Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1978, Blaðsíða 7

viö aldur, og spyr hana, hvers
hún leiti. Sigríöur segir henni allt
af létta. Konan býöur henni, aö
hún skulí biöja son sinn aö taka
aö sér máliö, en kona bessi var
Elísabet, kona Björns Jónssonar,
ritstjóra ísafoldar, og móöir
Sveins Björnssonar, síöar for-
seta. Þannig geröist Það, að
Sveinn Björnsson flutti máliö
fyrir Brattholtsfeögin. Sigríður
dáði athygli konunnar og var
mjög Þakklát fyrir Þá hjálp, er
hún bauö henni.
Málið var nú komið í hendur
yfirréttar, en ótrúlega dróst Það á
langinn. í mörg ár stóð í Þessu
málastappi, og hafði Sigríður
mjög mikiö fyrir. Fórnaði hún
bæði fé og tíma málinu til
framdráttar, en Það kom fyrir
ekki. Oft fór hún til Reykjavíkur
eingöngu Þessara erinda, ýmist
gangandi eða á hestum. Þá voru
ekki bílar komnir til ferðaflýtis.
Er hún var í ferð meö fööur
sínum, varð hún stundum eftir,
Þegar lestin lagði á austurleið, ef
vera kynni, að hún gæti haft áhrif
á, aö eitthvaö gengi í málinu. En
loks, er dómur féll, var hann
samkvæmur héraðsdómi. Málið
var Þannig tapað. Ekki alllöngu
seinna var hætt aö greiða leiguna
eða hún kom ekki meö skilum.
Var pá tækifærið gripíð og
leigusamningnum aflýst. Aldrei
fóru fram athuganir á fossinum
eða staðháttum þar, sem bent
gætu til, að Þar ætti aö koma upp
iðjuveri.
Pabbi fer f ferðalag
Ég vaknaði sæll og glaður um
morguninn. Var í skínandi skapi, og
veðurspáin í morgunútvarpinu lofaði
góðu sunnudagsveðri daginn eftir. Eftir
að hafa svitnað dágóöa stund yfir
sláttuvélinni í garðinum kom ég inn og
tilkynnti fjölskyldu minni, að ég ætlaöi
aö bjóöa henni í bíltúr daginn eftir upp
í sveit.
Það sló grafarpögn á fjölskylduna.
Konan pagnaöi yfir pottunum á elda-
vélinni og Eiríkur lítlí, 6 ára, lagði
leikfangabílinn frá sér, stúrinn á svip.
Soffía, fimmtán ára, rauf loks Þögnina
og tilkynnti hátt og snjallt aö hún pyrfti
að læra fyrir skólann á sunnudeginum.
Hún hatar skólann eins og pestina og
lærir aldrei, allra síst á sunnudögum.
— Hvað er petta, sagði ég. Nú
skulum við öll vera í góðu skapi, og
hlakka til bílferðarinnar á morgun.
Kannski getum við farið á Þingvelli og
hver veit nema ég kaupi svona snældu
til að hlusta á fróðleik um Þingvalla-
hringinn og sögu Þingvalla.
Konan vakti vingjarnlega athygli
mína á, að það væri ekkert kasettutæki
í bílnum.
— Nú, Þá kaupum við bara kók og
prinspóló og njótum veðurblíöunnar.
Veðurspáin sagði að þaö yrði gott
veður um allt Suðurlandsundirlendið.
Þar með taldir Þingvellir, sagði ég
spaklega. Ég heföi svo sem gétaö sagt
mér sjálfur, að konan kæmi með
athugasemd um, að verðurspánni væri
ekki treystandi fyrir fimm aura, sem
telst ekki mikið á verðbólgutímum
þeim sem við nú lifum. Svo kom
athugasemd um, aö það væri ekki
treystandi á neina veðurspá nema þá
sem Jón Múli kæmi með á morgnana.
— Það er búið að þagga niður í
veðurspá Jóns Múla, sagði ég. Sérfróð-
ir menn sáu fyrir því strax í vor.
Þetta fróöleikskorn mitt varð ekki til
að auka gleði konunnar né barnanna.
Daginn eftir stóð ég ferðbúinn við
bílinn og var búinn að athuga, hvort
varadekkið væri í lagi, rúðupissdunk-
urinn fullur, tjakkurinn í skottinu, auk
þess sem ég hafði gætt þess að hafa
nægan ferðagjaldeyri meðferðis. Sú tíð
er nefnilega liðin að menn og konur —
þó aðallega konur — smurðu rúgbrauð
og settu í blikkbox og hituðu kókó á
hitabrúsa fyrir unaðspikknikka í guðs-
grænni náttúrunni. Nú hefur jafnréttið
náð svo langt að konurnar segja
eiginmönnum sínum að fara inn í
sjoppurnar, sem enginn hörgull er á
meðfram þjóðvegum og sýsluvegum
landsins, og segja þeim aö kaupa
súkkulaði, lakkrísrör og gos til að
Þagga niður í börnunum í aftursætinu.
