Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1980, Blaðsíða 4

Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1980, Blaðsíða 4
Á kránni voru menn orðnir fúlir í skapi. í loftiö var kominn gustur, sem ekki var þar stundu áður. Ástæðan var ekki einvörðungu sú, að heimamenn höfðu beðiö ósig- ur. Doug Hone viðurkenndi þaö meö sjálfum sér, að sökin væri hans sjálfs. Hann vissi þaö, aö í hita leiksins gat hann ekki varist þess aö láta ákafann sjást á sér, og það kom fólki í vont skap. En auövitaö var hann góður í skák. Ekkert vit var í að neita því — en hann þurfti ekki aö þröngva leikni sinni upp á aöra, eöa hvað? Svona haföi hann alla tíð veriö, þegar skák var annars vegar. Sigur var þaö eina sem skipti máli; þá lét hann mannasiðina lönd og leið. Hone var í sumarleyfi, og á leið sinni frá London til Somerset kom hann við í þorpinu og hugöist fá sér snarl á kránni. Þegar hann komst á snoöir um, aö á kránni styttu menn sér helst stundir viö skák, komst hann allur á loft. Hann pantaöi sér herbergi til gistingar yfir nóttina, síöan bauö hann öllum öörum gestum upp á glas meö sér og loks var honum boöið aö tefla með. Hone tefldi þrjá leiki og vann þá alla. Síðan þurfti hann endilega aö fara að gorta af sigrum sínum í taflfélaginu í London. Þá tók aö síga brúnin á heimamönnum. Hann litaöist um eftir einhverju, sem gæti eytt spennunni. Stofan var viðarklædd og þokkaleg. í henni miöri stóöu fjögur borö. Meðfram einum veggnum endilöngum stóö bekkur og þar voru einnig dyr og 0 gangur inn af þeim. Á bak viö skenkinn var spegill en á skenknum var glerhjálmur. Undir honum var gamalt tafl. Hone haföi tekiö eftir tafli þessu áöur, en ekki gefið því frekari gaum fyrr en núna; hann gekk aö því og virti þaö fyrir sér. „Fallegir taflmenn," sagöi hann og reyndi aö gera rödd sína hlýlega. Þaö var rétt. Hrókarnir voru eins og virkisturnar í laginu, riddar- arnir á hestbaki, biskuparnir með mítur á höföi og kóngarnir og drottningarnar krýnd svo sem vera ber. Er hann horföi með aödáun á smíðina, hóf hann aö ágirnast tafliö. „Handskorið, aö sjálfsögöu. Er þaö falt?“ „Nei, góðurinn. Taflið atarna er ekki til sölu.“ Þaö var seinasti andstæöingur hans sem talaði. „Þetta er tafliö hans Stew gamla." Taverner, kráareigandanum, virtist brugöiö, og hann kallaöi upp: „Vilt þú fá þér aftur í glasiö áöur en viö lokum, Bert?“ Hone bauöst til að gefa öllum, sem vildu, í glas, en enginn haföi áhuga á því. Hann keypti sér þá einn gin handa sjálfum sér. Bert færöi sig nær, lymskulegur á svip. „Ég efast um aö þér gætuö sigraö hann Stew gamla ...“ Taverner leit viö og sagöi hvasst: „Hættu þessu, Bert.“ Bert horföi framhjá honum í spegilinn. „Þú átt ekki taflið, þaö er klúbburinn okkar sem á það. Og viö getum fundið okkur aöstööu annars staöar." Hann sneri sér aftur að gestinum. „Stew var taflmeistarinn hér á staönum — hann stóö hvaöa skákmanni frá Lundúnum, sem vera skal, á sporði myndin þarna á veggnum er af honum.“ Hone leit á daufa Ijósmynd í svörtum ramma. Hún var af gömlum manni meö hvítt hár og yfirskegg og tottandi pípu. Hann virtist ekki góölegur, sá karl. Fyrir neöan var letraö, meö snyrtilegum prentstöf- um: THOMAS STEWART Klúbbmeistari i959—1963. „Hann fékk hjartaáfall og dó hérna inni,“ sagði Bert, „í miðjum leik. Síöan hefur þetta tafl aldrei veriö notaö. Þaö er andi í því, taflmenn- irnir hreyfast sjálfkrafa. Þannig er, að Stew gamla finnst ennþá gaman aö tefla." Hone misskildi þessar fréttir sem eitthvert grín og skellti upp úr. „Reimleikar í taflborði. Hann var góöur þessi.“ Enginn annar hló. Andrúmsloft- iö varö enn þvingaöra. „Þoriö þér aö sitja hérna ein- samall um miönæturskeiö, herra?“ spuröi Bert. „Þér yrðu dauðhrædd- ur.“ Hone yppti öxlum og fékk sér sopa af gini. „Ef ég þyröi þaö, hvaö mundi ég græöa á því?“ Bert virtist horfa meö athugun á hann. „Langar yður ekki í tafliö þarna? Ef þér sigriö Stew gamla í kvöld, þá megiö þér eiga tafliö. Klúbburinn færir yður það aö 9iöf.“ „En ef draugurinn ykkar skyldi nú ekki mæta?“ „Bíöiö þér bara kyrr og sjáið,“ sagöi Bert. Hone leit á tafliö. Þetta var snotrasta tafl og mikils virði. „Ég tek boðinu. Ég skal tefla viö drauginn ykkar — til sigurs." „Veriö þér ekki svo viss í yðar sök,“ anzaöi Bert. Hann tók lykil upp úr vasa sínum og opnaöi skápinn, sem var utan um tafliö. Hann tók taflmennina upp meö gætni og lét þá á borö í miöju stofunnar. Viö borðiö voru stólar báöum megin. „Viljið þér ekki hafa svart?“ spuröi Bert. „Stew gamli gefur merki um, aö hann sé reiðubúinn til aö hefja leikinn." Hone lauk úr glasinu og lét þaö aftur á skenkinn. „Mér er heldur ekkert aö vanbúnaöi.“ Bert og hinir skákmennirnir fóru; kráareigandinn lokaöi dyrun- um og skaut slagbrandi fyrir. „Er þeim alvara?“ spuröi Hone. „Fæ ég virkilega aö halda taflinu, ef ég get verið hér kyrr fram aö miönætti?" Traverner sagöi: „Gleymiö þessu, hr. Hone. Fariö aö hátta og hugsiö ekki meira um þetta. Ég ráölegg yöur þaö.“ „Ekki hann ég. Ég hef aldrei hafnað leik fyrr á ævinni. Og hitt er satt, taflinu hef ég ágirnd á.“ Kráareigandinn virtist svo sem hann ætlaði að segja eitthvaö fleira, en þess í staö yppti hann aðeins öxlum. Hann slökkti öll Ijósin í stofunni, aö undanskildu Ijósinu yfir miöboröinu, síðan fór hann út um dyrnar bak viö skenkinn.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.