefsur frá því sumariö og
haustiö 1960:
„Jaek er heima núna. Viö fór-
um yfir til hans í gærkvöldi,
Ethel, Joan, Jaekie og ég. Jack
hámaöi í sig humar og maís. Aö
sögn Jordons læknis er þaö versti
matur, sem Jaek getur lagt sér til
munns.
1 einu morgunhlaóinu vargrein
um hiö fráhæra skipulag
Kenned.vættarinnar, dugnaó
hennar og árangurinn, sem hiin
næói alltaf. Þaó er engin furöa,
þótt okkur hafi gengiö vel. Viö
erum einfaldlega svo mórg og
vinnum alltaf öll saman. En þött
viö höfum öll lagt nokkuö af
mörkum, þá hefur Joe þó áreióan-
lega valdið mestu um það, aö Jaek
er kominn svo langt, sem raun her
vitni. Eg efast um, að Joe veröi
nokkurn tíma þakkaö sitt framlag
sem skyldi Hann hefur verið
óþreytandi í baráttunni alla tið og'
beitt öllum kröftum sínum til
þess, aö sonur sinn vrði forseti
Bandaríkjanna. Fari svo, veröur
þaö Joe aö þakka flestum öörum
fremur.
8. okt. 1960 í Jacksonville í Flór-
ída.
„Ég horfði á viðureign Jacks og
Nixons i sjónvarpinu í gærkvöldi.
Ég baö fyrir Jack allan tímann.
Ég var reyndar búin að biðja fyrir
honum allan daginn. Jack var
öruggari i framkomu en Nixon og
leit hetur út. Hann hafði alltaf
frumkvæöiö í kappræóunum og
sýndi nokkrum sinnum frábæra
ræðumennsku. Manni datt jafn-
vel Lineoln í hug stundum.. .
Eg hef orðió þess vör, aö mönn-
um finnst Jack tala fullhratt. Mér
finnst þetta líka og hef sagt
honum af þvi. Aheyrendur veröa
hæöi að venjast Bostonarfram-
huröinum hans og lika raddbrigð-
unum. Hann þarf bara að hægja
mál sitt lítiö eitt.“
Jack var kjörinn forseti í
nóvember 1960. Hann tók viö
embætti 20. janúar. Daginn áöur
hafði geisað einhver hinn mesti
hríðarhylur í manna minnum. Um
morguninn 20. janúar var storm-
inn tekið að lægja. En hann hafði
látið eftir sig þykka snjóbreiöu
um alla borg og það var enn kalt
og hráslagalegt. Við bjuggum
skamman spöl, frá kaþólskri
kirkju. Eg ákvaö því aö ganga til
messu þennan morgun. Ég bjó
mig vel, svo vel, aö ég leit út eins
og gangandi fatapinkill. Þegar ég
kom aö kirkjunni úði þar og grúði
af lögregluþjónum fyrir utan en
auk þeirra voru fjölmargir
óeinkennisklæddir menn og datt
mér leyniþjónustan strax í hug.
Það rann upp fyrir mér, að Jack
mundi hafa fariö til messu. Ég fór
inn og settist þar, sem lítiö bar á.
Nokkru síöar kom Jack inn og
settist framarlega. Ég lét lítið á
mér bera. Ég leitaði hann ekki
heldur uppi eftir messu. Ég vissi,
að ljósmyndarar yrðu viðstaddi/
og kærði mig ekki um að verða
Jack til skammar. Ég taldi mig
ekki hæfa til ljósmyndunar í dúð-
unum. Ég fór því að hugsa til
heimferðar. Ég hafði margt að
gera og nú dqtt mér i hug, að ég
gæti sparað nokkurn tíma ef ég
fengi bílferð heim. Ég gekk því að
einum leyniþjónustumanninum,
kvaðst vera móðir forsetans og
spurði hann, hvort hann gæti
komið því í kring, að einhver æki
mér heim, þar sem ég þyrfti að
flýta mér. Ilann kinkaði kolli og
ég beið smástund, en enginn híll
kom. Mér varð brátt ljóst, að
maöurinn hafði annaðhvort talið
mig svikara eða þá álitiö mig
ruglaða í ríminu. Ég var nú ekki
heldur búin líkt þvi, sem heföi
mátt vænta af móður Bandaríkja-
forseta! Það varð úr, að ég labbaði
heim. Það var svo sem engin
raun. Ég var ýmsum veðrum vön.
Á Nýja Englandi er ekki alltaf sól
og bliða.
Jack hélt afhuröagóða ræðu, er
hann tók við embættinu. Mér
fannst mikið til unt hana. Einhver
þóttist sjá tár blika í augum Joe,
Þegar Jack lauk ræðu sinni. Sjálf
hafði ég veriö frá mér numin. Ég
hafði hugsað um það, hve stór-
kostlegt tækifæri Jack gæfist til
þess að móta líf þjóðar sinnar og
hafa áhrif um heim allan.
Um kvöldið var mikill dansleik-
ur í tilefni af embættistökunni.
Jackie var glæsileg að sjá og Jaek
leit betur út en nokkurn tíma
áður. Hann hafði alltaf veriö hor-
aður áður fyrr, en í kosningabar-
áttunni hafði liann þreknazt,
þvert á móti því, sem vanalegt er.
Mér varð hugsað til þess, að ég
hafói sífelldar áhyggjur af honum
í æsku. Ekki hafði mig grunað að
hann mundi komast til heilsu í
kosningabaráttu! En hann var
hraustlegri þá, en hann haföi
nokkurn tínia verið fyrr. Það leit
helzt út fyrir það, að hann þrifist
bezt í harðri keppni og mikilli
streitu. Mér hafði stundum áður
fundist, að hann heföi svolítinn
svip af Abraham Lincoln. Þann
svip hafði hann ekki lengur, en
hann hafði hlotið annað f staðinn,
sem ég kunni betur að meta og
það var heilsan. Loksins var hann
kominn til fullrar heilsu.