Eiginmennirnir fá líka að borga gott-
eríið.
Eftir smá nudd og nuð var fjölskyld-
an komin inn í bílinn og við ókum af
staö, öll sömul glöð í bragöi. Nema
konan og börnin. Innan tíðar brunuð-
um viö ásamt fieiri bílum í langri lest
framhjá Grafarholtinu, og þar sá ég
áifasteininn fræga, sem ekki mátti
hrófla viö, og varö til þess aö færa
þurfti veginn til hliðar við steininn. Ég
miðlaði fjölskyldu minni af þessum
fróðleik sem ég bjó yfir. Hrifningin var
misjöfn. Konan Þagði.
— Ofsalega mikið álfasteinn eitt-
hvað, skyrpti stelpan óvingjarnlega út
úr sér. Ég skildi ekki fullkomlega, hvað
hún átti við. Unglingarnir nú til dags
hafa tíleinkað sér all sérstæðan
orðaforða, sem er ekki fyrir fullorðið
fólk að botna í. Það mun heita
kynslóöabil á fróðra manna máli, og er
hvorki fyrir foreldra né börn að skilja
upp né niður í.
— Það held ég nú, sagöi ég, áfjáður í
að börn mín yrðu vel fróð um nánasta
umhverfi sitt. Sko, hélt ég áfram,
álfarnir vilja ekki, að ennskir menn
hrófli viö bústöðum peirra. Þá verða
þeir reiðir, og gera mönnunum eitt-
hvað illt.
— Komum og spörkum í steininn,
sagöi Eiríkur. Hann hefur ekki enn lært
að bera tilhlýðilega virðingu fyrir
bástöðum álfa. Hann ber heldur ekki
næga virðingu fyrir bústööum manna
heldur, eins og sannast best á
umgengni hans heima fyrir og stofu-
rúðureikningum þeim sem nágrann-
arnir í götunni gleðja mig með nokkuð
reglulega. En hann verður einhvern
tímann góöur knattspyrnumaður og
gengur kannski kaupum og sölum
erlendis. Þá veit ég, að ég á eftir að
finna fyrir föðurlegu stolti einhvers
staðar í brjóstholinu og gefa skít í
reikningana.
— Ekki keyra svona hratt, sagöi
konan. Hún hélt með annarri hendi
krampakenndu taki í handfangið á
hurðinni, en með hinni um lásinn á
öryggisbeltinu, eins og hún byggist við
að það losnaði þá og þegar.
— Það er engin ástæöa til að óttast,
sagði ég hughreystandi. Ég er öruggur
bílstjóri, elskan mín. Auk þess aka
bílarnir á undan svo hægt, að okkur er
alveg óhætt.
Ég leit á hana, og brosti brosi hins
örugga bílstjóra. í sömu andrá fannst
bílnum á undan kominn tími til að
staðnæmast. Ég hélt hins vegar
ótrauður áfram, hálfa leið inn í skottið
á honum. Þá fannst mér komið nóg, og
bílinn stoppaði.
— Váá! hrópaði Eiríkur upp yfir sig.
Svaka skellur! Pabbi töff! Alveg eins og
Kojak!
Ég gladdist lítið yfir þessum saman-
burði við sjónvarpsstjörnuna, stökk út
úr bílnum og stóð nokkra stund og
horföi vandlega á skemmdirnar. Ég
komst að því að við þær yrði ekki gert
á staönum, og dró þá skynsamlegu
ályktun að líklega væri réttast að enda
ökuferðina hér og láta draga bílana í
bæinn.
Það var dapurlegur hópur sem sat
fyrir framan stíllimyndina um kvöldið.
Enginn hafði nennu í sér til aö slökkva
á sjónvarpinu. Stelpan var farin
eitthvað út, líklega niður á hallærisplan
að segja frá hvað pabbi hennar væri
góður bílstjóri, og strákurinn var
sofnaður á gólfinu. Eg og konan sátum
lengi þögul. Loks gat ég ekki þagaö
lengur og reyndi að segja léttilega:
— Það hefði getað farið verr. Við
værum kannski öll stórslösuð niðrá
gjörgæsludeild. Og það er ekki einu
sinni víst að við lægjum í sama
herbergí þar.
Konan mín kunni ekki að meta þessa
athugasemd, þótt einkennilegt megi
virðast. Hún stóð á fætur, og sagðist
ætla að fara að sofa. Svo fór hún að
svefnherbergisdyrunum, sneri sér við,
og hrópaði svo undir tók í húsinu:
— Vill ekki ÖKUHETJAN KOJAK
koma sér í bólið líka.
Ég þagði. Ég vildi ekki eiga á hættu
að konan sagaði sundur hjónarúmið,
svona rétt undir svefninn.
Með kveðju,
Alfreð Böðvar.