Lesbók Morgunblaðsins - 12.12.1976, Blaðsíða 3

Rudiger Boschmann, þýzkur hjönabandsröö-
gjafi rœðir um kynferðislegan arf konunnar, öskir
hennar og þarfir ö því sviði.
Æ fleiri konur kvarta yfir þvi að eiginmenn
þeirra séu aumir elskhugar. Maðurinn á að eiga
alla sök á þvi, að konan öðlist ekki þann
ástalifsunað, sem hún telur sig eiga heimtingu
á. Hjónabandsráðunauturinn Rúdiger Bosch-
mann er annarrar skoðunar.
Hvílíkir timar hafa það verið,
þegar menn og konur vöfðu hvort
annað örmum i rúminu til að eign-
ast barn í sameiningu! Nú á dögum
er útlitið svart fyrir samkenndina.
Við höfum séð það, hvernig
hundruð kvenna hafa fylkt liði með
spjöldum, sem á var letrað: „Kvið
minn á ég sjálf."
Ég ætla ekki að bæta hér neinu
við umræðurnarar um fóstur-
eyðingarlögin. Mér er annað i hug.
Einkunnarorðin: „Kvið minn á ég
sjálf", merkja víst: Karlmennirnir
eiga hann alls ekki — eða þeim
kemur hann ekki við. Að baki lá
auk þess óskin um óhindraða
fullnægingu kvenlegrar kynhvatar.
Allir vissu það, en enginn talaði
um það.
Á undanförnum tuttugu árum
hávaðasamra upplýsinga og
skýrslna — frá Kinsey til Masters
— hafa konur komizt að þvi, að
þær geti fengið fullnægingu.
Nákvæmlega eins og karl-
mennirnir, nema bara enn betur.
í viðbót kom svo það, að pillan
lofaði unun án iðrunar. Það er
einnig staðreynd, að lausn frá ótta
við óæskilegt barn kveikti i mörg-
um konum ástarfýsn, sem þær
höfðu aldrei fundið fyrir áður.
En þeim tilfellum fjölgaði einnig.
að konur lögðu fram svo að segja
skjalfesta kröfu um „sina fullnæg-
ingu" og töldu mann sinn hafa
brugðist hörmulega, þegar hún
fékkst ekki. Sem hjónabandsráðu-
nautur tala ég af reynslu.
„Ég finn ekki fyrir neinu hjá
manninum mínum. Hann er alltaf
svo fljótur", segir frúin kjökrandi.
Eða: „Hann leikur ekki nógu
lengi við mann á undan. Honum er
alveg sama, hvort ég njóti þess,
sem mér ber."
Oft á tíðum tala þær eins og
fagmanneskjur:
„Maðurinn minn getur ekki haft
samræði nógu lengi."
Og allar, allar saman varpa þær
sökinni á manninn, ef illa gengur.
Mér finnst, að tími sé sannarlega
til þess kominn að segja nokkur vel
valin orð þar að lútandi, enda þótt
margar konur vildu helzt grýta mig
fyrir:
Kvenleg ástarfýsn er möguleg, en
hún er ekki nauðsynleg. Af
náttúrunnar hálfu er að minnsta
kosti ekki gert ráð fyrir henni.
Hér er grundvallarmunur á manni
og konu:
Fullnæging mannsins er óhjá-
kvæmilegt skilyrði fyrir vexti mann-
kynsins. Án fullnægingar ekkert
sáðfall — án sáðfalls enginn getn-
aður.
Kona þarf aftur á móti ekki að
finna til nokkurrar ánægju eða
fróunar við getnaðinn, hún þarf alls
ekki að hafa neinn kynferðislegan
áhuga á leiknauti sínum — hún
getur orðið barnshafandi þrátt fyrir
það. Jafnvel þegar henni er nauðg-
að og hún ver sig og hatar þann
mann, sem beitir hana valdi, af öllu
hjarta, þá getur hún orðið þunguð
af hans völdum.
Þessi örlög konunnar geta verið
óréttlát — en náttúran hefur ekki
fundið neina betri lausn.
Ég biðst afsökunar á því, ef ég er
dálltið „dýrafræðilegur" núna. En
ég held, að til skýringar á kenningu
minni ættum við að llta á nána
frændur vora úr riki spendýranna,
sem samkvæmt kenningu Darwins
eru forfeður mannanna.
