Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1981, Blaðsíða 3

Prestur meðal
huldufólks
Hvað er veruleiki og hvað er rugl? Höfundurinn segir
frá sérstæðri reynslu, en hann á vanda til að fá köst á
vorin, þar sem hann upplifir furðulega hluti sem
blákaldan veruleika
eftir Svavar Ólafsson
Vinur minn bauö mér vestur í Aöalvík á
Ströndum. Við flugum frá Reykjavík til
ísafjarðar og fórum svo þaðan með
Fagranesinu til Aðalvíkur. Ekki fórum við
þó beint þangað því að við sigldum fyrst
meðfram öllum Hornströndum og var það
ógleymanleg sýn að virða fyrir sér alla þá
miklu fegurö sem viö blasti víða í hinum
hrikalegu hamraveggjum.
Síöan var haldiö til Aðalvíkur. Þangað
var furðulegt aö koma. Allt var þar í eyði en
húsunum þó vel við haldiö. Þarna er
hvönnin svo hávaxin að maöur getur falið
sig í henni. Ég lagðist þar á bakiö og
hlustaði langa stund á fuglasöng, lækjarnið
og svæfandi óma sjávarins. Þetta vakti mér
4 dásamlegar tilfinningar. Hér var ekkert
sem truflaði þessar hljómfögru raddir
náttúrunnar.
Þarna er löng fjara, sjálfgerö baöströnd
og um leið uþplagöur stangveiöistaður.
Innar í dalnum er silungsvatn. Skammt
þaðan er kirkja, falleg og vel við haldið eins
og öllum hinum húsunum. Þarna rakst ég á
gamlan, upphleyptan veg, ótrúlega breiö-
an, og einnig ryögaöa járnbrautarteina ...
Ég var aleinn á þessum ókunnu slóöum
með óspilltri náttúrunni.
Þetta kvöld fór ég ekki heim til vinar
míns. Ég gekk aö afskekktasta húsinu, tók
rúðu úr einum glugganum og fór þar inn.
Þarna var allt hlaöið húsgögnum og í
stofunni héngu Ijósmyndir af löngu liönu
fólki. Á leið minni heim að húsinu hafði ég
rekist á marga stóra steina en þó einn sýnu
stærstan. Þar bjuggu dvergar. Þeir buöu
mér inn, og meö hjálp þeirra gat ég gert
mig svo lítinn að ég gat þegið boðiö.
Þar var dúkaö langborð og var mér
boðið sæti við annan enda þess. Beint á
móti mér við hinn endann sat dvergakon-
ungurinn og á milli okkar fullskipaö borö
dverga í fagurlega sniðnum litklæöum.
Erindi dverganna var að biöja mig um aö
gerast prestur þeirra og huldufólksins í
dalnum, því aö á milli þess og dverganna
var náin samvinna. Dvergarnir gáfu mér
gull, þrjá stóra hnullunga sem ég svo bar
heim aö húsinu mínu, því aö þaö gáfu þeir
mér líka. Ekki gat ég borið nema einn
hnullunginn í einu því aö svo voru þeir
stórir og þungir.
Ég fór nú aftur inn um kjallaragluggann,
tók af mér skóna og læddist inn í stofu til
hinna framliönu. Þar fékk ég vitrun um aö
ég ætti að taka á móti Jesú Kristi sem væri
að koma til jarðarinnar. Hann átti að lenda
á háu og failegu fjalli rétt fyrir ofan húsið
mitt. Fjalliö var slétt aö ofan og þar var því
góður lendingarstaður. Jafnframt fékk ég
að vita að Kristi yröi kalt eftir feröina. Fór
ég því á stúfana og safnaði saman öllum
þeim ullarteppum sem ég fann í húsinu, og
þau voru mörg í hinum ýmsu herbergjum.
Teppin setti ég í stafnherbergi uppi á lofti.
Þar voru líka tvær kojur svo aö viö gætum
lagt okkur ef með þyrfti.
Sennilega hef ég verið valinn til þessa
viröulega hlutverks því aö nú var ég oröinn
prestur dverganna og huldufólksins í daln-
um.
Áður en Kristur kom setti ég stól upp á
borö viö stafngluggann til aö búa honum
veröugt sæti og um leiö ræðustól. Eftir
þetta fór ég niöur í eldhús, tók þar heilt
matarstell, grýtti því í gólfið og muldi það
mélinu smærra. Með þessu var ég að reka
þá útskúfuðu til Helvítis, og ég heyrði sár
angistarvein og bæn um miskunn. En hjá
mér var enga miskunn aö fá.
