Lesbók Morgunblaðsins - 05.12.1976, Page 3

1
leynt. Það er ekki hægt að hanga
eilíft á siðasta hálmstráinu.
Faðirinn las í blaði, sifellt sömu
greinina. Móðirin brá nálinni ótt og
títt, út og inn, út og inn.
Næsta sokk. Þræða nálina, inn og
út, inn og út. Þetta gengurekki
'lengur. Aðeins ögn af bygggrauti.
Dag eftir dag. Litið skammtað á disk-
ana og skammturinn rýrnar stöðugt.
Frost og snjór. Engu hægt að leyna
lengur.
Flvað tekur svo við? Fjölskyldan er
ekki bjargarlaus. Þau geta beðið ein-
hvern um hjálp. Á veggjunum hanga
myndir af fólki, sem er vingjarnlegt á
svipinn. Komið þið bara, segja
myndirnar. Það er hægt að selja
myndirnar, ef í harðbakkann slær.
Þær fara allsstaðar vel og eru því
mikils virði. Svo er það hengilamp-
inn. Hann er einskisnýtur. Hann bara
hangir og er óhugnanlegur. En móðir-
in fágar hann, svo að það glampar á
hann og hann hlýtur að vera þeim,
sem á olíu, mikils virði. Og gamli
kuðungurinn i dragkistunni! Hann er
dýrmætur, því að það er f urðulegt að
hlusta á hann. í hvert skipti, sem
faðirinn tekur hann upp fer hann að
segja frá því, sem hann hefur lesið
um fjarlæg lönd eins og kuðungurinn
sé sjálfur að segja það. Já, fjölskyld-
an kemst af um stund, ef hún selur
eitthvað af mununum, þvi að allir i
stofunni vita, að þeir eru mikils virði.
Faðirinn les blað, móðirin staglar í
sokka, börnin fletta hljóðlega göml-
um vikublöðum, sem eru orðin mjúk
og velkt, af þvi að þeim hefur verið
flett svo oft. Enginn segir orð og það
líðurað náttmálum.
Það hefur hvesst. Stormurinn er •
orðinn voldugur. Hann likist ekki
lengur umrenningi, heldur herfor-
ingja, sem ferðast með miklu liði.
Voldugar, freyðandi eru mínúturnar,
þegar hersveitin æðir yfir og töglin á
hestum snædrífunnar lemja rúðurnar.
Þá taka við einkennilega dauðar
stundir, meðan kyrrðin umlykur húsið
og vindurinn hvin í limgerði stóru
trjánna í kirkjugarðinum.
Á einni svo hljóðlátri stundu heyra
þau barið dauft á útidyrnar. Það er
bæði eldhús og gangur milli stofunn-
arog útidyranna. En þau heyrðu það
samt. Eitt högg.
Þau litu hrædd á móður sína og
hún á þau. Hún var stóreyg og það
urðu þau líka. Augun myrkvuðust af
ótta. Svo litu þau öll, móðir og börn á
föðurinn. Hann starði enn á blaðið,
en hann hreyfði ekki augun, hann las
ekki.
Hann leit ekki á þau og þau vissu
ekki, hvað hann hugsaði. Hann var
maður og hugsaði öðruvísi en þau og
á stund óttans vissu þau ekkert um
hann, ef hann leit ekki á þau. En
móðir og börn voru eitt. Þau voru
hrædd, ef þau fundu hið óþekkta
nálgast. Þau minntust of margs. Eina
nóttina lágu þau og sváfu. Þá var
barið að dyrum. Maður stóð fyrir utan
gluggann. Leggðu af stað í nótt.
Þetta er herkvaðning.
Stríðið geisaði enn.
Faðirinn leit upp og horfði á klukk-
una, sem hékk á veggnum og sagði:
Bí og tf, bí og tí.
Það var undarlegt blik í augum
hans, ef til vill skein þar svar manns-
hugans, þegar hið ótamda og ókunna
kallar. Já, ég kem.
— Hvað var þetta? hvíslaði móðir-
in.
Hann leit um öxl og mætti augna-
ráði þeirra og hans varð öflugra.
Meðan fótatak hans fjarlægðist
gegnum eldhús og gang, sátu þau og
hlustuðu, svo kyrrlát og hreyfingar-
laus, sem hefði hann tekið alla lifs-
orku þeirra meðsér.
Þau heyrðu hann opna dyrnar.
Hurðin var stirð af frosti. Það kvein i
vindinum, en þegar hann kyrrðist,
heyrðu þau hann spyrja:
— Hvererþar?
Þeim fannst tíminn óendanlega
lengi að líða. Þau titruðu, þó að þau
heyrðu hvert skref, sem hann tók, og
þau skulfu, þegar þau sáu hann í
gættinni, alvarlegan og undrandi.
Hann hélt á einhverju. Ein telpnanna
veinaði, þegar hún sá það og þeim
rann kalt vatn milli skinns og
hörunds, svo viðbjóðslegt og voða-
legt fannst þeim þetta.
— Hvað er þetta? hvíslaði móðir-
in.
— Akurhæna, svaraði faðirinn.
Þá breyttist augnaráð þeirra. Þá
sáu þau, að þetta var lítil akurhæna.
Faðirinn hélt á litla, þrýstna fuglin-
um í lófunum og höfuðið hvildi á
öðrum þumalfingrinum.
— Hún lá á þrepinu, sagði hann.
— Já, en hver . . . sagði móðirin.
— Það voru engin spor i snjónum,
svaraði faðirinn. — Hún hefur rekizt
á.
Móðirin tók fuglinn og kyssti á
væng hans.
— Hann er heitur, komið og
finnið! sagði hún. Og börnin komu til
þeirra og snertu fuglinn. Jú, hann var
volgur undir fiðrinu. Það var óskiljan-
legt, að dáinn fugl skyldi vera svona
brennheitur undir máttlausum
vængjunum.
Framhald á bls. 13
Höfum
opnað nýja
tízkuverzlun