Lesbók Morgunblaðsins - 25.07.1976, Side 16

Framhald af bls. 13
„Þjóðfélagshættir í Kenya eru
okkur Norðurálfubúum framandi
á mörgum sviðum," segir hún.
„Sem dæmi mætti nefna að önnur
aðstoðarkonan á læknastofunni
er þriðja eiginkona mannsins
síns. Hann er 38 ára, vinnur við
heilsugæzlustörf á vegum stjórn-
arinnar og á 9 konur og 31 barn.
Þegar hann kemur í heimsókn til
fjölskyldunnar í Bungoma, eyðir
hann mestum tfma sfnum á krán-
um en f aftursætinu í bflnum
hans sitja að jafnaði 3—4 ungar
stúlkur.
Ég var
barinn
Framhald af bis. 14
ast í náttúrunni í óumræðilegum
hljómi, það var kraftbirtíngar-
hljómur guðdómsins. Hann veit
ekki fyr til en hann er sjálfur
orðinn titrandi rödd í almáttugum
dýrðarhljómi “. (L.h., bls. 17 —
18.)
XIII.
„Strax og ég komst á legg, var ég
látinn gjöra ýmislegt, og sumt erf-
ill, svo sem að bera þvott á börum,
móti öðrum, ofan í Hestá og bera
vatn í bæinn. Það eyðilagði mig i
taugunum." (M.H.M., bls 31.)
„Það var siður að leggja meira á
hann en hann var maður til. Vet-
urinn sem hann var tíu ára var
hann látinn bera vatn í bæ og
fjós. ... Vatnssókníngarnar; eftir
tvennar fyrstu föturnar er dreing-
urinn orðinn mjög þreyttur, en
það var aðeins byrjunin. Hann
ber og ber. ... Hann biður guð að
gefa sér kraft, en guð gefur hon-
um eingan kraft“. (L.h., bls. 19 og
20.)
XIV.
„Jónína Kristjánsdóttir,.. . var að
sækja hesta út í haga öndverðan
vetur, og ég með henni. ... Eitt
var bleikur foli, ungur og fjörug-
ur. Ég gekk fast á eptir honum,
. .. en er hann sá hvernig á stóð,
tók hann mig f fang sér og bar
mig heim. . . . Ég var við rúm
mikið af vetrinum". (M.H.M., bls
36.)
„Veturinn þegar dreingurinn var
tíu ára, bar svo til einn dag, að
hann var látinn reka hesta í haga
að morgni dags. Hundurinn hljóp
aftan undir einn hestinn og iæsti
tönnum í konúngsnefið á honum,
hesturinn tók viðbragð og sló, en
dreingurinn stóð sniðhalt fyrir
aftan hann og fékk hófinn í höf-
uðið, á ennið ofan gagnaugans,
mikið högg, og rotaðist. Maður af
öðrum bæ fór fram hjá og fann
dreinginn rotaðan á svelli og hélt
hann væri dauður og bar hann
heim, ... Hann lá leingi í rúminu,
. . .“ L.h., bls. 23 —24.)
í bréfi, sem Magnús Hj.
Magnússon skrifaði föður sfnum,
Hjalta Magnússyni, 12. desember
1892 og varðveitt er i Landsbóka-
safni (Lbs. 2235, 4to), lýsir
Magnús heilsufari sínu. All náin
tengsl eru á milli þeirrar lýsingar
og sjúkdómslýsingar Ólafs Kára-
sonar í Ljósi heimsins (bls. 70).
Verða þau tengsl rakin hér á
eftir. Rétt er að geta þess, að í bók
Halldórs Laxness talar Magnína
heimasæta um „sjúkdómsauglýs-
íngu“. Vera má, að Halldór hafi
þar notfært sér orðalag úr bók
Steingrims Matthíassonar læknis:
y^JÆJA,M/K/D AD MAi9UR SÉR YKKUR. ENMÚSKUT^.
UD Þ/£> ALDB/í/5 S/VÚA BLA0///V ]//£>.//£‘/Z ER £////£/?,
BARNAHE/y/í/. HéÞ ER STApUf? SEHl HALLAST PýF/
‘-^JSSA. EO SPAL AOSUM/R YXKAR KYN///STf/ENf/J
ERT ÞU FYRJRLIÐI 3.LE0/CA/, \ J--------\
LAUMRVATN/. jþRÓTTASKÓlA )/JA, PROTTJ
OrRJöTHAUSÁDfJLP MEU ^6RN^[/UNBLESSI
K'fÍNT! ÞUEKT HANl
NU ERUM V/O BÚN/R AV JHAHN HL ÝTUR ÞÓ
LE/TA AÐ GrU/MRÍK/ í ] AO VERA E//VHVERS-
HVERJUM KOPP/ 0& KYRNUÁS TAÐAR / AFR/KU !.
.HANNERHVER&/...\J
TER/NN / NAFNi N
JULLA SES5. þUER,
K/ER-ÐUR FYR/R AE>
l'ata uí>Þ/rr
SP/LLA V/NNUFF/&/.
Vi£> ÞEMBUM RER/ /
DYFL/SSUNA > y
/HE/.' HE/ ! HRÁ/R GRÆN^<£.
BAUNA&ELG/R! E& er syo-n
KÓ'LLUt) eyþ/merkurrotta,
OAMALL í HETTUNN/ HÉR 0&
/.GET OrEF/p YHKUR /
J^Í^_OOÐ RAD!
HE/T/ MÚNTUS
r ... , KANA/SK/. ÞÚ
GO/iUS 0& ÞEKK/HYERJA) ÞEKK/R ÞA UN&AN
ÞUFU O&ÓRASSTR'A í SMFBODALiE>A,SEM,
E YÐ/ MÓRK/NN/ / ÁHE/T/R &UNNRÁK-/
/ HVA SE&/RDU.. í N,
&UNNRÍKI/R... ENDAR Á
R/KUR, E/NS o&afríka
ENSAMT ER HANNAL- '
r VEG BLANKURi /
^ ÁAJA.... HANNE/
NU EKKERT serle&a
& RANNYA y/NN!
HEYRDU, ER HANN
LA6LE&UR 06
J&RANNVAX/NN /
,/ÞA VE/TE& HYER HANN~
ER! VESAL/N&S P/LTUR/NN
HANN HVARF RÉTT EHT/R
KOMUNA, í SK/ERUHERN -
V AÐ) VWL/DSK/PÍÓS! J
/JÁ,ÞAD
ER ÞA
HANN!.

