Lesbók Morgunblaðsins - 22.08.1976, Blaðsíða 10

Sanan: Sérðu oftir einhvorju?
Hefurðu niisst af tækifærum, sem
hafa horizt |)ér upi) í hendurnar?
Bardot: Hundruða. IJú veizt
ekki hvað éu hefði þráð að láta
l'icasso fjera andlitsmvnd af mér.
E.t.v. er það af því að sú mynd
hefði orðið mér varanleg. Ef> hitti
Pieasso á kvikmyndahátíðinni í
Cannes. þeftar éft var 18 ára ftöm-
ul. Þá var éft óþekkt — éf> var
ekkert. Hvað um það, hann bauð
mér heim til sín. Hann var dásam-
leftur. Hann saftði mér marftt. En
éf> hitti hann aldrei aftur.
Saftan: Það var leiðinlejtt.
Bardot: Það er þessi hindrun,
sem við vorum að tala um . . . Allt
er óekta. Maðurinn, sem ætlar að
hitta mift, seftir við sjálfan sijt:
„Nú er éft að fara að hitta sjálfa
Bardot" oft fer að verða taufta-
óslyrkur, skjálfandi af hræðslu.
Oft éft sefti við sjálfa mift: „Þessi
maður ætlar að hitta Briftitte
Bardot, konuna. sem éf> þekki
ekki“, oft á samri stundu verð éft
lika óeðlileft. ()f> svo eru það þess-
ir blaðamenn. Ef éft fer út að
skemmta mér með einhverjum
hafa þeir ekki huftmynd um að éjt
er elt allan tímann ojt næsta daft
eru blöðin uppfull af siiftum:
„Nýjasti elskhufti BB", eða
„Nýjasti kærasti J5B". Það er
hryllilefít.
Saftan: Ertu svona innstillt inn
á veröldina?
Bardot: Éf> held að |)ú sért
meira innstillt inn á hana en éft,
er það ekki?
Saftan: Þú la>tur þift dreyma.
Nei, éft elska að fara oft skemmta
mér á kvöldin. Éft er nátthrafn.
Þú ert ekkert hrifin af næturlif-
inu, er það?
Bardot: Éft verð ómöftuleft, ef
éft þarf að fara út á hverju kvöldi.
Oft éft hefi fyrirlitninftu á
drykkjuskap.
Saftan: Stundum er nú ftaman
af því.
Bardot: Mér líkar það ekki. Éft
er mikið fyrir að vera heima, skil-
urðu. Mér finnst ftaman að fá
nokkra kunninftja heim til min i
ró oft næði.
Saftan: Samt sem áður hlærðu
nú oft skemmtir þér konunftlejta,
þeftar þú ferð á næturklúbba eins
oft Castel eða New Jimmy i París.
Bardot: Nei. Mér finnst mest
ítaman á daftinn, i sólskininu. Á
næturnar sóar maður tíma sínum.
Sagan: Seftjum svo að þú farir á
næturklúbb, þú ert i ftóðu skapi
oft þér líður vel, þú ert í nýjum
kjól.. .
Bardot: Það er viss léttir í
þessu. Einu sinni á þriftftja
mánaða fresti verð éft að fara út
oft dansa, skemmta mér oft ...
e.t.v. að telja sjálfri mér trú um
að éft sé falleft.
Saftan: Oft hvað svo um dauð-
ann?
Bardot: Eft óttast ekki dauðann
sjálfan . . . maður missir meðvit-
und ojt fer að sofa. Það sem mér
finnst hræðileftast er að líkami
minn leysist ekki upp, þeftar éft
dey. Þá fer maður i ftröfina eftir
voðalefta lyktandi ftreftrun . . .
Saftan: Oft þetta með að rækta
faftran ftróður á leiði manns er
ekki beint það sem huftur þinn
stendur til.
Bardot: Hreint ekki.