Amerísku vísindamennirnir
prófessor Clellan S. Ford og Frank
A. Beach hafa með Itarlegum rann-
sóknum borið saman kynhegðun
manna og dýra. Þeir komust að
þeirri niðurstöðu, „að hjá engri
dýrategund nema manninum sé
hægt að finna neitt, sem bendi til
þess, að um fullnægingu (kyn-
ferðislegt hámark) hjá kvendýrinu
geti verið að ræða".
Meðal spendýra verða kvendýrin
„lóða, yxna, breima," með vissu
millibili. Það er að segja: Hormónar
hafa þau áhrif að þau finna til
ómótstæðilegrar hvatar til að leita
til karldýrsins. Þau gefa til kynna
með ilmi, að þau séu reiðubúin að
eðla sig.
Tökum til dæmis apahjörð. Apa-
kvendýrið, sem I það og það skiptið
er lóða, finnst öllum karldýrunum
vera hið fegursta og girnilegasta
allra kvendýra. Þeir standa I biðröð
til þess að uppfylia æxlunaróskir
hinnar þurfandi apadömu.
Oft beiðir kvendýrið áfram, eftir
að karldýrið er þegar algjörlega að
þrotum komið. Þá er það rekið til
gagns með barsmið.
Illindi vegna afbrýðisemi milli
kvendýra þekkjast ekki. Hver apa-
dama verður lóða á vissum tímum
og þar með verður hún fegurðar-
drottningin og kynbomban mikla.
Vel að merkja: Fullnægingu
(orgasm) fá aliar þessar apadömur
aldrei, þó að þær beiði óhóflega.
Náttúran hefur gefið þeim til kynna
með eðlishvötinni, „að nú viljum
við eignast afkvæmi." Og þær haga
sér samkvæmt því.
Vlsindamaðurinn Dr. Oskar F.
Schauer I Vln hefur bent á vissar
leifar sllkrar kynhegðunar hjá
mönnum I ritgerð, er hann nefnir
„eðlunartlmi". H : nn vekur athygli
á því, að á vormánuðunum, sér-
staklega I mal, séu sérlega mörg
börn getin. Hann heldur þv( fram,
„að ekki sé um að ræða aukningu
kynhvatar einungis og þar með svó
miklum mun tlðari vorgetnaði,
heldur þvert á móti samtima
aukningu hinnar kvenlegu hæfni til
getnaðar.
Þegar svo skáldin lofsyngja mai
sem mánuðástarog unaðar, þá
túlka þau á skáldlegan hátt, það
sem vlsindamaður gæti skýrt
þannig: í maí er llkama konunnar
það sérstaklega ætlað að vilja verða
barnshafandi. Væru engar
hindranir fyrir getnaði, hefðum við
urmul af börnum nlu mánuðum
síðar.
En allt þetta er óviðkomandi
hinni kvenlegu fullnægingu. Á það
skal lögð áherzla, hversu leiðinlegt
sem það er.
Samstarfs(kven)maður hins
fræga kynllfskönnuðar, prófessors
Kinsey, Dr. Mary Jane Sherfey, er
þeirrar skoðunar, að konum sé yfir-
leitt ekki hægt að fullnægja virki-
lega eins og karlmönnum. í raun-
inni séu þær „óseðjandi" og I
mesta lagi hægt að gera þær „upp-
gefnar". Það sem þær telji hámark,
sé I rauninni „ofæsing", „ofert-
ing".
Á hinn bóginn heldur frægasti
kynlifsfræðingur Bandarlkjanna,
prófessor Masters, þvi fram og
byggir það á niðurstöðum fjöl-
margra kannana, að hjá konum geti
orðið svokallaður „Status
orgasticus" („fullnægingar-
ástand"), hápúnktur, sem vari
lengur og sé magnaðri en nokkuð
sem karlmaðurinn geti upplifað.
Hvort þeirra hefur á réttu að
standa, Mary Jane Sherfey eða
Masters? Fyrir könnun okkar skipt-
ir það alls engu meginmáli. Fyrir
samband karls og konu er það
mikilvægast, hvort þau séu bæði
kynferðislega ánægð. Það er
spurningin.
Og þá kemst ég sem hjónabands-
ráðgjafi að þeirri niðurstöðu af
langri reynslu, að flestir eigin-
mennirnir séu eiginlega harla
ánægðir, en að alltof margar konur