Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1976, Blaðsíða 4

Ég hafði dvalist í Bandarikj-
unum í nokkra mánuði, farið
víða og fræðst um margt í þessu
víðienda og margslungna rfki.
En nú var dvöl mín á enda og
komið að ferðinni heim. Ég sat
og beið í flugstöðvarhúsinu á
Kennedyvellinum alkunna eft-
ir þvf að kaliið kæmi. Þarna var
mikili ys og þys og fjöldi fóiks
á ferðinni. Sífellt kváðu við til-
kynningar frá hinum ýmsu
flugfélögum um að véiar þeirra
væru að koma eða fara, og þá
brást það ekki á hópar farþega
stormuðu ýmist inn eða út.
Heimspekilegar hugrenningar
leiíuðu á mig, þar sem ég sat
þarna harla einmanna, og ég
fór að velta því fyrir mér, hvað
þetta allt saman væri svipað
sjálfu mannlffinu, þar sem
aldrei er nein kyrrstaða, heldur
allt á ferð og flugi ýmist inn í
veröldina eða út úr henni aftur.
Já, stöðvarhús á alþjóðlegum
flugvelli er sannarlega sem
smækkuð mynd af veröldinni
og fbúum hennar.
Én nú varð mér litið út um
glugga f áttina til vallarins. Þá
sá ég nokkuð, sem ég hafði beð-
ið eftir. Silfurgljáandi flugvél
með fslensku fánalitina málaða
á stélið rann eftir einni flug-
brautinni í áttina að stöðvar-
húsinu og stansaði skammt þar
frá. Nú hlaut biðin brátt að
verða á enda og það kom á
daginn, þvf að ekki leið á löngu,
;-nr til hrópað var upp f kall-
kerfinu að f:’rþegar til Reykja-
vfkur skyldu ganga út um
tilteknar dyr og hefja flug inn-
skamms. Ég beið ekki boðanna,
þreifaði á brottfararkortinu í
frakkavasanum og gekk að út-
ganginum. Fólk tfndist að úr
ýmsum áttum, svo að á leiðinni
eftir ganginum út var þarna
kominn álitlegur hópur karla,
kvenna og barna. Ég fór að
heyra fslensku á ný, svo að ekki
var um að villast að nokkur
hluti tilvonandi samferðafólks
• míns var af sama bergi brotinn
og ég. Það var notalegt að heyra
ástkæra, ylhýra málið aftur,
eftir þetta langan tfma, og mér
hlýnaði um hjartaræturnar.
Þetta var orðinn stærðar hóp-
ur, sem von bráðar þrammaði
út að flugvélinni, upp tröpp-
urnar og inn. Ég hraðaði mér
fram eftir ganginum, þar til ég
kom auga á laust sæti við
glugga, þvf að mér líður alltaf
betur á flugferðum, ef ég get
séð sæmilega út. Það leit svo út
uin stund sem enginn ætlaði að
setjast hjá mér, enda var vélin
ekki fullskipuð. tJm síðir kom
þó stór og sterklegur náungi,
sem auðsjáanlega hafði orðið
seinn fyrir, og skellti sér þar
niður.
Brátt var okkur ekkert að
vanbúnaði. Hreyflarnir voru
ræstir, vélin tók að renna á
rólegri ferð eitthvað út á völl-
inn og fyrirmæli kváðu við til
farþeganna um að spenna
öryggisbeltin og revkja ekki.
©
HVIT
LYGI
Smðsaga
eftir
Jön R.
Hjðlmars-
son
Nú stansaði vélin, en hreyflarn-
ir hömuðust enn meira en áður,
svo að þessi stóri skrokkur
nötraði og skalf. Andartaki sfð-
ar fór hún aftur af stað og jók
þá sífellt hraðann, þar til hún
sleppti allri snertingu við jörð
og rann skáhalt upp f blámóðu
himinsins. Flugið heim var haf-
ið og ég naut þess að sitja við
gluggann og horfa á sitthvað,
sem fyrir augu bar. Vélin leit-
aði sffellt hærra og hærra og
brátt lá heimsborgin mikla,
New York, fyrir fótum okkar.
Stórhýsin sýndust ekki svo yfir-
þyrmandi há lengur og bílarn-
ir, sem runnu eftir götum og
hraðbrautum, voru næstum
sem leikföng á að lfta. Allt var
þetta sem f svip að sjá og brátt
var það lfka að baki, þvf að við
stefndum frá landi út yfir ægi-
vfdd hafsins.
