Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1979, Blaðsíða 14

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
f if V 'A" •j ! •’•- . '•
C. S K A P Kl e y R A 1? 5 o
> M E í> v-rn H F N D I » ? ÍL K K
% Á N A R A T D Vf <rn0 'A L F A ■R
r^— 2_JÍ L ] N A -R loP xz:* H A F g*T« L A K A
,f> \'A s A ■ iTtk’ik U Nl L A R Kuuu 'i'iif, L UP T A K
',í< JPI Ml r Á H R 'o F N U M V I L L L\ R
Kflll i D U -..yrj. F 'A T A L 1 £> '■•litCfi A T A
r.V' 1 N N u R /tf.rr*' U n 1 N N I tfuKT A F
s D 'h N A P T A U u '] . N A
b L U N J> yff'uk "o S L A U ÆTl u s N
P Á R A E N N ‘/ i) K* M C /£> 1 K L 'o K y'
cnv A N >CV- 5 E l íi u •R JOP uo 5 * K L A R
b /* n A r 1 £> x> A 1 Tó r, / P N E r N i
MRM*’ A R M u R 'o D Æ £> ! N' R 'e T T
f^fiLL UUSfi fl F frrflO .ir. fi 1 •:iaHH;Tn nf mm 1 1NU 5LoC- L£ C\ MlídR FULL U(V1 - c.enp BRflKfl
CJ .fðt)! f£~ N C.' ua- ! VJ N» 5K/6r>- |Y\ŒhJN l
7Jt Só P
HÚJ- DÍT í? C F - / M R
STfiRF
SKoT y r ^ I HRo?- U M
Lr 5 - 0 10 NRNMj- nafn R» M- P -pe.
^ —> V “1
VCÍFf) aR- 3>v R >i>
fJt, TflB 1 SrÆRB- FRÆOt V lOuR- K£NM 1 Fö P- Kí/en-
FH/oaf?- þAfl RYR DvFlJ- U M
HÁtt. U R ÖOLAd TöPPu M
V/fiDfl BofiÐlhlU HÁR
FUCL
crnRr- HBi M- IL 1
L'/ KÁMÍ' HLuT/NN LR Lé&uR SfírlHLS'
'Muti KU/LPfl uNDie- PKFl
■ VEIÐ!- 1 /fíiglR Mge- (aiMik
'c?hr'. p I N> M 01
|5vc- R F |LL KV- i rr /° i Sr>h - o R£>
SPIL FLANA
JRClFfl n es Fo P - SK- ey ri
Ef>LI giNKFW irsr/r.R SPoTt
?ÁI?AN F/CÐfi
YkFÍF Fl^UpA- 6 FNI
/ Q. U \jepv:- FFK' FiQN ‘jTufTLÍ &INÍ
KLlf)- U P. £ 1 M - KEMNI
Tilvísanir
Framhald af bls. 6
Skyndilega rak Nói upp skellihlátur.
Jónas flissaöi fíflalega meö.
Sálfræöingurinn stóð upp og mælti:
„Viö skulum þá skipta um sæti, þú
veröur í heita sætinu, Nói. Mundu hver
ég er, sá sem þú hatar, sá sem þig
langar til aö ryöja úr vegi, sá sem alltaf
hefur haldiö þér niöri!“ Sálfræöingurinn
brýndi raustina. „Hataöu mig Nói,
segöu þaö, segöu aö þú hatir mig, aö
þú hafir alltaf hataö mig.“ Þaö var ekki
laust viö aö sálfræöingurinn þrútnaöi í
framan viö þessi orð. „Jú, jú, ég hata
þig, ég hata þig. Allt frá þeirri stundu,
sem þú fæddist, hef ég hatað þig.
Helvítiö þitt, varst alltaf aö kúka í þig og
pissa og mamma þurfti aö skipta og ég
þurftað bíöá meöan, ég haaaaaaata
þig!“ Nói öskraöi svo hátt, aö ég hrökk í
kút.
„Fínt, Nói, fínt,“ hvíslaði sálfræöingur-
inn á milli samanbitinna tannanna.
bá stóö Nói skyndilega á fætur og
sagði, næstum blíölega: „Ég verö aö
fara fram á klósett, bara smástund, ég
kem undir eins.“
Aö því búnu þaut hann aö hurðinni og
hvarf út. Sálfræðingurinn andvarpaði
mæðulega. Við hin horfðum öll á hann,
án þess aö segja aukatekið orð.
„Viö verðum víst aö láta hann eiga sig
í dag. Guörún, vilt þú setjast í heita
sætiö og taka viö af Nóa?“
Ein af konunum í hópnum, sem
reyndar voru þrjár, settist á miðjustól-
inn. Guörún var miðaldra kona, meö
einkennilega innfallin augu og þykkt lag
af faröa á kinnúm.
„Áður en ég segi eitthvað, ætla ég að
biöja þig um, Agnar minn, að segja
strákunum aö hætta aö vera alltaf að
glápa á mig. Ég var niörá baði í gær og
þá sá ég í fésiö á Benna og Jónasi í
gegnum riflaglerið.“ Guörún gaf Jónasi
og manni sem sat á hægri hliö hans,
óhýrt auga.
„Jæja, svo ég á aö ylja bossann í dag.