Eftir þetta fór ég út til að taka á móti
Jesú Kristi. Hann lenti á fjallinu, eins og
mér haföi veriö sagt, og kom svo til mín
niöur hlíðina. Því næst gengum viö inn í
húsiö mitt. Hann settist í stólinn sem ég
haföi komið fyrir uppi á boröinu. Síöan
opnaöi ég stafngluggann til aö ræöa hans
heyröist til Reykjavíkur. Honum var kalt og
ég dúðaði hann í öll ullarteppin. Að svo
búnu hélt hann þrumandi ræöu og beindi
oröum sínum til auðvaldsins í Reykjavík.
Um morguninn kom maöur til að sækja
mig og nokkru síöar hafnsögubáturinn frá
ísafiröi þar sem ég var lagður á sjúkrahús.
En rugliö hélt áfram.
Eftir aö ég kom til Reykjavíkur skeöi
ýmislegt, meöal annars skrapp ég vestur
og messaði fyrir söfnuö minn. Fylkingin
sem hélt til kirkju frá húsinu mínu var
ótrúlega fjölmenn. Voru þar mættir bæöi
dvergar og huldufólk og flestir í dásamleg-
um litklæöum, ótrúlega vel hönnuöum.
Mest bar þó á bláa litnum í kjólum
huldukvennanna. Þær voru einnig skreyttar
gulli og gimsteinum, en allt þó í hófi. Best
man ég eftir hring sem álfadrottningin bar.
Hún var líka meö gullbelti um sig miöja og
úr því hékk sproti niður á mitt læri.
Ég gekk fyrir fylkingunni inn dalinn til
kirkjunnar og söng:
„Meö kirkjufólksinshópnum Ijúf er mér leið,
mig langar svo ákaft til tíöa.“
Eftir 3ja vikna sjúkrahúsvist í Reykjavík.
var ég kominn til sjálfs mín að nýju. Mér
leið alltaf vel á meðan á ruglinu stóö og
venjulega kemur þetta yfir mig á vorin.
Þetta er lagaö með lyfjum. En eftir á man
ég þetta allt saman mjög vel og geri mér þá
grein fyrir að þetta hafa veriö ofskynjanir.
En meðan á kastinu stendur, upplifi ég
furöulegustu atburöi sem gallharöan veru-
leika og finnst þá ekkert sjálfsagöara en
vera oröinn prestur meöal huldufólks.
Fjölprentaður
Elvis Presley frá 1962.
Utkoman ræöst aöallega af Ijós-
myndinni og vera má aö Warhol sé
góöur Ijósmyndari. Þótt Ijósmyndin sé
silkiprentuð ofan á málaöan grunn,
eru vinnubrögðin fyrst og fremst
vélræns eölis, myndin fyrst og fremst
Ijósmynd. En portret er þaö vissulega
engu aö síöur.
Aödáendum hins hefðbundna por-
tretmálverks þykir sem hér sé mjög
verið aö dást aö nýju fötunum keisar-
ans rétt einu sinni. Aörir hafa bent á,
aö hér sé komin portrettækni tölvu-
aldar og hafi Warhol brotið ísinn.
Spurt hefur verið: Þykir þessi aðferð
ekki góö og gild vegna þess aö þaö er
listamaöur með alþjóðlega frægö,
wmmmmmmmmmmmmmmmmmmmam
sem til hennar greip? Og enn er spurt:
Heföi þessi andlitsmyndagerð yfirhöf-
uö vakiö nokkra athygli, ef þaö heföi
ekki verið ríkt, frægt og áhrifamikið
fólk, sem listamaöurinn einbeitti sér
aö? Hitt er svo annaö mál, aö þessi
aðferð er vissulega í poppstíl og
þarmeð fullkomlega rökrænt aö einn
fremsti popplistamaður heimsins not-
færi sér hana. Spurningin er ekki,
hvort Andy Warhol getur málaö por-
tret með hinni gömlu og klassísku
aðferð, enda er þaö alls ekki víst.
Hann er engu að síður einn þeirra,
sem hefur brotiö Kólumbusareggiö til
aö fá þaö til aö standa, markað sér
bás, þótt aöferðin sé vissulega vél-
ræn. p
3