Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1976, Blaðsíða 3

að hann gefur lftinn gaum að
öðru. Það hefur verið prðfað
margsinnis, að karlmenn þurfa
ekki nema sjá bera sýningar-
brúðu f búðarglugga svo, að augn-
steinar þeirra stækki. Þetta
verður samstundis og alveg sjðlf-
krafa.
Sá frægi maður, Alfred «J.
Kinsey, komst svo að orði: „Það
er staðreynt um allar þjöðir
heims, að karimenn hafa rfkari
hneigð en konur til kynmaka við
fleiri en einn“. Þetta var for-
mæðrum okkar vel Ijðst og þær
sættu sig við þetta að vissu marki:
„Taktu þetta ekki svona nærri
þér. Karlmenn eru nú einu sinni
svona gerðir!“ Þetta var viðkvæð-
ið við grátbólgnar eiginkonur,
sem leituðu huggunar vinkvenna
sinna við ótryggð karlanna. Og
það var ekki út f hött. Karlmenn
eru reyndar svona gerðir. Kyn-
ferðisleg áreiti vekur með þeim
frumstæðar og raunar margvfs-
legar kenndir. Þetta eru kyn-
bundin álög þeirra, ef svo má
komast að orði. Það á ekki aðeins
við um fyrstu kynhrifnina.
Náttúran hefur lfka ákveðið
framhaldið fyrir fram, allt til
enda. Ferlið er æ hið sama, hver
svo sem leikfélaginn er, kona,
sem maðurinn hittir af hendingu,
starfsfélagi hans, ellegar vændis-
kona. Á örskömmum tfma vex
manninum svo kynæsing, að hann
fær fullnægingu. Sé hann við-
vaningur Ifða tæpast meira en
tvær mfnútur áður þar til hann
fær fullnægingu. Aðeins reyndir
elskhugar eða fæddir hæfileika-
menn geta dregið samfarir á iang-
inn og frestað fullnægingu þar til
þeim hentar. FuIInægingin sjálf
varir f tfu mfnútur f lengsta lagi.
Þá er allt um garð gengið. Og er
þó alls ekki tryggt, að menn séu
fullkomlega ánægðir að leikslok-
um. Það þarf nefnilega gagn-
kvæma ást til að svo megi verða,
ósvikið andlegt samband tveggja.
En sjaldnast er um gagnkvæma
ást að ræða f svona framhjáhaldi.
Menn fá aðeins frumstæða
fullnægingu — og svo rennur
vfman af þeim og þeir verða al-
gáðir aftur.
FRUMSTÆÐ FYSN —
„ÖGLEYMANLEG REYNSLA“
Nú verður að leggja áherzlu á
það, að karlmenn mega ekki fara
að telja sig blásaklaus fórnar-
lömb og leiksoppa náttúru
sinnar; það væri of auðveldlega
sloppið. En sannleikskorn er þó f
þessu. Og sá, sem náttúran hefur
hneigt til fjölmaka, fær ekki
sektarkennd af framhjáhaldi
sfnu; að minnsta kosti hlýtur
hann að ætlast til þess, að hann
verði ekki mjög hart dæmdur.
öðru máli gegnir um framhjá-
hald kvenna. Þegar Kinsey fór að
grennslast fyrir um það á sfnum
tfma hvað helzt vekti kynfýsn
karla og kvenna tók hann saman
33 atriði, sem hann lagði fyrir
aðspurða til umsagnar. Reyndin
varð sú, að karlmenn kváðu öll
þessi 33 atriði vekja sér kynfýsn.
Konurnar töldu aftur á móti ekki
nema þrjú, meðal þeirra róman-
tfskar kvikmyndir og ástar-
játningar. Þetta er eftirtektarvert
og lýsir vel eðli kvenna.
Konur æsast ekki sjálfkrafa
upp við kynferðislega eggjan.
Menn, sem þær hitta af hendingu,
vekja þeim ekki kynfýsn þegar f
stað, nema þeir hitti ð þær ð
augnablikum, sem nefnd hafa
verið „veikleikastundirnar"; þá
er sérstakt rót á hormónum
kvenna svo, að „mótstöðuafl"
þeirra er óvanalega lftið. En kon-
ur láta yfirleitt ekki stjórnast af
kynfýsn. Þær eru ekki á höttun-
um cftir stundarnautn, en öllu
fremur „upplifun", „ógleyman-
legri reynslu“ og þvfumlfku.
Fæshim konum er um það gefið,
að ''lmenn Hti þær eingöngu
girnb. 'ugum. Þær telja kyn-
mökin \ki aðeins til þess að
svala frumstæðum fýsnum; þær
vilja einnig, að þau séu róman-
tfsk. Fólk á ekki að hafa kynmök
af lfkama aðeins — heldur einnig
af sál.
ANDLEG ÓTRYGGÐ OG
LIKAMLEG
Konur kæra sig sem sé ekki um
framhjáhald f vanalegum
skilningi þess orðs. Haldi þær
fram hjá mönnum sfnum eru þær
yfirleitt að sækjast eftir ást, en
ekki aðeins frumstæðri
fullnægingu kynhvatanna. Þess
vegna bregzt ótrú eiginkona
manni sfnum miklu verr en ótrúr
eiginmaður konu sinni. Þetta er
auðvitað gróf alhæfing, en samt
er þetta almennt. Konan er orðin
miklu ótrúrri manni sinum áður
en hún leggst með elskhuganum,
en maðurinn henni jafnvel þótt
hann taki sffellt framhjá henni.