Þiö vitið öll af hverju ég er hér, ég hef
alltaf veriö falleg og það hefur enginn
karlmaöur þolaö til lengdar, án þess aö
vilja kynnast mér náið.“ Guörún hló, svo
skein í brunnar tennur hennar. „Þið
liggir alls staöar í leyni með glyrnurnar
galopnar, hvar sem ég fer, bæöi þú og
hinir læknarnir, þið girnist mig allir, en
ég mun alltaf neita ykkur.“ Nú hvessti
Guörún augun og skekkti munnsvipinn:
„En ég veit aö þaö var helvítið hann
Láki, sem sigaöi löggunni á mig í fyrra
niöri á Austurvelli, þegar fólkiö á
bekkjunum kaus mig blómadrottningu.
En þaö skiptir mig engu, ég er og verð
alltaf drottning, líka hérna."
Aö þessum oröum töluöum, stóö
konan upp og tók nokkurs konar
dansspor, en settist þó von bráðar, en
nú í sitt fyrra sæti. Mér var hætt að
lítast á blikuna. Ég gat ómögulega séö,
hvaö þessi hópstarfsemi kom heilsu
minni viö, hvað þá betrumbótum á
henni. Ég var farinn aö hugsa upp
einhverja frambærilega afsökun til þess
aö yfirgefa samkunduna, þegar nafn
mitt var skyndilega nefnt.
„Magnús, gjöröu svo vel aö setjast í
heita sætiö, okkur iangar öll aö kynnast
þínum erfiðleikum, viö getum áreiöan-
lega lært eitthvað af þeim líka.“
Þaö var sálfræðingurinn, sem haföi
ávarpaö mig. Ég fann hvernig blóðiö
spratt fram í kinnar mér og mér
funhitnaöi öllum. Ég átti erfitt meö aö
svara, því tungan virtist límd viö góm-
inn. Loks gat ég þó stunið upp:
„Ég kom nú bara fyrst í morgun...
Þér vitiö eiginlega meira um þetta en
ég,“
Ég kyngdi munnvatninu, sem safnast
haföi fyrir undir tungunni og leit til
sálfræöingsins.
„Þaö er kannski alveg rétt, Magnús
minn, en það léttir á allri spennu, aö þú
segir sjálfur frá þeim vandamálum, sem
þú hefur átt viö aö stríöa.“
Með mikilli tregöu stóö ég upp og
settist á stólinn í miöjunni. Eg losaði
kragann og krosslagöi fæturna, til þess
aö sefa skjálftann, sem á þá haföi lagst.
„Já, jájá, jú, sko, ég hef átt svo erfitt
með að sofna á kvöldin og alltaf
einhverjir verkir fyrir hjartanu. En
heimilislæknirinn minn fann ekkert
óeðlilegt, þótt...“
Sálfræöingurinn greip skyndilega
fram í fyrir mér:
„Þú þarft ekki aö vera hræddur að
segja okkur frá því sem þjakar þig,
Magnús minn, hér eiga allir viö einhvers
konar vandamál aö stríða, sumum
finnst eyru sín vera alltof lítil, aðrir
segjast vera meö alltof stuttar lappir og
svo framvegis. Og þótt þér finnist þú
vera meö alltof lítinn...“
Skerandi hláturstíst frá konunum
kæföu áframhald oröa sálfræöingsins.
Allt fólkiö horföi á mig og virtist hlæja
meö. Jafnvel Jónas horföi á mig meö
glott á vörum. Ég kafroðnaöi, þrátt fyrir,
aö ég skildi hvorki upp né niöur í því
sem fram fór. Sálfræöingurinn horföi á
mig meö samúöarsvip. Loks gat ég
tekiö á mig rögg, stóö upp og sagði:
„Ég skil ekki, átti ég ekki aö segja frá
því hvers vegna ég er hingaö kominn.
Og þegar ég skýri frá því, hlæja allir.“
Nú var mér fariö aö hitna í hamsi og
það svo, aö mér hvarf allt óöryggi.
„Og það get ég sagt yöur, Agnar
Jófjörð, sálfræöingur eða brjálfræðing-
ur, að ég, Magnús Jónsson, bókhaldari
hjá Firmex og embættismaöur í stúku
Reglubræðra, læt ekki bjóöa mér slíkt,
ekki einu sinni á geösjúkrahúsi."
Viöbrögö sálfræöingsins aö loknum
þessum oröum mínum vöktu furöu
mína, þrátt fyrir aö ég væri í þann
veginn aö ganga út.
„Guö minn góöur, ég hef tekiö feil,
augnablik, augnablik, Magnús, ég get
skýrt þetta allt saman."
Með óstyrkum höndum seildist hann
eftir þunnri skjalatösku, sem lá á
gólfinu, upp við vegginn og dró upp úr
henni pappíra, sem hann leit yfir í flýti.
Síöan rétti hann mér tvö blöö meö
afsökunarsvip. Ég sá strax að þetta
voru tilvísanir frá læknum. Á annað var
nafn mitt ritaö, staöa ásamt beiöni um
skoöun, vegna svefnleysis og brjóst-
verkja. Á hitt blaðiö var ritað eftirfar-
andi: Magnús T. Jónsson, bursta-
geröarmaöur. Symtom: Psyk.
impotens. Organ inferiority (ill.)
Þegar ég gekk út af deild A, tók ég
varla eftir afsökunarbeiöni sálfræöings-
ins, svo mikiö hraöaöi ég mér frá
þessum staö.