Lesbók Morgunblaðsins - 11.06.1978, Qupperneq 2

Ár liðu, áöur en Farah var krýnd af
manni sínum. Hún er fyrsta keisara-
drottningin, sem krýnd hefur verið í íran
öldum saman. Farah hefur alið manni
sínum tvo syni. Hún er vitur kona og
hefur áhuga á Þjóöfélagsumbótum.
„ATJiT VALT
Á ÞVÍ AÐ
ÉG EIGNAÐ-
IST SON”
Farah Diba, keisara-
drottning í Iran
segir frá fyrsta ára-
tugnum við hirðina
í Teheran
Farah: Auðvitað nýt ég forréttinda, en ég
hef líka lært margt.
Mér var eitt Ijóst: Ég var aðeins kvödd
heim til að vera keisaradrottning. Eigin-
kona aöeins til reynslu. Hvort ég yrði það
til frambúðar eða ég yrði send í burtu, var
undir því komiö, hvort ég gæfi landinu
ríkiserfingja eða ekki. Fyrstu mánuöina
eftir að ég kom heim yfirgaf sú tilfinning
mig aldrei, að allir, sem urðu á vegi-
mínum, gláptu aðeins á magann á mér.
Og að lokum gerði ég líka ekkert annaö.
Þegar ég, mánuði eftir brúökaupið, var
enn ekki ófrísk, sótti að mér hryggð. Ég
held meira að segja, að ég hafi grátiö.
Mágkona mín, Ashraf prinsessa, hvatti
mig til þess aö leita læknis.
„Hann er afburða fær,“ sagöi hún.
„Hann getur allt og komið því til leiðar, að
þú getir eignazt son.“
Tveimur mánuðum eftir brúðkaup mitt
kom prófessorinn og rannsakaöi mig.
Rannsóknin stóð stutt yfir. Er henni var
lokið, rétti hann úr sér og sagöi: „Þá get
ég því miöur ekkert framar gert.
Ég staröi á hann skelfingu lostin. Hann
brosti.
„Af því aö þér eruð þegar ófrísk. Til
hamingju, yöar tign.“
Ég varö mjög hamingjusöm, og mikill
innileiki ríkti milli mín og mannsins míns.
Hann vildi láta kalla til fræga kvenlækna
©
víös vegar að úr heiminum, en ég var á
móti því. Ég sagöi:
„Að ala barn er eitt af því einfaldasta
í heiminum, og í okkar landi er fjöldi góöra
lækna. Ég kýs, aö einn af löndum mínum
leiði erfðaprinsinn inn í heiminn.”
Ef lagt hefði verið að mér, heföi ég
meira aö segja, eins og tíðkast hjá okkur,
hjálpaö til viö barnsburöinn. En allir
ráölögöu mér aö fara varlega, þar sem um
fyrsta barnsburö væri að ræða. Maðurinn
minn lagði öllum öörum fremur að mér,
að ég færi í sjúkrahús.
En ég vildi ekki vera í neinu meiri háttar
sjúkrahúsi. Því valdi ég fæöingarstofnun
fyrir sunnan Teheran, þar sem fátækt fólk
fær að dveljast sér aö kostnaöarlausu.
Mér fannst, sem þaö væri eini möguleik-
inn til aö sýna þjóð minni ást mína í verki.
í fyllingu tímans ók keisarinn með mig
snemma morguns í bifreiö sinni til
fæðingarstofnunarinnar. Ég þarfnaöist
friðar, en það var líka þaö eina, sem mig
skorti. Þaö var eins og allur heimurinn
hefði safnazt hér saman: tengdamóðir
mín, keisaraekkjan, móðir mín, mágkonur
mínar, ráðherrarnir. Og allir biðu í ofvæni.
Viðstaddar konur vildu fá að sjá, hvernig
barn kemur í heiminn. Allir gerðu sér vonir
um piltbarn. Og þeir litu á þaö sem æösta
heiður aö geta sagt frá því einhverntíma
seinna, að þeir hefðu verið viðstaddir
fæöingu ríkiserfingjans. Viö þessar að-
stæöur fæddist elzti sonur okkar, Reza
Cyrus, 31. október 1960. Fögnuðinum
verður ekki meö oröum lýst: Framtíö
keisaraættarinnar var tryggð. Ég leymdist
í allri fagnaöarvímunni, en móðir mín
sagöi aðeins:
„Hvernig líður dóttur minni?" Mér hafði
verið gefið inn of mikiö af deyfilyfjum, og
læknirinn beið, að því er mér var seinna
sagt, í taugaspennu eftir því, að ég
kæmist til sjálfrar mín.
Smátt og smátt fór ég að finna, þegar
sjúkrasystirin klappaði á vanga minn og
hrópaði: „Hátign! Hátign...!“ Ég vaknaði
hægt. Þegar ég að lokum áttaði mig, sat
maðurinn minn við hvílu mína og hélt í
höndina á mér.
„Veiztu, hvort þaö er?“
„Já,“ stamaði ég.
„Það er drengur.“
Ég fór að snökta. Guö minn góður,
hugsaöi ég, en ef það nú hefði verið
stúlka! Það hefði verið hræðilegt! Ég hefði
valdið öllum vonbrigðum: þjóðinni,
erlendu blaðamönnum, sem vikum saman
höfðu haldið sig í grennd við fæðingar-
stofnunina, konum víðs vegar að úr
heiminum, sem höfðu sent mér vöggur,
sem piltbörn ein höfðu legið í. Mér var
fenginn verndargripur, sem hafði duldan
mátt að geyma, og firnin öll af litlum,
bláum skóm.
Keisarinn vildi fara til moskunnar til að
flytja þar þakkarbæn, en mannfjöldinn
gerðist mjög nærgöngull. Menn höföu
jafnvel hafið bifreið hans á loft.
Aö viku liðinni hvarf ég frá fæðingar-
stofnuninni. Ég sat hjá keisaranum í
bifreiðinni og hélt á ungbarninu í fangi
mínú. Allur vegurinn var blómum stráöur.
Ég komst svo við, aö tár spruttu fram í
augum mínum.
Tólfta marz 1963 fæddist Farahnaz. Ég
haföi óskaö þess aö eignast stúlkubarn í
þetta skipti. Fæðingin átti sér staö í
keisarahöllinni. Ashraf og Shahnaz æptu
,af hrifningu og svo hátt, að einn af
embættismönnum hriðarinnar féll um koll
á teppinu af ótta. Á persenesku þýöir
„Farah“ gleði og „naz“ ástúö. Þeirri litlu
þykir ákaflega vænt um fööur sinn, og ef
hann er nálægur, sækist hún eftir að vera
í faömi hans.
28. apríl 1966 ól ég Ali Reza. Og til þess
aö fullkomna hamingjuna ól ég enn, 27.
marz 1970, telpu. Hún hlaut nafnið Leila.
Ég heföi viljað eiga fleiri börn, en þar
sem ég haföi áður hvatt landa mína að
takmarka barneignir, gat ég ekki gefiö
fordæmi gegn því, sem ég hafði boöað.
Maðurinn minn og ég vildum veita
börnum okkar venjulégt uppeldi. Því
stofnuðum við lítinn skóla í höllinni,
tveggja mála skóla, þar sem kennd var
v