Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1979, Blaðsíða 14

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
í^' IfCtlfl V ’ +Kj •••• 5:tf- XVII'R F«át
* ft A F U t N N £ y s T U R.
Vu(. l'it s A IA s> iraer' S K o L L A N A
K •R l K 1 1 \A R Æ P u M
4 ííó.o V*V
í 'I r r A 1(0 0 A S> TiTZi 5 r i L U M
A 5 'i A )r**» («<Ol s 7 Á r i firítJ E 6. VvEM Þ-'/r 1
HÁTy. UB L A a. boitf H L A u. i HÁV N £ ö. L u M
KfluV. iTAbVt, A K R A N E 5 OJCBtH ARfl A L u. R ruti HE'M- A K A
R. i L 1 N kwTv'fl £ N C> r Þ R Sr T R
Ivt'Þ' K A s T T t Ri 5 R K u r i* ?££?£.' Yc Rl A K A K
|eðVH I nfl y J) A i?U (? í s K A riAHA N ú A
N H f.ffi E£»li ý R A X R A SPoTt r A N 1 fop- éVt 1
s Æ R 1 S T Y.liR A u j> A N rtÐ" A L A
L? 1 f> w*- FA 8' N A F A R Fyöií ÍTofru 'A A N •fvé'F eiNÍ L L
Iklu)- 1 Ufl N 1 S> u R (!><■'• K A R. R l ClM- Kíwmi A i> A L
Heimilisfaðir og fyrirvinna
Eftir Alfreð Böðvar ísaksson
SÓLARD AGURINN FYRSTI
löulega hendir þaö mig, eins og marga
aöra góöa menn, aö óg lengi matartímann
dulítiö ef veöriö er gott, og fæ mér þá
gjarnan sæti á bekk í einhverjum garöi.
Eg geng vandlega úr skugga um, aö
bekkurinn snúi móti sólu, hneppi frá mér
frakka og jakka. Stundum gerist ég
jafnvel svo djarfur ef sólin skín einkar
skært aö losa smávegis um bindishnútinn
og hneppi jafnframt frá mér skyrtunni, vel
aö merkja: Aðeins efstu tveim tölunum.
Velsæmis skal gætt í hvívetna. Og jafnan
aögæti ég aö bekkurinn sé vel afsíöis, svo
enginn komi aö og brigsli mér um
siöferöisskort. Hver veit, nema einhver
blaðaljósmyndari læddist aö, þar sem ég
lygni aftur augunum í sólinni og smelli af
mér mynd, sem ég — og konan mín —
sæi í blaöinu okkar daginn eftir undir
fyrirsögninni; „Fáklæddir drengir í vorsól-
inni. Slíkt yröi eölilega hneisa hin mesta,
sem ég er ekki viss um aö fjölskylda mín
gæti boriö. Ég gæti því fyllstu varúöar, og
læt engan koma mér aö óvörum í stolinni
frístund.
Þegar ég haföi eitt sinn setiö skamma
stund á bekk og látið sólina sleikja andlit
mitt og efri hluta kafloöinnar bringunnar,
fannst mér ég allt í einu ekki vera einn.
Þaö var óþægileg tilfinning; ég opnaöi
augun, leit til hliöar og sá mann, Ijótan,
órakaöan, sveittan og almennt mun verr
til fara en ég sjálfur, súpa stóra teyga úr
flösku.
Ég var sumsé ekki einn. Þessum manni
haföi tekist aö laumast framhjá varnar-
kerfi dulvitundar minnar og var nú sestur
viö hliöina á mér og farinn aö drekka. Mér
sýndist þaö bæöi á flöskunni og mannin-
um aö þaö væri ekki ávaxtasafi, eöa
„djús", eins og börnin segja, í flöskunni.
Hins vegar fannst mér þaö merkilegt, þó
ég áttaöi mig ef til vill ekki til fulls á þeirri
tilfinningu, aö mér kom maöurinn ekki illa
fyrir sjónir. Mér fannst hann jafnvel aö
sumu leyti sympatískur. Og trúlega var
þaö sú tilfinning — eöa kannski skortur á
tilfinningu — sem geröi út um örlög mín
þennan sólskinsdag.
Ó, vei!