tr'L ^ I
feto/ 1 %(,.,

& 'Ér r fr!/
?I /r* w'
mikur
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni
Hjúkrun sjúkra. En þar segir svo
á bls. 252: „Sumar sjúkdómslýs-
ingar, sem læknum eru sendar,
eru einhver hin fáránlegustu
skrif, sem fyrir geta komið, og
bera þá gjarnan titilinn „Sjúk-
dómsauglýsing", til að kóróna alt
sarnan."
„Það er gengið mikið út á mér
brjóstbeinið, og segir Oddur
læknir að það sé sullur undir
brjóstinu og sé allt samgróin
meinsemd: sullurinn, lifurin,
lungun og gollurshimnan; og sé
sullurinn i þeim hættulegasta
stað sem hann geti verið. Hann
hefur ætíð sagt þegar hann hefur
séð mig: að hann hafi aldrei
vitað hvorki karlmann eða kven-
mann, sem hafi verið eins veikur
og ég, það megi fyr vera kvalir, og
hann viti ekki hvað eigi að reyna,
sig lengi þó til að gjöra tilraun
með að krjúfa mig.“ (M.H.M.,
Lbs. 2235, 4to, bls. 11—12.)
„Hún þuklaði dálitið á brjóst-
inu á honum og fann strax að
brjóstbeinið var geingið töluvert
út.
Eiginlega finn ég soleiðis til,
eins og það væri sullur undir
brjóstbeininu, sagði hann, og best
gæti ég trúað að alt væri samgróin
meinsemd, sullurinn, lifurin,
lúngun og gollurshúsið. Að
minsta kosti er sullurinn í voða-
legum stað. ... Læknirinn sagði
að hann hefði aldrei heyrt um
neinn, hvorki kvenmann né karl-
mann, sem væri eins veikur og
þessi piltur.....Mest sagði hann
að sig lángaði að gera tilraun að
kryfja piltinn.“ (L.h„ bls. 70 og
71.)
Að lokum skal bent á tengsl
milli tveggja bóka Halldórs
Laxness: Heiman eg fór og Ljós
heimsins. Halldór lauk, að eigin
sögn, við bókina Heiman eg fór
haustið 1924 (sjá formála að
Heiman eg fór, Reykjavík 1952),
eða þrettán árum áður en Ljós
heimsins kom fyrst út.
„Sumartíma einn átti ég að vera
í fjósi með öðrum strák, en var
ekki hægt að nota mig, því að ég
vildi ekki moka fjósið einsog
siðvenja var til, heldur finna upp
nýjar aðferðir með haligræum og
skjólu, og síðan varð skjólan föst
uppi í rjáfri." (Heiman eg fór,
bls. 17—18).
„Hann fann meðal annars upp
aðferð til að hala mykjuna út f
föturæfli, með aðstoð snæra sem
hann kom fyrir í loftinu; þannig
hófst mykjufatan upp í rjáfur á
fjósinu,..“ (L.h„ bls. 30).