Sagan: Hvaða áhrif hefur það á
þifí, þeftar |)ú færð bréf í pósti,
þar sem stendur til dæmis. „Éft
þrái þift?" Finnsl þér það
skemmtileftt, fer það i tauftarnar
á þér, dreftur það þift niður eða
finnst þér þaö spennandi?
Bardot: Enftin. alls enftin. Þessi
bréf fara ofan ftarðs og neðan hjá
mér. Ég lít á þau og hendi þeim.
Sagan: Fólk álítur okkur venju-
legast eins og hluti. Það fer á
tauftarnar.
Bardot: Eina varanlega álitið
eða dómurinn kemur frá fólki.
sem þekkir mann.
Sagan: Hefurðu kynnst mörgu
vitlausu fólki ftegnum lífið?
Bardot: Vitlausu fólki? Að
sjálfri mér undanskilinni . . .
Sagan: Nei. ég meina fölk, sem
skrifar okkur bréf.
Bardot: Ég hafði, einu sinni
einkaritara, sem var gift sjöliðs-
foringja á eftirlaunum. Hún sagði
mér, að það að lesa bréfin til min
hefði kennt henni meira en að
vera í 20 til 30 ára hjónabandi.
Það kennir margra grasa í þess-
um bréfum tii mín.
Sagan: Segðu mér eitt, hvílir
allt þitt líf á þeim manni, sem þú
ert með?
Bardot: Hann er hiuti af því.
Ilann tryggir það.
Sagan: Ertu vinamörg?
Bardot: Nei, ég á marga kunn-
íngja en fáa vini. Ég þarf ekki að
spila mig annað en ég er við þá.
Ég hefi átt sömu vinina i 20 ár.
Sagan: Vilt þú ráða meðal vina
þinna?
Bardot: Nei, ég vil að þeir séu
frjálsir gerða sinna. Auðvitað er
ég særð ef þeir slíta sambandinu
við mig eða viröist vera sama um
mig. Þegar ég er frek við vinina
stafar það frekar af hræðslu en
einmanakennd. Nú æ-tla ég að
leggja eina spurningu f.vrir þig.
Sagan: Cjiirðu svo vel.
Bardot: Trevstir þú konum?
Sagan: Auðvitað.
Bardot: Alveg eins og þú treystir
miinnum. sem eru vinir þínir?
Sagan: Það er ekki alveg ná-
kvæmlega það sama. En ég verð
að viðurkenna að það eru fáar
konur, sent ég Ireysti.
Bardot: En þegar l>ú ert hjálpar
þurfi, hringirðu l>á frekar i mann
en konu?
Sagan: Það fer eftir því hvers
eðlis vandamálið er.
Bardot: Ég hringi í konu.
Sagan: Ég skal segja þér dálitið.
Mér leiðist símtöi. Ég fer heldur
að sofa. En hvað gerir þú? Ferðu
og hringir?
Bardot: Nei, mér leiðast lika
simtöl. Auðvitaö kemur það fyrir
ef eitthvað hvílir þungt á mér og
ég þarf að létta á áhyggjunum að
þá hringi ég. En það koma augna-
blik sem mann langar til að öllu
sé lokið. En það gefur auga leið,
að maður deyr ekki — því ef ég
hefði dáið ætti ég að hafa dáið
fimmtíu sinnum, miðað við allar
þær stundir, sem mér hefur liðið
eins og ég gæti ekki risið upp til
næsta dags eða jafnvel ekki til
næstu klukkustundar, þegar eg
hefi hatað sjálfa mig. . . . Þá getur
enginn skilið mann né hjálpað
manni. Þá loka ég gluggahler-
unum og bíð eftir því að tíminn
liði.
Sagan: Éykst þessi einmana-
kennd eða þunglyndistilfinning
með árunum eða minnkar hún?
Bardot: Hún eykst. En nú viður-
kenni ég að hún aukist, þar sem
hér áður fyrri neitaði að játa aö
hún ykist.
Sagan: Hvaða aðferðir hefurðu
til að létta sjálfri þér upp, þegar
þú ert öhamingjusöm?
