Lesbók Morgunblaðsins - 29.03.1980, Side 8

!
Mikið þrái
" A
eg
Þorstein Ö
Þegar Ríkisútvarpiö haföi starfað í
tæpan áratug viö stööugt og vaxandi
gengi, þrátt fyrir höröustu heims-
kreppu og yfirvofandi nýja heims-
styrjöld, stofnaöi ungur og dugandi
kennari úr Þingeyjasýslu Utvarpstíö-
indi. Hann hét Kristján Friðriksson,
heitir þaö raunar enn. Nú landskunn-
ur iðnrekandi og áhugamaöur um
þjóömál. Þetta rit hans varö mjög
útbreitt á stríðsárunum, birti myndir
af útvarþsfólki og kynnti efni. Þar
kom og mikiö af tækifærisvísum. Þá
var enn á lífi Ólína Jónsdóttir skáld-
kona á Sauðárkróki. Hún orti lands-
kunnar vísur um Vilhjálm Þ. og
Þorstein Ö. aö maöur nú ekki tali um
Helga okkar Hjörvar. Hér er sýnis-
horn:
Þreyta dags úr huga hörfar,
held ég út á gömul miö,
þegar rómur Helga Hjörvar
hljómar gegnum útvarpiö.
Frásögn hans minn anda örvar,
oft er hún af töfrum full.
Sálin í þér, Helgi Hjörvar,
hlýtur að vera kostagull.
Ellín vonir niður njörvar,
neitar þrátt um bros og yl.
Sælla væri að sjá þig, Hjörvar,
samt er þaö mesta hættuspil.
Helgi svaraði auðvitað:
Hnígur allt á ina sveif,
um ástir vart ég hirði,
en sú er fyrst mitt hjarta hreif,
hún var úr Skagafirði.
Dregur föl um hólm og höf,
horfum við á þaö bæði.
Yfir hennar grónu gröf
gerirðu til mín kvæöi.
Valt mun traust á veika sál,
vil ég ei um þaö rita.
Sjónin verður sumum tál.
Sælla er að trúa en vita.
Ónefndur orti:
Dýrðarkarlinn Helgi Hjörvar,
hér í lífsins táradal,
konur vorar ætíð örvar,
eins og líka vera skal.
Guöbjörg Vigfúsdóttir var lengi
aöalþula útvarpsins. Þá voru konur
þulur, en karlar þulir. Fáar konur
þjóöarinnar nutu meiri víröingar, aö-
dáunar, jafnvel ástríkis á fyrstu árum
útvarpsins en einmitt þulurnar. Hag-
yröingarnir sendu þeim vísur, en
þoröu ekki alltaf aö láta nöfn sín
fylgja, stundum var þaö af hæversku,
en stundum gat ástæöan veriö sú, að
einhver önnur, þeim nálægari, gat
tekiö þaö illa upp aö vinur þeirra væri
aö yrkja um þessar opinberu dýrö-

arkonur. Hér er vísa til Guöbjargar
frá Hrútfirðingi:
Röddin skæra hljómahlý
hylli nær hjá þjóöum.
Hugarkærar þakkir því
þér skal færa í Ijóðum.
Eflaust hafa vísurnar veriö fleiri, og
dýrt er kveöið, en þessi eina fær aö
fljóta á ný til aö minnast þessarra
góðu ára. Helga Halldórsdóttir á
Dagveröará, Snæfellsnesi, sendi
Helga Hjörvar þessa stöku:
Enn hvað skemmta ætíð mér
ævintýrin fögur.
Helgi minn, ég þakka þér
þínar góðu sögur.
Á fyrstu árum útvarpsins var versl-
unarmaöur á Raufarhöfn, er Siguröur
hét Árnason. Veöurspár útvarpsins
voru daglegt umræöuefni. Einhver
varpaöi fram þeirri spurningu, hvort
veðurspáin hans Jóns Eyþórssonar
myndi nú rætast í dag. Sigurður orti:
Mikill liggur munur í
maður og guð aö vera.
Annar getur upp á því
hvaö ætli hinn aö gera.
Theresía Guömundsson veöur-
stofustjóri er norsk aö ætt. Hún giftist
ung Baröa sagnfræöingi, alþingis-
manni og þjóöskjalaveröi. Hún var
meöal fyrstu kvenna hérlendis, sem
uröu forstööumenn ríkisstofnana. Oft
voru veðurfréttirnar í útvarpinu við
hana kenndar. Menn sögöu: Hvaö
syngur nú í Theresíu? Ólína Jónas-
dóttir orti:
Ennþá lægð viö landið er,
lítið um sumarhlýju.
Hreint er einsog heyrist mér
hrollur í Theresíu.
Þegar þetta var bjó Ólína ekkja ein
í litlu koti á Sauöárkróki. Einhverju
sinni þurfti hún aö fá lagtækan mann
til aö dytta að húsi sínu fyrir veturinn.
Það er tilefni eftirfarandi vísu:
Mér finnst eitt og annað bresta
á þaö sem ég frekast kaus.
En eitthvað meö því allra versta
er að vera karlmannslaus.
Þorsteinn Ö. Stephensen var á
sínum yngri árum og raunar langt
fram eftir starfsaldri sínum útvarps-
þulur, þar eins og á leiksviði manna
vinsæiastur. Þaö kemur fram í þess-
ari vísu Ólínu:
Ekki er klukkan orðin sjö,
ennþá hefur birtan völdin.
Mikiö þrái ég Þorstein Ö.,
þegar fer að skyggja á kvöldin.
Sogamýrin er orðin snyrtileg og baggahestur Sigurjóns Ólafssonar stendur dálitið
einmana innan um ungar trjáplöntur. En hver er ávinningurinn af þvi að hafa þessa
galeyðu óbyggða?
Á flugvallarsvæðinu væri hægt að koma fyrir 20—40 þúsund manna byggð og þar meo
yrðu skapaðar betri forsendur fyrir uppbyggingu og endurlífgun gamla miðbæjarins.
Eitt af meiriháttar bersvæðum borgarinnar er vestast í Fossvogi, frá kirkjugarðinum
að Borgarsjúkrahúsinu.