Hún bregzt eiginmanni sfnum
nefnilega bæði andlega og likam-
lega en hann henni aðeins lfkam-
lega.
Slfk „svik“ kvenna geta svo far-
ið á ýmsa vegu. Konur eru ólfkar
körlum f þvf, að þær eru ekki
búnar ákveðnu „prógrammi" frá
náttúrunnar hendi. Og það verður
ekki séð fyrir f upphafi hverjar
afleiðingar hjúskaparbrot
kvenna kunna að hafa. Vera má,
að lagsmaður giftrar konu reynist
liðónýtur f rúminu. Skiljast þá
bæði heldur vandræðaleg og
málinu er lokið. En konan kann
einnig að komast að þeirri niður-
stöðu, að elskhuginn veiti henni
hvorki meiri né minni ánægju en
eiginmaðurinn — en eiginmaður-
inn framfleyti hins vegar börnun-
um að auki. Ætti henni þá að
veitast auðvelt að gera upp hug
sinn og lætur hún elskhugann lfk-
ast til sigla sinn sjó. En málinu
getur og undið öðru vfsi fram.
Þess eru mörg dæmi að giftar
konur nytu slfks unaðar f örmum
elskhuga sinna, að þær hefðu
ekki fmyndað sér áður, að þvflfkt
og annað eins væri hægt. Til
dæmis kann svo að fara, að kona
fái þá fullnægingu f fyrsta sinni,
er hún heldur fram hjá eigin-
manni sfnum — og er þá hætt við
þvf, að aumingja eiginmaðurinn
blikni við samanburðinn.
Svo kann að fara, að kona öðlist
slfka reynslu við hjúskaparbrot,
að hún „Ifði henni aldrei úr
minni“, eins og áður var á minnzt.
Er þá þess að vænta, að konuna
fýsi að endurlifa þessa dýrlegu
reynslu og það sem oftast.
Frægur bandarfskur kynlffs-
spekingur, William H. Masters
prófessor, hefur nefnt þessa
reynslu margra kvenna „status
orgasticus". Að sögn hans eru
þetta ýmist „margar, sfendur-
teknar og nærri semfelldar
fullnægingar" ellegar „einstök,
langdregin fullnæging, sem getur
varað f 20—60 sekúndur eða jafn-
vel lengur“. Konur geta sem sé
fengið fullnægingu, sem varir f
meira en mfnútu. Þessu hafa
klámbókahöfundar löngum
haldið fram og gert sér mikinn
mat úr lýsingum á þvf. Grunaði
mann þó alltaf, að þessar grfðar-
legu fullnægingar ættu sér hvergi
stað nema f hugum höfundanna
sjálfra. En nú er búið að færa
Framhald á bls. 15
Jöhann Hjölmarsson
Teikning: Alfreð Flóki.
TVÖLJÓÐ
Gömul verstöö
undir Jökli
Morgunninn þegar þeir vöknuðu
og héldu til fundar við vind og báru
er löngu liðinn.
Þá bar við hraundranga, grjótveggi
og úfinn sjó.
Landið var líkt og nú.
Hraunið ósnert hið efra,
en neðar sorfið af öldu.
Lengi hafði þangið lamist við klettana
svo að þeir urðu rauðlitaðir
eins og af storknuðu blóði.
Sjóferðarbænin drukknaði i væli fuglanna.
Skuggar þeirra i tjörnum og lónum í fjörunni.
Sjóndeildarhringurinn lýstist hægt og hægt
uns hann rann saman við
gráma hafsins og strandarinnar.
Hafmosi, mosahaf breiddust yfir allt.
Af hafi sáu þeir landið.
Það var aðeins mjó rönd.
Jökull og Hreggnasi huldir skýjum.
Í öldudalnum sáu þeir ekkert land
aðeins rísandi báru og bak næsta manns,
heyrðu i vindinum ókennilegan þyt
likt og fjarlæga hljómlist
sem færðist nær.
Andlit þeirra fengu lit mosans.
Þeirvoru klettamyndir á hafinu.
Orð prestsins:
Votur er vatnsdauði.
Sætur er sjódauði.
Þeim var ekki gefin trú
eins og mustarðskorn
og gátu þess vegna ekki sagt tré
að gróðursetja sig i hafinu.
Aðeins þessi langa innri þögn
og bið sem aldrei tók enda
meðan þeir sukku dýpra og dýpra
i luktan himin hafsins.
Auð ströndin, aðeins fátækleg grasstrá
sem spretta úr sandi.
Fiður dauðs fugls.
Gapandi sár tóftanna.
Orgelleikur hafsins.
Saltur vindur
síðan einkennileg kyrrð
sem boðar storm.
Þegar skyggir er einhver á ferli.
Raddir heyrast ekki
fyrir ýlfri refsins
sem stendur við veginn
þegar bílarnir renna hjá.
Loftið er fullt af angurværð,
gömlum feigðarspám og þangdauni.
Strönd sem skilin var eftir
handa fuglum og nöprum vindi,
við komum til þin í mynd ryks
undan hjólbörðum,
finnum í hrjúfleik þinum
okkar eigin sundurtættu mynd
og brotna spegil.
Fyrir vestan
Ég minnist pelargóníuilmsins i stofunni.
Gömul kona hellti kaffi í litinn brothættan bolla
sem sjaldan hafði verið drukkið úr.
Gamall maður las nýjasta tölublað Bjarma.
Á veggnum myndir af séra Hallgrími
og Jóni forseta
og Drottinn blessi heimilið.
Þau töluðu við mig um heilsufar og veður
og hvernig mér þætti að vera fluttur suður.