Bardot: Heilmargar. Ég segi
meðal annars við sjálfa mig, að
það sé fullt af fólki i heiminum
sem vinni allt líf fyrir peningum,
til þess að eyða þeim jafnöðum.
Munurinn á mér og þessu fólki er
sá, að ég er búin að vinna — ég á
peninga. Ég átti peninga þegar á
unga aldri og ég nýt þess ekki.
Þegar ég ferðast hefi ég ekki mín-
útu frið, blaöamenn og ljósmynd-
arar eru á hælunum á mér alls
staðar. Og ferðalög mín eru ekki
ferðalög, þau eru upplognar sög-
ur, sem fólk býr til um mig i hinu
og þessu landinu. Og svo er það
annað — það að ganga um og
horfa í búðarglugga og velja mér
kjól eftir eigin vild. Finnst þér
það ekki vera ein af dásemdum
þessa lífs? Ég get ekki veitt mér
þá dásemd. Ef ég fer inn i búð eru
20 manns komnir að stara á mig.
Útkoman verður sú. að ég skoða
tímarit og blöð heima og sendi
einkaritarann minn að kaupa það
sem mig langar í. Veiztu hvað mér
finnst lang mest gaman af öllu?
E.t.v. hljömar það heimskulega,
en það er að fara í Galeries Lafay-
ette óþekkt og labba um og virða
fyrir mér það setn fæst þar. Eða
sitja í rólegheitum í útikaffihúsi.
Sagan: En hvað með það, ef þú
létir nú lönd og leið þetta fölk
sem stanzar og starir á þig?
Bardot: Það er útilokaö. A viss-
an hátt er mér alveg sama. En það
kemur ekki í veg fyrir, að það
safnast i kringum mig og kannski
hefi ég vissa ánægju af að láta
spilla mér á þennan hátt. Og þeg-
ar fólk stendur svona og starir á
mig er ég ekki lengur frjáls. Þá
hætti ég að vera ég sjálf. Fyrir
nokkrum dögum æ-tlaði ég að
hitta vin á járnbrautarstööinni
við St. Kaphael klukkan 10 áð
kvöldi. Ég kom til járnbrautar-
stöðvarinnar og lagði bílnum í
horni fyrir utan járnbrautarstöð-
ina. Það var ekki sála þarna. Eg
beið í bílnum með alla glugga
lokaða. Eftir fimm mínútur voru
fimm snápar búnir að uppgötva
mig. Þeir settust hreinlega á bíl-
inn. „Þetta er Bardot, þetta er
Bardot. Komum og sjáum hvernig
hún er“. Og önnur álíka vitleysa.
Ég gat ekkert gert. Ég sat þarna
eins og iömuð, sveitt á höndunum
og horfði niður fyrir mig. Að lok-
um gáfust þeir upp og fóru. Þá
kom ferðamannahópur. Kona i
hópnum sá mig og hrópaði um
leið og hún kom i áttina til mín:
„Eiginhandaráritun, eiginhandar-
áritun." Jú, hún var ákveðin i að
ná sér i eiginhandaráritun mína,
þessi kona. Og þegar vinur minn
loksins kom var ég alveg búin að
vera. Hvað get ég gert? Kannski
ég ætti bara að vera heima í sápu-
kúlunni minni, eins og einn vina
minna orðaði það.
Milljónir manns hafa lesið bæk-
urnar þinar en milljónir manns
mundu ekki þekkja þig úti á götu.
Mér kemur þetta þannig fyrir
sjónir, að þetta sé það sem ég
verði að greiða fyrir að hafa farið
út í kvikmyndaheitninn — ntér
finnst hann ekki hafa rétt til að
láta mig greiða þetta svona dýru
verði. Þegar manni leiðist eða
þegar mann langar til að vera
einan með sínar hugsanir þá geta
allar konur — að undanskildri
mér og Marilyn Monroe — sagt
við sjálfa sig: „Nú ætla ég aö fara
út að ganga, ég ætla að líta í þrjá
búðarglugga. Ég ætla að fá mér
drykk í kaffihúsi og síðan fara
heim. Þá lagast þetta allt". Þetta
get ég ekki — ég get ekkert gert.