Ég hætti að stara út um
gluggann og þá fyrst tók ég
eitthvað að marki eftir mannin-
un, en hafði sest við hlið mér.
„Ertu fslenskur", spurði hann,
og ég játaði þvf. Þannig hófust
kynni okkar, sem entust vel
leiðina heim, þvf að ég hef
varla haft skemmtilegri ferða-
félaga af ókunnugum manni að
vera. „Hefurðu verið lengi fyr-
ir vestan“, spurði ég. „Nei, ekki
f þetta skiptið, því að ég fór
aðeins snöggferð f viðskiptaer-
indum. Geri það alltaf öðru
hverju“. Það kom á daginn að
sessunautur minn rak verslun-
arfyrirtæki f Reykjavík og fór
mjög oft vestur um haf, þar
sem hann átti marga viðskipta-
vini og kunningja. Sagði hann
mér ýmsar skemmtilegar sögur
af ferðum sfnum og fólki, sem
hann hafði átt samskipti við.
Við röbbuðum saman, snædd-
um saman góðan flugvélamat
af pappadiskum og drukkum
kaffi á eftir úr pappabollum.
Ekkert var lengur að sjá, nema
himin og haf, en tíminn leið
fljótt við skemmtilegar sam-
ræður og fjörlegar frásagnir
þessa hressa og glaðværa
manns. Það var hieint ótrúlegt,
hvað hann sagði mér margt á
ekki lengri tíma en þetta flug
þó tekur nú orðið.
Ég hef nú gleymt því mesta,
sem hann sagði mér, en þó er
alltaf ein af sögum hans, er
kemur upp f hugann öðru
hverju. Það er sagan um Bill
Davis, þann mikla heiðurs-
mann og góða heimilisföður,
sem hélt að fslendingar væru
manna gáfaðastir. Én nú gefum
við samferðamanninum orðið
um stund.
„Ég leit við hjá honum Bill
vini mfnum f þessari ferð. Geri
það stundum, þegar ég kem til
New York, enda hefur hann
látið mig lofa þvf hátíðlega að
koma við hjá sér, ef ég geti. En
hann þykist eiga mér meira að
þakka en flestum öðrum og lft-
ur á mig sem sérstakan vel-
gjörðarmann sinn og slns fólks.
Það er alltaf gaman að sjá, hvað
Bill hugsar vel um heimilið og
lætur sér annt um börnin. Þau
eru nú öll að verða uppkomin
og vfst eru þau myndarleg og
mannvænleg, börnin þau, þótt
þau séu talsvert sitt með hverju
móti. Þau hjónin eru líka mjög
ólfk, þvf að Bill er dökkur á
brún og brá, en konan hans er
ljóshærð og bláeyg, mesta
myndarkona. Börnin lfkjast svo
sitt f hvora áttina, svo að ekki
er að furða, þótt þau séu harla
ólfk hverju öðru af systkinum
að vera. En hvað sem því Ifður,
þá lætur Bill sér jafnannt um
þau öll og er konu sinni sam-
taka f að búa vel að þeim og
gera heimilið hlýlegt og aðlað-
andi. Það er alltaf jafngaman
að heimsækja þessa fjölskyldu
og þar er bókstaflega dekrað
við mig. Bill þreytist aldrei á að
lýsa þvf fyrir konu sinni og
börnum, hvflfkur afbragðsmað-
ur ég sé og staðhæfir að hann
standi í ævarandi þakkarskuld
við mig. Ég fer næstum því hjá,
mér við að heyra þessa lofgerð-
arrollu, en sem betur fer nefnir
hann aldrei, hvað það var, sem
hann þykist eiga mér að þakka.
Ég get varla minnst á það kinn-
roðalaust, en að þessum góða og
vandaða manni laug ég meira
en að nokkrum öðrum. En það
er best að byrja á byrjuninni og
segja þér, hvernig þetta kom til
allt saman.
Kunningskapur okkar byrj-
aði fyrir mörgum árum. Ég var
þá ungur og Iffsglaður maður
og vann á vellinum við Kefla-
vík eins og margir fslendingar
á þeim árum. Með okkur unnu
þá fjölmargir útlendingar og
voru þar á meðal alls konar
heimshornamenn. 1 þessum