Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1980, Blaðsíða 4
Á kránni voru menn orðnir fúlir
í skapi. í loftiö var kominn gustur,
sem ekki var þar stundu áður.
Ástæðan var ekki einvörðungu sú,
að heimamenn höfðu beðiö ósig-
ur.
Doug Hone viðurkenndi þaö
meö sjálfum sér, að sökin væri hans
sjálfs. Hann vissi þaö, aö í hita
leiksins gat hann ekki varist þess aö
láta ákafann sjást á sér, og það
kom fólki í vont skap. En auövitaö
var hann góður í skák. Ekkert vit var
í að neita því — en hann þurfti ekki
aö þröngva leikni sinni upp á aöra,
eöa hvað?
Svona haföi hann alla tíð veriö,
þegar skák var annars vegar. Sigur
var þaö eina sem skipti máli; þá lét
hann mannasiðina lönd og leið.
Hone var í sumarleyfi, og á leið
sinni frá London til Somerset kom
hann við í þorpinu og hugöist fá sér
snarl á kránni. Þegar hann komst á
snoöir um, aö á kránni styttu
menn sér helst stundir viö skák,
komst hann allur á loft. Hann pantaöi
sér herbergi til gistingar yfir nóttina,
síöan bauö hann öllum öörum
gestum upp á glas meö sér og loks
var honum boöið aö tefla með.
Hone tefldi þrjá leiki og vann þá
alla. Síðan þurfti hann endilega aö
fara að gorta af sigrum sínum í
taflfélaginu í London. Þá tók aö síga
brúnin á heimamönnum.
Hann litaöist um eftir einhverju,
sem gæti eytt spennunni. Stofan
var viðarklædd og þokkaleg. í henni
miöri stóöu fjögur borö. Meðfram
einum veggnum endilöngum stóö
bekkur og þar voru einnig dyr og
0
gangur inn af þeim. Á bak viö
skenkinn var spegill en á skenknum
var glerhjálmur. Undir honum var
gamalt tafl.
Hone haföi tekiö eftir tafli þessu
áöur, en ekki gefið því frekari gaum
fyrr en núna; hann gekk aö því og
virti þaö fyrir sér.
„Fallegir taflmenn," sagöi hann
og reyndi aö gera rödd sína hlýlega.
Þaö var rétt. Hrókarnir voru
eins og virkisturnar í laginu, riddar-
arnir á hestbaki, biskuparnir með
mítur á höföi og kóngarnir og
drottningarnar krýnd svo sem
vera ber. Er hann horföi með
aödáun á smíðina, hóf hann aö
ágirnast tafliö.
„Handskorið, aö sjálfsögöu. Er
þaö falt?“
„Nei, góðurinn. Taflið atarna er
ekki til sölu.“ Þaö var seinasti
andstæöingur hans sem talaði.
„Þetta er tafliö hans Stew gamla."
Taverner, kráareigandanum,
virtist brugöiö, og hann kallaöi upp:
„Vilt þú fá þér aftur í glasiö áöur en
viö lokum, Bert?“
Hone bauöst til að gefa öllum,
sem vildu, í glas, en enginn haföi
áhuga á því. Hann keypti sér þá einn
gin handa sjálfum sér.
Bert færöi sig nær, lymskulegur
á svip. „Ég efast um aö þér gætuö
sigraö hann Stew gamla ...“
Taverner leit viö og sagöi
hvasst: „Hættu þessu, Bert.“
Bert horföi framhjá honum í
spegilinn. „Þú átt ekki taflið, þaö er
klúbburinn okkar sem á það. Og viö
getum fundið okkur aöstööu annars
staöar." Hann sneri sér aftur að
gestinum. „Stew var taflmeistarinn
hér á staönum — hann stóö hvaöa
skákmanni frá Lundúnum, sem vera
skal, á sporði myndin þarna á
veggnum er af honum.“
Hone leit á daufa Ijósmynd í
svörtum ramma. Hún var af gömlum
manni meö hvítt hár og yfirskegg og
tottandi pípu. Hann virtist ekki
góölegur, sá karl. Fyrir neöan var
letraö, meö snyrtilegum prentstöf-
um:
THOMAS STEWART
Klúbbmeistari i959—1963.
„Hann fékk hjartaáfall og dó
hérna inni,“ sagði Bert, „í miðjum
leik. Síöan hefur þetta tafl aldrei veriö
notaö. Þaö er andi í því, taflmenn-
irnir hreyfast sjálfkrafa. Þannig er,
að Stew gamla finnst ennþá gaman
aö tefla."
Hone misskildi þessar fréttir
sem eitthvert grín og skellti upp úr.
„Reimleikar í taflborði. Hann var
góöur þessi.“
Enginn annar hló. Andrúmsloft-
iö varö enn þvingaöra.
„Þoriö þér aö sitja hérna ein-
samall um miönæturskeiö, herra?“
spuröi Bert. „Þér yrðu dauðhrædd-
ur.“
Hone yppti öxlum og fékk sér
sopa af gini. „Ef ég þyröi þaö, hvaö
mundi ég græöa á því?“
Bert virtist horfa meö athugun á
hann. „Langar yður ekki í tafliö
þarna? Ef þér sigriö Stew gamla í
kvöld, þá megiö þér eiga tafliö.
Klúbburinn færir yður það aö
9iöf.“
„En ef draugurinn ykkar skyldi
nú ekki mæta?“
„Bíöiö þér bara kyrr og sjáið,“
sagöi Bert.
Hone leit á tafliö. Þetta var
snotrasta tafl og mikils virði. „Ég
tek boðinu. Ég skal tefla viö drauginn
ykkar — til sigurs."
„Veriö þér ekki svo viss í yðar
sök,“ anzaöi Bert.
Hann tók lykil upp úr vasa
sínum og opnaöi skápinn, sem var
utan um tafliö. Hann tók taflmennina
upp meö gætni og lét þá á borö í
miöju stofunnar. Viö borðiö voru
stólar báöum megin.
„Viljið þér ekki hafa svart?“
spuröi Bert. „Stew gamli gefur
merki um, aö hann sé reiðubúinn til
aö hefja leikinn."
Hone lauk úr glasinu og lét þaö
aftur á skenkinn. „Mér er heldur
ekkert aö vanbúnaöi.“
Bert og hinir skákmennirnir
fóru; kráareigandinn lokaöi dyrun-
um og skaut slagbrandi fyrir.
„Er þeim alvara?“ spuröi Hone.
„Fæ ég virkilega aö halda taflinu, ef
ég get verið hér kyrr fram aö
miönætti?"
Traverner sagöi: „Gleymiö
þessu, hr. Hone. Fariö aö hátta og
hugsiö ekki meira um þetta. Ég
ráölegg yöur þaö.“
„Ekki hann ég. Ég hef aldrei
hafnað leik fyrr á ævinni. Og hitt er
satt, taflinu hef ég ágirnd á.“
Kráareigandinn virtist svo sem
hann ætlaði að segja eitthvaö fleira,
en þess í staö yppti hann aðeins
öxlum. Hann slökkti öll Ijósin í
stofunni, aö undanskildu Ijósinu
yfir miöboröinu, síðan fór hann út
um dyrnar bak viö skenkinn.