Sagan: Og hvað með landið okk-
ar?
Bardot: Ég elska landið mitt, ég
elska dýr. Eg elska að fá að vera
ein — það er eina leiðin til aö fá
að vera með sjálfri mér án þess að
vera trufluö. Kýr biðja mig ekki
um eiginhandaráritun.
Sagan: Og svo. . .
Bardot: Og þannig lýkur þjóð-
sögunni unt Bardot. En ég er
Brigitte. E.t.v. verður fólk búið aö
gleyma mér innan fitnm ára, e.t.v.
ekki. Þá verð ég 46 ára. Ég held
ég veröi ekki mikið verri en ég er.
Og þá mun ég loksins geta lifað
eins og allir aðrir. Ég bíð þessa
augnabliks, mig dreymir um það.
Þá ætla ég aö gera það sem mig
langar til og enginn tekur ábyrgð
á gerðum mínum nema ég sjálf.
Þá verð ég ekki lengur fallegur
hlutur heldur ntennsk vera.
Þýðandi Valgerður Þóra.
Einar Þorsteinn Asgeirsson
arkitekt:
Kafli
í
byggingasögu
/
Islendinga
árið
1976
Á undanförnum mánuðum hefur
málefni arkitekta borð hátt í umræð-
um manna á meðal, meira en oft
áður. Fimm mál hefur þar borið haést,
þ.e. Borgarleikhúsið, íþróttamann-
virki, þingsályktunartillögu um
Teiknistofu Ríkisins, embætti húsa-
meistara ríkisins og það, sem enn er
ekki almennt kunrnjgt, stofnun nýs
hagsmunafélags arkitekta. Allt eru
þetta menningarpólitísk stórmál í
byggingarsögu þjóðarinnar og þýð-
ingarmeiri en svo að gras megi vaxa á
moldum þeirra, amk. enn um sinn.
BORGARLEIKHÚS
Allt frá því að hulunni var svipt af
fullhönnuðu Borgarleikhúsi á síðast-
liðnu ári, hefur menn gmint á um
húsið sjálft og hvernig það er til
komið. Stærð hússins (það er um 60
þúsund rúmmetrareða nærtvisvar
sinnum stærra en Þjóðleikhúsið) og
um leið kostnaður við það eru gagn-
rýnd. Skortur á tengingu þess við
umhverfi sitt í Kringlubænum, bæði
hvað snertir útlit og nýtingu, er gagn-
rýndur. Leikhúsgerðin —aðalleik-
sviðið er klassískt kassasvið er
gagnrýnd. Það, að ekki var höfð
samkeppni um gerð hússins, er gagn-
rýnt. Og fleira er gagnrýnt. Einhverj-
um kann að finnast, að eins mikill
menningarviðburður og húsið verður,
þegar risið er, geti í rauninrti ekki án
svo mikillar gagnrýni verið. Annars
væri húsiðjafnvel menningarsögu-
lega siðra... Hvað um það, húsiðog
fjármögnun þess hefur verið sam-
þykkt af borgaryfirvöldum. Að sjálf-
sögðu voru notuð alislenzkar vinnu-
aðferðir við samþykktina. Menn
gættu þess að samþykkja allt saman í
grænum hvelli áðuren nokkur um-
ræða eða gagnrýni gat hafist. Siðan
er leyfilegt að þrasa endalaust um
hlutina vitandi það, að engu verður
um breytt. Það var rétt eins og eng-
um kæmi húsið við, sem þó er greitt
úr sameiginlegum sjóði borgarbúa að
langmestu leyti.
Staðreynd er engu að síður, að
framþróun leikhúsbygginga verður
eingöngu fengin með því að fá fram